கொந்தளிக்கும் சமூகம்

வெறுமனே உணர்ச்சிவசப்பட்ட குரல் எழுப்புதல். அவ்வளவுதானே?

நீட் தேர்வுக்கான போராட்டம் மட்டுமில்லை. கடந்த சில ஆண்டுகளாகவே அத்தனை போராட்டங்களும் நான்கைந்து நாட்களுக்கு நம்முடைய உணர்ச்சிப்படையலுக்குப் பிறகு வலுவிழந்து போகின்றன. இதற்கு முன்பாக ஜிஎஸ்டிக்கு எதிராகக் குரல்கள் உயர்ந்தன. உண்மையிலேயே சாமானியனை வெகுவாக பாதிக்கிற வரி விதிப்பு அது. நம்முடைய சட்டைப்பைகளில் பெரும் பொத்தல் விழுந்திருக்கிறது. முதல் சில நாட்களுக்கு ஆளாளுக்கு ஹோட்டல் பில்லை படம் எடுத்து ‘விலை ஏற்றப்பட்டுவிட்டது’ என்று கதறினார்கள். அதோடு சரி. சட்டப்பூர்வமாகவோ அல்லது அரசியல்ரீதியாகவோ அல்லது களத்திலோ சிறு துரும்பையாவது எடுத்துப் போட்டார்களா?

வரிசையாகச் சொல்லலாம். ஜல்லிக்கட்டுவுக்கு ஆதரவான போராட்டம், அதற்கும் முன்பாக பண மதிப்பிழப்பு நடவடிக்கை என எல்லாமுமே அப்படித்தான். உணர்ச்சிவசப்படுதலைத் தாண்டி எதுவுமில்லை. அனைத்திலும் அரசியல் பூச்சு. இருதுருவங்களில் ஏதேனும் ஒரு பக்கம் ஒதுங்கி நின்று இன்னொரு பக்கம் இருப்பவர்களையெல்லாம் அடித்து துவம்சம் செய்துவிட்டு அடுத்ததாக என்ன பிரச்சினை வரும் என்று காத்திருக்கத் தொடங்குகிறோம். 

நம்முடைய கோபத்தையும் ஆற்றாமையையும் வெளிப்படுத்துவதற்கு இப்படியான நிகழ்வுகள் அவசியமாகின்றன. எல்லாக் காலத்திலும் ப்ரேக்கிங் நியூஸாகவே ஓடிக் கொண்டிருந்தாலும் சந்தோஷம்தான் நமக்கு. அவ்வப்பொழுது உணர்ச்சிமயமாக நம் கருத்துக்களைச் சொல்லிவிடுவதுடன் நம்முடைய சமூகக்கடமை நிறைவடைகிறது. இல்லையா?

ஒவ்வொரு சம்பவம் நிகழும் போதும் ஒவ்வொருவரும் கருத்துக்களைச் சொல்ல வேண்டும். அதைத்தான் எதிர்பார்க்கிறார்கள். ‘ஒண்ணா நீ என் பக்கம் நில்லு. இல்லைன்னா அந்தப் பக்கம் நில்லு..நான் அடிக்கிறேன்’ என்கிற மனநிலை. உணர்ச்சிவசப்பட்டிருக்கும் தருணத்தில் ‘நான் கொலைவெறியில் இருக்கிறேன்’ என்று எழுதினால் கூட ஃபேஸ்புக்கில் ஐநூறு லைக் வரும். அதன் பிறகு? ஜல்லிக்கட்டுப் போராட்டத்தின் போது எதைப் பேசினாலும் கூட்டம் சேர்ந்தது. இன்றைக்கு A1 பால் பற்றியும் A2 பால் பற்றியும் எத்தனை பேருக்கு நினைவில் இருக்கிறது? 

ஸ்வாதி கொலை வழக்கும் சரி. வெள்ளப் பிரச்சினையும் சரி. நீட் தேர்வும் சரி- கோஷம் எழுப்பு; அரசியலாக்கு; விட்டுவிடு. அவ்வளவுதான். வெள்ளப் பிரச்சினையைத் திசை திருப்ப பீப் சாங்கும், நீட் பிரச்சினையோடு மல்லுக்கட்ட ஜிமிக்கி கம்மலும் போதுமானதாக இருக்கிறது. அனிதாவுக்கு முன்பிருந்து முத்துக்குமார், செங்கொடி, தர்மபுரி இளவரசன் என வரிசையாக யாரேனும் உயிரை இழந்து கொண்டேயிருக்கிறார்கள். எந்த நீதியை வழங்கியிருக்கிறோம்? அல்லது தீர்வுகளுக்கான என்ன எத்தனிப்புகளைச் செய்திருக்கிறோம்?

நாம் நம்முடைய சமூகப் போராளி முகமூடியை அணிந்து கொள்ள பிரச்சினைகள் அவசியமாக இருக்கின்றன. தீர்வுகளைப் பற்றிய கவலையில்லாத அந்த முகமூடிகள் நமக்கு பொருத்தமாகவே இருக்கின்றன. நம் சக மனிதர்களிடம் வன்மத்தைக் காட்டவும், கோபத்தைத் தெறிக்கவும், குரூரத்தின் எல்லையை விஸ்தரிக்கவும் இந்த முகமூடி போதுமானவையாக இருக்கின்றன. தம்மை மட்டுமே இந்தச் சமூகத்தை ரட்சிக்க வந்தவனாகக் கருதிக் கொண்டு எதிரில் நிற்பவனையெல்லாம் வெறி கொண்டு தாக்குகிற குணம் என்ன பலனைத் தரப் போகிறது?

சலனமற்ற தருணங்களில் நிதானமாகவும் அதே சமயம் ஆழமானதுமான உரையாடலை நிகழ்த்துவதும், சாதக பாதகங்களை அலசுவதும்தான் சமூகத்திற்கு பலனளிக்கக் கூடிய செயல். பொது விவாதங்களில் கூட தனிமனித ஸ்கோர் அடிப்பதிலேயே குறியாக இருக்கிறவர்களாக நம்மை இந்தச் சமூக ஊடகங்கள் மாற்றியமைத்துக் கொண்டிருக்கின்றன என்பதுதான் நிதர்சனம்.

நாம் தாண்டி வரும் ஒவ்வொரு சமூக அநீதிகளைப் பற்றியும் நீண்ட உரையாடல் அவசியமாகிறது. தீர்வுகளுக்கான முன்வைப்புகள் தேவையாக இருக்கின்றன. ஒரு சதவீதம் பேராவது களம் காண வேண்டியிருக்கிறது. சூழல் அப்படியா இருக்கிறது? ஜல்லிக்கட்டுப் பிரச்சினையைப் பற்றி இனி பொங்கல் சமயத்தில்தான் பேசுவோம். தேர்வுகள் பற்றிப் பேச அடுத்த ஜுன் வரைக்கும் காத்திருக்க வேண்டும். இல்லையா? 

எங்கே போய்க் கொண்டிருக்கிறோம்? 

24x7 கொந்தளிப்பான மனநிலையிலேயே இருக்க விரும்புகிற சமூகத்தின் அங்கமாகிக் கொண்டிருக்கிறோம்.  ஒரு வகையில் வெர்ச்சுவல் கொந்தளிப்பு. சமூக ஊடகங்களில் ‘டேய்..நான் யாரு தெர்மா?’ என்று எழுதிவிட்டு சன் மியூஸிக்கில் பாடல் ஒன்றைப் பார்க்கிற போலியானதும் பாவனை மிகுந்ததுமான கொந்தளிப்பு இது. ஊடகங்கள் நம்மைச் சுற்றிலும் போலியான பரபரப்பை உண்டாக்கினால் நாமும் அதை அப்படியே பின்பற்றுகிறோம்.  

நம்மை நாமே சுய பரிசோதனை செய்து கொள்ள வேண்டிய தருணமிது. ஊடகங்கள் பரபரப்பை உருவாக்குகின்றன என்றால் வியாபாரம் பின்ணனியில் இருக்கிறது. அவர்கள் அப்படித்தான் செயல்படுவார்கள். தனிமனிதர்களுக்கு அப்படியில்லை. பரபரப்பு அவசியமில்லை. நம்முடைய பிரச்சினையெல்லாம் நம்முடைய புரிதல்கள்தான். சரியாகவும் இருக்கலாம் தவறாகவும் இருக்கலாம். தெளிவை நோக்கி நகர்ந்து கொண்டேயிருக்க வேண்டியதுதான் அவசியம். எதிரில் வருகிறவனையெல்லாம் வெட்டி வீழ்த்திவிட்டு ஓடுவது விவாதமில்லை. அவனையும் நம்மை நோக்கி ஈர்ப்பதோ அல்லது அவன் சொல்வது சரி என்று கருதும்பட்சத்தில் அவனை நோக்கி நகர்வதும்தான் விவாதம்.

யார் மீதும் குறையில்லை. ஒவ்வொருவருக்கும் இந்தச் சமூகத்திற்கு ஏதேனும் பங்களிப்பைச் செய்ய வேண்டும் என்ற விருப்பம் இருக்கிறதுதான். ஆனால் அதை வெளிப்படுத்துகிற பாங்கிலும் ஆக்கப்பூர்வமாக மாற்றுகிற வழிமுறைகளிலும்தான் திணறுகிறோம். கருத்துச் சொல்லிவிட்டு தூசி தட்டுவது போல தட்டிவிட்டு நகர்ந்து கொண்டேயிருப்பது எந்தவிதத்திலும் நல்லதுமில்லை பலனளிப்பதுமில்லை. பரஸ்பர புரிதலுக்கும் விவாதத்திற்குமான சூழல்தான் இன்றைய தேவை. ஆனால் தேவையிலிருந்து வெகு தூரமாக விலகிப் போய்க் கொண்டிருக்கிறோம் என்பதுதான் நிதர்சனம்.