அவைகளுக்கு கரப்பான்கள் என்று பெயர்

காகிதத்துண்டுகள்
சிதறிக் கிடக்கும்
வெறுமையின் வீட்டில்
கரப்பான்கள் மட்டுமே

அதிகாரம் செலுத்துகின்றன.

மின்விசிறியின்

தீராத சுழலை பார்த்துக் கிடக்கும்
படுக்கையின் சுருங்கிய விரிப்புகளுக்குள்
பதுங்குகின்றன
ஒன்றிரண்டு கரப்பான்கள்.

மெல்லச் சொட்டும்
நீர்க் குழாயில் ஒளிந்து
வெம்மை தணிக்கிறது
ஒரு கரப்பான்.

அழுக்கும் கவிச்சையும் கலந்தேறிய
அட்சய பாத்திரத்தில்
கவிழ்ந்த கரும்படகுகளென
இறந்து மிதங்குகின்றன
மூன்று கரப்பான்கள்

கோடையின் தனிமையில்
மெல்ல
கரப்பான்களோடு வாழப் பழகுகிறேன்
கரப்பான் எச்சம் வீசும்
உள்ளாடையை
தயக்கமின்றி அணிகிறேன்
அவை
பெண்ணின் நிர்வாணமென
அரித்திருந்த காகிதத்தில்
ஒரு கவிதையை முயற்சிக்கிறேன்
கரப்பானின்
இருப்பை பொருட்படுத்தாத
சுயமைதுனங்களை
இயல்பானதாக்குகிறேன்

என்றாலும்-
தீயிட்டு
இறந்த நண்பனை
நினைவூட்டி
நள்ளிரவு கழிப்பறையில்
எதிர்ப்படும் கரப்பானால்
நடுங்கிச் சில்லிடுகின்றன
கைவிரல்கள்.

பதிலுக்கு
மறுநாள் காலை
வெந்நீர் ஊற்றி
ஒன்றை

பொசுக்கிவிட்டு
திருப்தியடைகிறேன்.