பனிரெண்டு

நிசப்தம் வலைப்பதிவு தொடங்கி பதினோரு வருடங்கள் முடிந்து பனிரெண்டாம் வருடம் தொடங்குகிறது. பேசலாம் என்ற பெயரில் 2005 ஆம் ஆண்டு இதே நாளில் எழுதத் தொடங்கியது. இதுவொன்றும் பெரிய சாதனை இல்லைதான். ஆனால் சந்தோஷமாக இருக்கிறது. பேசலாம் என்ற பெயரை ஏன் தேர்ந்தெடுத்தேன் என்று ஞாபகமில்லை. ஆனால் இணையதளமாக பதிவு செய்து கொள்ளலாம் என்று முடிவு செய்த போது பேசலாம் என்பதற்கு எதிர்ப்பதமான சொல்லாக இருக்கட்டுமென்றுதான் நிசப்தம் என்ற பெயரைத் தேர்வு செய்தேன். பேசலாம் என்றிருந்த போது அதிகமாக எழுதவில்லை. நிசப்தம் என்ற பெயரைத் தேர்வு செய்தபின் அமைதியாக இருக்கவில்லை. நியூமராலஜி உண்மைதான் போலிருக்கிறது.

வழக்கம் போலவே முதல் வாழ்த்து திருப்பது மகேஷிடமிருந்து. ஒவ்வொரு வருடமும் ஞாபகம் வைத்து வாழ்த்திவிடுகிறார். 

எழுதுகிற காலம் முழுவதும் நாம் வாழ்கிற சமூகத்தில் நம் எழுத்து மூலமாக சிறு துரும்பை எடுத்துப் போட முடியுமென்றால் அது போதும். வெறுப்பரசியல், அடுத்தவர்கள் மீது சேற்றை வாரி இறைக்கும் அவலப் புத்தி, மேலே செல்கிறவர்களின் மீது எழக் கூடிய பொறாமை என்பவையெல்லாம் எனக்குள் இல்லாமல் இருக்க வேண்டும் என்று பிரார்த்தித்துக் கொள்கிறேன்.

கடந்த சில ஆண்டுகளில் மட்டும் நிசப்தம் ஒவ்வொரு கட்டமாக மாறிக் கொண்டேயிருந்திருக்கிறது. இந்த ஒவ்வொரு கட்டமும் தனியொருவனின் செயல்பாடு மட்டுமில்லை. எழுதுவது மட்டும்தான் நான். இப்பொழுது எதைச் செய்தாலும் அதைச் செய்துக் கொடுக்க நண்பர்கள் இருக்கிறார்கள். தமிழகத்தின் எந்த ஊரிலும் எதைப் பற்றியும் விசாரித்துக் காரியத்தையும் செய்து தருகிறார்கள். இவர்கள் எல்லாம் இல்லையென்றால் நிசப்தம் என்பது வெறும் வலைப்பதிவாக மட்டும்தான் இருந்திருக்கும். அத்தனை பேருக்கும் நன்றி சொல்லியாக வேண்டும். 

நேற்றுக் கூட கடலூரில் முதற்கட்டமாக இருபத்தைந்து குடும்பங்களுக்கு வெள்ளாடுக்குட்டிகளை வழங்கியிருக்கிறார்கள். ஒவ்வொரு குடும்பத்துக்கு ஓர் இணை ஆடுகள். ஒரு முறை கடலூர் சென்று சரிபார்த்துவிட்டு வந்து காசோலைகளை அனுப்பி வைத்திருந்தேன். பண்ணையைத் தேர்ந்தெடுத்து, பேரம் பேசி, பயனாளிகளுக்கு டோக்கன் வழங்கி, அவர்களை அழைத்து ஆட்டுக் குட்டிகளை வழங்கி ஒரு வாகனமும் ஏற்பாடு செய்து அனுப்பி வைத்திருக்கிறார்கள். திருப்தியாக இருக்கிறது. இப்படியான பெரும் வேலைகளைச் சர்வசாதாரணமாக முடித்துத் தருகிற நண்பர்கள் இணைந்திருக்கிறார்கள். 

யாராவது எங்கேயாவது குறை சொல்லிக் கொண்டேதான் இருப்பார்கள். விமர்சனம் செய்வார்கள். நேர்மையான விமர்சனம் என்றால் நம்மிடமே நேரடியாகச் சொல்லிவிடுவார்கள். பொருட்படுத்தலாம். மற்ற எந்த விமர்சனத்தையும் கண்டுகொள்ள வேண்டியதில்லை. நம்முடைய பாதையில் பயணித்துக் கொண்டேயிருப்போம். ஒத்து வரக் கூடியவர்கள் இணைந்திருப்பார்கள். இன்னமும் நிறைய வேலைகளைச் செய்ய வேண்டியிருக்கிறது. இப்போதைக்கு சரியான பாதையில்தான் சென்று கொண்டிருக்கிறோம். இப்படியே தொடரலாம். 

அடுத்த வருடம் என்ன செய்வதாகத் திட்டம் என்று கேட்டால் திட்டவட்டமான பதில் எதுவுமில்லை. தேங்கிவிடக் கூடாது. அவ்வளவுதான். தேங்குகிற நீரில்தான் நாற்றம் எழும். ஓடுகிற தண்ணீர் தனக்கான பாதையைத் தானாகத் தேடிக் கொள்ளும். ஓடிக் கொண்டே இருப்போம். ‘இதனை இதனால் இவன் முடிக்கும் என்றாய்ந்து’ நமக்கான வேலை நம்மிடம் வந்து சேரும். வந்து சேர்கிற வேலையை முழு ஈடுபாட்டுடன் செய்து கொண்டிருப்போம். 

நம்பிக்கையுடன் உடனிருக்கிற, ஊக்குவிக்கிற, நன்மதிப்பு கொண்டிருக்கிற அத்தனை பேருக்கும் நன்றி. நன்றியைத் தவிர வேறு என்ன சொல்ல முடியும்?