கதைகள்

ஊட்டியில் நடந்த புத்தகக் கண்காட்சியில் பேசிய இயக்குனர் மிஷ்கின் ஒன்றைக் குறிப்பிட்டார். 'ஒவ்வொரு நாளும் புதிய சிறுகதைகளை வாசிக்க வேண்டும். அப்படி வாசிக்காதவன் _________ ' என்றார். குறிப்பாக உதவி இயக்குநர்களுக்கானது அந்த அறிவுரை. அந்த ______ என்னவாகவோ இருந்துவிட்டுப் போகட்டும். ஆனால் அவர் சொன்னது முக்கியமான விஷயமாகப் பட்டது. தினசரி ஒரு கதையை வாசித்துவிட வேண்டும் என்பதை வெகு நாள் பழக்கமாக வைத்திருக்கிறேன். தினசரி பிரச்சினைகள், நெருக்கடிகளிலிருந்து விடுபடுவதற்கான வழிமுறையாக சிறுகதைகளும் புனைவுகளும் அமைவதை உணரக் கூடும்.

ஒரு  சிறுகதையை  வாசிக்க எவ்வளவு நேரம் பிடிக்கும்? அதிகபட்சம் ஏழு முதல் பத்து நிமிடங்கள். வீட்டிலிருந்து கிளம்புவதற்கு முன்பாக வாசித்துவிட்டால் அலுவலகம் வந்து சேரும் வரைக்கும் அதுதான் மண்டைக்குள் குட்டிக்கரணம் அடித்துக் கொண்டிருக்கும். சற்று யோசித்துப் பார்த்தால் இப்பொழுதெல்லாம் நமக்கான திறப்புகள் என்று எதுவுமே இல்லை. யாரிடமாவது மனம் விட்டு பேசுகிறோமா? சுற்றிலும் நடப்பதை கவனிக்கிறோமா? எந்நேரமும் செல்போன் அல்லது கணினிதான் நம்முடைய உலகமாக இருக்கிறது. திண்ணைகள் இல்லை. அரட்டைகள் இல்லை. சக மனிதனைப் பற்றிய கவனிப்பு சுத்தமாக இல்லை. நாமாகவே நம்மைச் சுற்றி ஒரு பெரிய சுவரை எழுப்பி வைத்திருக்கிறோம். தேங்குவதையெல்லாம் எங்கேதான் கொட்டுவது? பொதுவாகவே கதைகள் நல்ல திறப்பு. 'எதற்காக ஒருவர் வாசிக்க வேண்டும்' என்று கேட்டால் நமக்குள் நாமாகவே ஓர் உரையாடலை நிகழ்த்திக் கொள்ள கதைகள் அற்புதமான வாய்ப்பை உருவாக்கித் தருகின்றன என்று சொல்லலாம். எவ்வளவு பாத்திரங்கள், எவ்வளவு விசித்திரமான மனிதர்கள், அவர்களின் மனநிலை, இந்த உலகம் குறித்தான நுட்பமான சித்திரங்கள் என எல்லாவற்றையும் நமக்குச் சொல்லித் தருபவை கதைகள்.

நேற்று அசோகமித்திரனின் புலிக் கலைஞனை வாசித்தேன். அவர் ஜெமினி ஸ்டுடியோவில் வேலைக்கு இருந்த அனுபவத்திலிருந்து பிறந்த கதை. மதிய உணவு இடைவேளையின் போது சினிமாவில் வாய்ப்பு கேட்டு வரும் காதர், அவரது புலி வேஷம், அதன் வழியாக அவரது வாழ்வின்  வலி, வாய்ப்பு கேட்டு இரந்து நிற்கும் அவரது உடல், முக பாவனைகள் என கதை நம்மை வேறொரு உலகத்துக்கு அழைத்துச் செல்லும். சினிமாவில் ஏதாவது வாய்ப்பு கிடைத்துவிடாதா என்று இயக்குனர்களின் அலுவகத்துக்கு வந்து போகும் பல நூறு எளிய கலைஞர்கள் இன்னமும் இருக்கிறார்கள். எப்பொழுதும் இருப்பார்கள். கலைஞனின் உலகம் வேறுதான். ஆனால் அங்கு பஞ்சமும் பட்டினியும் பசியும் அவனை எவ்வளவு கூனிக் குறுக வைக்கின்றன? 

கதையை இதுவரை வாசித்திராதவர்கள் ஒரு முறை வாசித்துவிடவும். 

எங்கள் அலுவகத்தில் இரண்டு வாரங்களுக்கு ஒரு முறை கதை சொல்லச் சொல்வார்கள். ஒவ்வொரு முறையும் ஒருவர் சொல்ல வேண்டும். ஆளாளுக்கு அவரது வாழ்க்கையில் நடந்த கதைகளைச் சொல்வது வழக்கம். கதை என்பது சம்பவமில்லை என்று உறுதியாக நம்புகிறவன் நான். எங்கே தொடங்க வேண்டும், எந்த இடத்தில் நகைச்சுவை வர வேண்டும், எந்த இடத்தில வாசிக்கிறவனைக் கரைக்க வேண்டும், எப்படி முடிய வேண்டும் என யோசித்து யோசித்துச் செதுக்குவதற்கும் போகிற போக்கில் சொல்லிச் செல்வதற்கும் ஆயிரம் வித்தியாசங்கள் உண்டு. 

ல.ச.ராவின் ஒரு கதையை வாசித்து அதன் சாறு வடிந்துவிடாமல் இன்னொருவருக்குச் சொல்லிவிட முடியுமா என்று தெரியவில்லை. சு.ராவின் கதைகளில் வரிகளுக்கிடையில் ஒளிந்து கிடக்கும் வாசிப்பின்பத்தை இன்னொருவருக்கு கதை சொல்லலில் கடத்திவிட முடியும் என்று தோன்றவில்லை. ஆனால் வாசித்ததை உள்வாங்கி கதை குறித்தான அபிப்பிராயத்தைச் சொல்லாமல் கேட்கிறவர்களுக்குக் கதையாகச் சொல்வதில் ஒரு மிகப்பெரிய திருப்தியும் பலமும் கிடைக்கும். முயற்சித்துப் பார்க்கலாம். அலுவலகத்தில் என்னுடைய முறையின் போது ஒரு நல்ல கதையைச் சொல்ல வேண்டும் என்று அ.மியின் புலிக்கலைஞனைச் சொன்னேன். இருபது நிமிடங்கள் தேவைப்பட்டது. ஆனால் யாருடைய கவனமும் சிதறவில்லை. நான் நன்றாகச் சொன்னேன் என்று அர்த்தமில்லை. கதை அப்படி. நல்ல கதைகள் அப்படித்தான். நம்மை ஒரு கொக்கியில் மாட்டி எங்கேயெல்லாமோ இழுத்துச் சென்றுவிடுகிறது.

இதைவிடவும் வேறு என்ன வடிகால்களை நாம் கண்டுபிடித்துவிடப் போகிறோம்? 

அசோகமித்திரனின் எழுத்துக்கள் அவரது வாழ்வியல் அனுபவங்களின் திரட்சியாகத்தான் இருக்கின்றன. செவ்வாய் கிரகத்திலிருந்து எதையும் எடுத்து வந்து அவர் எழுதவில்லை. அலுவலகத்தில் நடக்கும் பிரச்சினைகளை எழுதினால் 'இதையெல்லாம் எழுதினால் அலுவலகத்தில் எதுவும் பிரச்சினை ஆகாதா?' என்று யாரோ கேட்ட கேள்வியும் நினைவில் வந்து போனது. ஜெமினி ஸ்டுடியோஸ் அனுபவங்களை அசோகமித்திரனின் எழுத்துக்களில் பல இடங்களில் பார்க்க முடியும். கரைந்த நிழல்களில் தொடங்கி எங்கேயாவது அவரது சினிமா கம்பெனி அனுபவங்கள் எட்டிப் பார்த்த படியே இருக்கின்றன. அசோகமித்திரன் என்றில்லை- பெரும்பாலும்,  எழுதுகிறவன் தமக்கான கச்சாவை தன்னைச் சுற்றி இயங்கும் உலகத்திலிருந்துதான் எடுக்க முடியும். எவையெல்லாம் இந்த உலகத்திலிருந்து ரத்தம் சதையுமாக எடுக்கப்பட்டு எழுத்தாக மார்றப்படுகிறதோ அவையெல்லாம் உயிர்த்தன்மை கொண்டவையாக இருக்கின்றன. கற்பனை பற்றியும் படைப்பறிவு பற்றியும் அதீத நம்பிக்கை கொண்டு உடான்ஸ் விட்டால் தட்டையாகிப் போவதற்கான சாத்தியங்கள் வெகு அதிகம்.