வேரும் மரமும்

நண்பரொருவர்  ‘கோயமுத்தூர் வாழ்க்கை பரவாயில்லையா?’ என்று கேட்டார். என்ன பதில் சொல்வதென்று தெரியவில்லை. சொன்னால் சொந்த ஊரை விட்டுவிட்டு வெளியில் வாழ்கிறவர்களுக்கு குற்றவுணர்ச்சியை ஏற்படுத்தியது போல ஆகிவிடும். 

அப்பா உயிரோடு இருக்கும் வரைக்கும் வகைதொகை தெரியாமல் திருமணப்பத்திரிக்கைகள் நிறைந்து கிடக்கும். முக்கால்வாசி அழைப்பிதழ்களில் இருக்கும் விவரங்கள் யாருடையது என்று கூட எங்களுக்குத் தெரியாது. அம்மாவுக்கும் அப்படித்தான். ‘அப்பாகிட்ட கேளு’ என்பார். அப்பாவுக்கு அவர்கள் எல்லோரையும் ஏதாவதொருவகையில் கோர்க்கத் தெரிந்திருந்தது. அவர் நூல் பிடித்துக் காட்டினால் ஏதாவதொருவகையில் உறவுக்காரரின் திருமணமாக இருக்கும். துக்ககாரியங்களும் அப்படித்தான். இறந்தவர்களை யாரென்றே எனக்குத் தெரியாது. அப்பா சென்று வருவார். அறுபத்தைந்தாண்டு காலம் ஒரே ஊரிலேயே பிறந்து வளர்ந்து வாழ்ந்தவருக்கு அப்படித்தான் தொடர்புகள் இருக்கும். 

அப்பா இருக்கும் வரையிலும் எதைப்பற்றியும் யோசித்ததில்லை. அப்பாவை பெங்களூருவுக்கு அழைத்துச் சென்ற போதே ஊரை விட்டுத் தள்ளிப் போவது போலத்தான் ஆனது. அது, பெரிய மரம் ஒன்றை வேரோடு தோண்டியெடுத்து எங்கேயோ நடுவது போல. எவ்வளவுதான் நீருற்றிப் பார்த்தாலும் தன்னைத் தேடி வரும் பறவைகளின் ஓசையைக் கேட்க விரும்பும் மரம் போல மெளனம்தான் விரவிக் கிடக்கும்.  

அப்பாவின் மறைவுக்குப் பிறகு திருமணப்பத்திரிக்கைகளின் எண்ணிக்கை வெகுவாகக் குறைந்து போயின. ‘அவங்க பெங்களூர்ல இருக்காங்க’ ‘கொடுத்தாலும் வரவா போறாங்க’ என்று தவிர்த்துவிடுவார்கள்.  ‘அவர் இருக்கிற வரைக்கும் கொடுத்தோம்...பசங்களைத் தெரியாது’ என்றார்கள். துக்க காரியங்கள் பற்றிய செய்திகளே வராது. வந்தாலும் ‘இதுக்கெல்லாம் போகணுமா’ என்று நாங்கள் தவிர்த்துவிடுவோம். ஒரு கட்டத்தில் சொந்த மண்ணைவிட்டு வெகு தூரம் செல்வது போலத் தோன்றியது. எந்த நிகழ்விலும் மூன்று முதல் ஐந்து சதவீதம் பேர்களைத் தாண்டி அறிமுகம் இருக்காது. அவர்களுக்குத் தெரிந்திருந்தாலும் நம்மிடம் பேச மாட்டார்கள். 

கோயமுத்தூர் வந்த பிறகு எவ்வளவோ பரவாயில்லை. அப்பாவின் நண்பர்கள் விலகினாலும் உறவுகள் எப்படியாவது ஒட்டியபடியே இருக்கின்றன. திருமணங்களுக்குச் சென்று வர முடிகிறது. துக்க காரியங்களில் பங்கெடுக்கிறோம். பத்து நிகழ்வுகளில் கலந்து கொண்டால் மூன்று நிகழ்வுகளிலாவது  புதிதாக யாரோ அடையாளம் கண்டுபிடிக்கிறார்கள். ‘வாசு அண்ணன் பையனா?’ என்று கேட்கிறார்கள். ஆமாம் என்று சொன்னால் தம்மை அறிமுகப்படுத்திக் கொள்கிறார்கள். இவையெல்லாம் ஏதோ புதிய உலகத்தை அறிவது போல இருக்கிறது.

கிடாவிருந்து, வளைகாப்புக்கெல்லாம் அழைப்புகள் வரத் தொடங்கியிருக்கின்றன. வாய்ப்பு கிடைத்தால் அட்டெண்ட்ஸ்தான். என்னைவிட பத்து வயது குறைந்தவர்கள் கூட உள்ளூரிலேயே இருக்கிறவர்களுக்கு பரவலாக அறிமுகம் இருக்கிறது. பாதி வயதைத் தாண்டிய பிறகு உள்ளூரில் பழைய உறவுகளைத் தூசி தட்ட ஆரம்பித்திருக்கிறோம். ஒரு வகையில் வருத்தமாக இருந்தாலும் late is better than never அல்லவா? 

சில நண்பர்களிடம் இதைச் சொன்னால் ‘இதெல்லாம் இல்லாட்டி என்ன’ என்கிறார்கள். எனக்கும் அப்படித்தான் இருந்தது. நெருங்கிய நண்பர்களோ அல்லது உறவினரோ- பத்து பேர் போதும். அதற்கு மேல் யாரும் தேவையில்லை என்றெல்லாம் கூடத் தோன்றியதுண்டு. ஆனால் அப்படியில்லை. அப்பா இறந்த போது வந்து அடுத்த இரண்டு மூன்று நாட்களுக்கு எந்நேரமும் ஐம்பது பேர்களாவது உடனிருந்தார்கள். அவர்களில் சிலர் சிரித்து, கும்மாளம் கூட அடித்தார்கள். அப்பொழுது கடுப்பாக இருக்கும். ஆனால் நம்மை அந்தச் சூழலிலிருந்து வெளியே இழுத்து வர விதவிதமான மனிதர்கள் தேவை. மனிதர்களின் சகவாசமில்லாமல் இந்த வாழ்க்கையில் நாம் எதையும் கற்றுக் கொள்ளப் போவதில்லை. 

படித்த இடங்களில், கல்லூரிகளில், பணியாற்றும் இடங்களில் என ஆயிரம்தான் நட்புகளைச் சேகரித்து வைத்திருந்தாலும் கூட வந்து நிற்பவர்கள் வெகு சொற்பம்தான். பெங்களூருவிலும் சென்னையிலும் எவ்வளவோ சாவு வீடுகளைப் பார்த்தாகிவிட்டது. நடுத்தரக் குடும்பங்கள் என்றால் நாற்பது பேர் வந்து போயிருந்தால் அது பெரிய விஷயம். 

ஏதாவதொருவகையில் ஆறுதலாக வந்து நிற்கவும், கொண்டாட்டத்தில் நம்மோடு சேர்ந்து சிரிக்கவும் மனிதர்கள் தேவை. பொறாமை, வன்மம், வயிற்றெரிச்சல் என சகலமும்தான் விரவிக் கிடக்கும். நம்மைக் கீழே இழுத்துவிட வேண்டும் என்று நினைத்துக் கொண்டும் இருப்பார்கள். எல்லாவற்றையும் தாண்டி மனிதர்களின் அருகாமை நமக்குத் தேவை.  பெருநகரங்களில் பணம் சேர்கிறது. வசதிகள் கூடுகின்றன. ஆனால் எப்படியோ மனித உறவுகள் துண்டித்துப் போகின்றன. சக மனிதர்களிடம் எப்படி நாசூக்காக பேச வேண்டும் என்பது கூட தெரியாமல் வாழ்ந்து கொண்டிருக்கிறோம். 

அடுத்த தலைமுறைக்கு என்ன கொடுத்துவிட்டுப் போகப் போகிறோம்? மனிதர்களையும், உறவுகளையும்தானே!

சொந்த ஊர் என்பது ஒரு மாயவித்தைக்காரி. சூட்சமங்களை உள்ளடக்கிய சூனியக்காரக்கிழவி. அதில் வாழ்ந்து பழகிவிட்ட மனிதர்களுக்கு சொர்க்கமே என்றாலும் சொந்த ஊரைப் போலாகாது.

கட்டுரையை எழுதிக் கொண்டிருக்கும் போது பேயோன் தனது ஃபேஸ்புக் பக்கத்தில் கீழே இருப்பதைப் பதிந்திருந்தார்...

நிச்சயதார்த்தம்

திருமணம்

ரிசப்ஷன்

வளைகாப்பு

கிரகப்பிரவேசம்

பிறந்தநாள் விழா

அரங்கேற்றம்

மீண்டும் பிறந்தநாள் விழா

கெட் டுகெதர்...

உங்களுக்கெல்லாம்

வேறு வேலையே இல்லையாடா?