கமலின் அரசியல்

ஒரு நண்பர் இருக்கிறார். அப்பாவி மனிதர். வேலூர் சென்றிருந்த போது திரும்பத் திரும்ப அழைத்து கடைசியில் தொடர்வண்டி நிலையத்தில் வந்து பிடித்துவிட்டார். கையில் இரண்டு காலண்டர்களை வைத்திருந்தார். 

‘உங்களுக்குத்தான்’ என்றார். வாங்கிப் பார்த்தால் கமலஹாசன். எங்கள் வாக்கு விற்பனைக்கு இல்லை என்று காலண்டரில் அச்சிட்டிருந்தார். நண்பருக்கு பெரிய வருமானம் எதுவுமில்லை. கமல் மீதான பிடிப்பில் சொந்தக்காசில் அச்சடித்திருந்தார்.

‘நடிகரோட படத்தை வீட்டுக்கு எடுத்துச் சென்றால் அம்மாவிடம் திட்டு வாங்க வேண்டும்..தப்பா எடுத்துக்காதீங்க’ என்றேன். 

கமலை எப்படி நடிகர் என்று சொல்லலாம் என்று அவர் மனதுக்குள் நினைத்திருக்க வேண்டும்.  ‘இதில் நீங்க ஆதார் எண்ணைக் குறித்து வைக்கலாம்; கியாஸ் எண்ணைக் குறித்து வைக்கலாம்’ என்றெல்லாம் சொன்னார். அதையெல்லாம் எனது செல்போனிலேயே குறித்து வைத்திருக்கிறேன் என்று சொன்னனேன். அவருக்கு முகம் சுருங்கிவிட்டது.

அதன் பிறகு அடிக்கடி அலைபேசியில் அழைப்பார். ‘எங்க தலைவர் அதைச் சொல்லியிருக்காரு..இப்படி செய்யறாரு’ என்று அவருக்கு கமல் மீது அலாதியான பற்று. ஒருவிதமான மயக்கநிலையில் இருக்கிறார். நேரடியாகவும் மறைமுகமாகவும் சொல்லிப் பார்த்தேன்.

கமலுக்கென்று உறுதியான கொள்கை எதுவுமில்லை. கட்சிகளுக்குத் தேவையான அடிப்படைக் கட்டமைப்பு எதையும் வலுப்படுத்தவில்லை. கல்லூரிகளில் பேசினால் வாக்களித்துவிடுவார்கள் என்று நம்புகிறார். அவரை நம்பிச் செலவு செய்து கையைச் சுட்டுக் கொள்ளாதீர்கள் என்று சொன்னாலும் நண்பர் கேட்பதாக இல்லை. கமல் பற்றி எதையாவது ஒரு செய்தியை அனுப்பிக் கொண்டேயிருக்கிறார்.

நல்லது. 

அரசியலில் கூட்டத்தைச் சேர்க்கும் முன்பாக தமக்கான சித்தாந்தம் என்னவென்று தெளிவாகச் சொல்ல வேண்டும். தமிழகத்தைப் பொறுத்தவரையிலும்,  கொள்கையில்லாமல் அரசியல் அதிகாரத்தில் சிறு சலனத்தைக் கூட உருவாக்க முடியாது என்று உறுதியாகச் சொல்லலாம். திராவிடமோ, ஆரியமோ, தமிழ் தேசியமோ- ஏதோவொன்று. ஆனால் இதுதான் எங்கள் சித்தாந்தம் என்று வெளிப்படையாகச் சொல்ல வேண்டும். அப்படியாகக் கமல் எங்கேயாவது பேசியிருக்கிறாரா என்று நண்பரிடம் கேட்டேன். அவரைச் சங்கடப்படுத்தக் கூடாது என்றுதான் நினைக்கிறேன். ஆனால் ஒவ்வொரு முறையும் அப்பாவியாகவே பேசிக் கொண்டிருக்கிறார். கமலுக்கு இப்படியான அப்பாவிகள்தான் தேவை. இந்தச் சமூகத்தை ஒரே இரவில் புரட்டிப் போட்டுவிட முடியும் என்று நம்புகிற மிடில்க்ளாஸ் அப்பாவிகள். 

கமலஹாசன் அவர்களுடைய எண் என்னுடைய வாட்ஸாப்பில் இருக்கிறது. ‘செண்டரிஸ்ட்’ என்று எழுதி வைத்திருக்கிறார். ‘ஒண்ணா இந்தப் பக்கம் ஆட்டு. இல்லைன்னா அந்தப் பக்கம் ஆட்டு’ என்று வடிவேலுவின் பாணியில் ஒரு செய்தியை அனுப்பிவிடலாமா என்று கூட பல முறை நினைத்திருக்கிறேன். ஆனால் கட்டுப்படுத்திக் கொள்வேன். யாரோ சொல்வதைக் கேட்டு சண்டைக்கு என மைதானத்துக்கு வந்துவிட்டு ‘மய்யமாக நிற்கிறேன்’ என்று நழுவினால் இரண்டு பக்கமும் அடி விழும் அல்லது ‘போய் ஓரமா விளையாடு’ என்று நம்மைச் சீந்தக் கூட மாட்டார்கள்.

மரம் வைக்கிறேன், குளம் வெட்டுகிறேன், ஊழலை ஒழிக்கிறேன் அதனால் நான் அரசியல் செய்கிறேன் என்று பேசுவதெல்லாம் என்.ஜி.ஓ அரசியல். ஊழலை ஒழிக்கிறேன் என்றால் எப்படி ஒழிக்க முடியும் சொல்ல வேண்டும். அதற்கான ஆக்கப்பூர்வமான வழிமுறைகள் என்னவென்று சொல்ல வேண்டும். இருக்கிற கட்சிகளை ஒழித்துவிட்டு என்னைக் கொண்டு வாருங்கள் ஒழித்துக் காட்டுகிறேன் என்றால் ‘மலையைத் தூக்கி என் தோள் மீது வையுங்கள்; நான் தூக்கி நடந்து காட்டுகிறேன்’ என்று சொல்வதைப் போலத்தான். சினிமாவில் முதல்வன் மாதிரியான ஷங்கர் படங்களைப் பார்த்துவிட்டு கள நிலவரம் தெரியாமல் லட்சியவாதம் பேசுகிறவர்களுக்குத்தான் சரிப்பட்டு வரும்.

திடீரென்றும் மரம் வைப்பதாலும், குளம் வெட்டுவதாலும் அரசியலுக்கு வரத் தகுதியிருக்கிறது என்று சொன்னால் கமலஹாசனைவிடவும் பியூஸ் மானுஷுக்குத்தான் முதல்வராகும் தகுதி இருக்கிறது. ‘ஏரி காப்போம்’ குழுவினருக்குத்தான் அமைச்சர்களாகும் தகுதி இருக்கிறது. இதையெல்லாம் கமல் பேசுவதை நம்பிக் கல்லூரி மாணவிகள் விசிலடிக்கலாம். மக்களையே சந்தித்திராத அல்லது தமது பகுதியைத் தாண்டி வெளியில் வராத இலக்கியவாதிகள் ‘அடுத்த முதல்வர் நம்மவர்தான்’ என்று குதூகலிக்கலாம். ஆனால் களம் அப்படியானதில்லை. 

வாக்கு அரசியலில் நீங்கள் யார் என்று காட்டுவதைவிடவும் உங்களின் எதிரி யார் என்று சுட்டிக் காட்ட வேண்டும். அப்படிச் சுட்டிக்காட்ட ஒரு தைரியம் வேண்டும். திமுகவுக்கு காங்கிரஸ் என்ற எதிரி தேவைப்பட்டது. காங்கிரஸ் மிக வலுவாக இருந்த போது அதைச் செய்தது திமுக. எம்.ஜி.ஆர் மிகப்பெரிய திரை நாயகன்தான் ஆனால் மக்களிடையே கருணாநிதியைத் தீயசக்தி என்று திரும்பத் திரும்பச் சொல்லி தன்னை மக்கள் தலைவராக வடிவமைத்தார். கருணாநிதி வலுவான தலைவராக இருந்த போதே இதைச் செய்தார். ஜெயலலிதாவும் அதே பாணியைத்தான் கையில் எடுத்தார். அப்படிச் சொல்லும் போது ஊடகங்களும் சூழலும் எதிரியை வில்லனாகக் கட்டமைக்க உதவுமானால் எதிர்க்கிறவன் ஹீரோ ஆகிவிடலாம். ஆனால் எல்லோராலும் அப்படிச் சொல்லிவிட முடியாது. தமக்கு வரும் வசவுகளைச் சமாளிக்கும் திராணி வேண்டும். எதிர்ப்புகளைப் பார்த்துக் கொள்ளலாம் என்கிற மன தைரியம் வேண்டும். இதையெல்லாம் செய்துதான் மக்கள் மன்றத்தில் தலைவர்கள் உருவாகிறார்கள்.

இன்றைக்கு கமல் யாரை எதிர்த்து அரசியல் நடத்துகிறார்? எந்தக் கொள்கையை வெளிப்படையாக விமர்சிக்கிறார்? பட்டும்படாமலும், தடியும் உடையாமல் பாம்பும் சாவாமலும் அரசியல் நடத்துகிற கமலை எப்படி நம்புவது? இப்படி யாரிடமும் வம்பு செய்யாமல் எப்பொழுது வேண்டுமானாலும் பிக்பாஸின் அடுத்த பகுதிக்கோ, விஸ்வரூபம் படம் எடுக்கவோ சென்றுவிடுவாரோ என்ற நினைப்பிலேயே நம்மை வைத்திருக்கிறார். அது பரவாயில்லை. 

கொள்கை, சித்தாந்தம் என்பதையெல்லாம் கூட விட்டுவிடலாம். விஜயகாந்த்திடம் என்ன கொள்கை இருக்கிறது? கமலை மட்டும் ஏன் கொள்கை என்னவென்று கேட்கிறீர்கள் என்று அவருக்கான சலுகையை அளிக்கலாம். ஆனால் விஜயகாந்த் ஒரு காரியத்தை மிகக் கச்சிதமாகச் செய்தார். தன்னை எளிய மக்களிடத்தில் கொண்டு சேர்த்தார். அவர்கள்தான் வாக்களிக்கக் கூடியவர்கள். அவர்கள் விஜயகாந்த்தை ‘நம்ம ஆளு’ என்று பார்த்தார்கள். அதுதான் விஜயகாந்த்தின் வேகமான வளர்ச்சிக்குக் காரணம். அப்படி கமல் ஏதாவது செய்திருக்கிறாரா? கல்லூரிகளைத் தாண்டி, ரோடு ஷோ எனப்படும் சாலைப் பயணங்களைத் தாண்டி கமல் என்ன செய்திருக்கிறார்? 

தன்னுடைய பிரபல்யத்தை மட்டுமே வைத்துக் கட்சியைக் கட்டமைத்துவிடலாம் என்று கருதினால் அதைக் களத்தில் எப்படிச் செய்கிறோம் என்பதிலும் நுணுக்கம் இருக்கிறது. ஒருவேளை கட்டமைப்பை உறுதிப்படுத்தாமல் களத்தில் ஏமாந்தாலும் கூட குறைந்தபட்சப் பொருளாதாரப் பின்புலமாவது வேண்டும்.அதுதான் யதார்த்தம். யாராவது பின்னாலிருந்து உதவ வேண்டும். யார் முன்வருவார்கள்? ‘பணமே இல்லாமல் அரசியலை நடத்திவிடலாம்’ என்று சினிமாவில் வேண்டுமானால் வசனம் பேசலாம். ஆனால் வாய்ப்பேயில்லை. நண்பரைப் போல யாராவது காலண்டர் அடித்துக் கொடுத்தால் உண்டு. எத்தனை நாளைக்குத் தொண்டர்கள் கைக்காசு போட்டுச் செலவு செய்வார்கள்? 

காலண்டர் கொடுத்த நண்பர் சமீபத்தில் பேசும் போது ‘தலைவர் சொல்லிட்டாரு.....கட்சியில் உறுப்பினராகக் கூட இருக்க வேண்டியதில்லை. தேர்தலில் நல்லவர்கள் நின்றால் அவர்களை ஆதரிப்போம்ன்னு சொல்லிட்டாரு’ என்று படு உற்சாகமாகப் பேசினார். உண்மையிலேயே சிரிப்பு வந்துவிட்டது. நாடாளுமன்றத் தொகுதியில் அப்படியொரு ஆடு சிக்குகிறது என்று வைத்துக் கொள்வோம். ஒரு நாடாளுமன்றத் தொகுதியில் சுமார் ஆயிரத்து எந்நூறு பூத்துகள் வரும்; பதினைந்து லட்சம் வாக்காளார்கள் இருப்பார்கள். கமல் வந்து சிரித்துக் கை காட்டி ‘இவருக்கு ஓட்டுப் போடுங்க’ வீடு வீடாகச் சென்று பிரச்சாரம் செய்தாலும் கூட பத்தாயிரம் வாக்குகளை வாங்க முடியாது. கற்பூரம் அடித்துச் சத்தியம் செய்யலாம். 

கள அரசியல் என்பது வேறு; கமலஹாசன் மாதிரியானவர்கள் கருதிக் கொண்டிருக்கிற மேல்மட்ட புரட்சி என்பது வேறு.  ஒன்றுக்கொன்று எந்தச் சம்பந்தமுமில்லை. மாற்றத்தை உருவாக்க வேண்டுமானால் களத்தைப் புரிந்து கொள்ள வேண்டும். மக்களின் நாடி பிடித்துப் பார்க்கத் தெரிந்திருக்க வேண்டும். இதில் எதையுமே செய்யாமல்தான் கமல் ட்விட் அரசியல் செய்து கொண்டிருக்கிறார். கடந்த ஒரு வருட காலத்தில் நான் புரிந்து கொண்டவரையில் கமல் இன்னமும் அரசியலைத் தொடங்கவேயில்லை. அது அவருக்கு ஒத்து வரும் என்றும் தோன்றவில்லை.

அன்பே சிவம்  இன்றைய அரசியலில் ஒத்து வராது சார்!