தெற்குப்பதி

தெற்குப்பதி பற்றி எழுதியிருக்கிறேன் என நினைக்கிறேன். மிகச் சிறிய ஊர். ராஜேந்திரன் அந்த ஊர்தான். நிசப்தம் உதவியில் படித்தவன். சூப்பர் 16 மாணவர். இப்பொழுது ஐ.ஐ.டியில் முனைவர் பட்ட ஆராய்ச்சி மாணவர். ‘படிச்சுட்டு போனா மட்டும் பத்தாது..நம்மூருக்கு ஏதாவது செய்யணும்’ என்று சொல்லிக் கொண்டிருந்தவன். உள்ளூர் இளைஞர்களும் தீக்குச்சிகள் மாதிரி- படித்தவர்கள். பொது நல ஆர்வம் கொண்டவர்கள். 

ஒரு நாள் உள்ளூர் கோவிலில் அமர்ந்து பேசினோம். அந்தச் சமயத்திலேயே பொங்கல் விழா கொண்டாடிவிட்டு நாற்பத்தைந்து மரக்கன்றுகளை நட்டு வைத்துவிட்டு வந்திருந்தோம். உள்ளூர் இளைஞர்களும் பெண்களுமே பொறுப்பெடுத்து செடிகளை பராமரிக்கிறார்கள்.

‘தண்ணீர்தான் பிரச்சினை..இல்லைன்னா இன்னமும் கொஞ்சம் அதிகமாக செடி வைக்கலாம்’ என்றார்கள். அந்த ஊரில் நிறைய மரங்களை நட்டு வளர்க்க முடியும். அதற்கான இடமும் இளைஞர்களும் இருக்கிறார்கள். ஆனால் தண்ணீரைச் சேகரித்து வைக்கும்படியான வசதி இல்லை. ஒரு நிலத் தொட்டி கட்ட வேண்டும் என்றார்கள். பத்தாயிரம் லிட்டர் நீர் கொள்ளளவு கொண்ட நிலத்தொட்டியைக் கட்ட சுமார் அறுபதாயிரம் ரூபாய் செலவு பிடிக்கும். 

‘நீங்கள் பாதிச் செலவை பொறுப்பெடுத்துக் கொண்டால் மீதத் தொகையை நிசப்தம் அறக்கட்டளையிலிருந்து வழங்கலாம்’ என்று சொன்னேன். கடந்த காலத்தில் பொதுக்காரியங்களில் கற்றுக் கொண்ட பாடம் ஒன்று உண்டு என்றால் அது இதுதான். குறைந்தபட்ச பங்களிப்பாவது அந்தப் பகுதி மக்களிடமிருந்து இருக்க வேண்டும். உள்ளூரில் உள்ள அத்தனை பேரும் தயாராக இருக்க மாட்டார்கள். ஆனால் பத்து அல்லது இருபது பேராவது தங்களால் முடிந்த பங்களிப்பைச் செய்ய வேண்டும். நாம் எங்கேயோ இருந்து செல்கிறோம். பணத்தைக் கொடுக்கிறோம் பிறகு வந்துவிடுகிறோம். அந்த ஊர்க்காரர்களும் நிகழ்ச்சித் தொடக்கத்தில் வந்து சிரித்துவிட்டு கண்டுகொள்ளாமல் போய்விடுவார்கள். சிலரேனும் தங்கள் பங்களிப்பைச் செலுத்தியிருந்தால் ‘நமக்கும் உரிமை இருக்கு’ என்று களத்தில் நிற்பார்கள். அதுதான் அவசியமும் கூட.

தெற்குப்பதிக்கார இளைஞர்கள் முப்பதாயிரம் ரூபாய் திரட்டிவிட்டார்கள். மீதம் முப்பதாயிரம் ரூபாயை நிசப்தம் அறக்கட்டளையின் காசோலையாகக் கொடுத்திருக்கிறோம். கடந்த வாரத்தில் பூமி பூஜை செய்து பணியைத் தொடங்கிவிட்டார்கள். பத்து நாட்களில் பணி முடிந்துவிடக் கூடும் என நினைக்கிறேன். பஞ்சாயத்து நீர் தினசரி வருகிறது. அந்தக் குழாயைத் தொட்டியில் இணைத்துவிட்டால் தொட்டி நிரம்பிவிடும். தொட்டியிலிருந்து நீரை மேல் தொட்டிக்கு ஏற்றுவதற்கான மேல்நிலை ப்ளாஸ்டிக் டேங்க், மின் மோட்டார் இணைப்புகளை ஏற்பாடு செய்து கொள்வதாகச் சொல்லியிருக்கிறார்கள். 

கோடை காலம் முடிந்த பிறகு அநேகமாக ஜூன் மாதத்தில் இன்னமும் ஐம்பது மரங்களை தெற்குப்பதியில் நட்டுவிடலாம் என்று திட்டமிட்டிருக்கிறோம். 

கடந்த வாரத்தில் ஒரு கல்லூரியிலிருந்து அழைத்திருந்தார்கள். ‘நாம சேர்ந்து பணியாற்றுவோம்’ என்று சொன்னார்கள். நாசூக்காக மறுத்துவிட்டேன். உதிரிகளாகச் செயல்படுகிறவர்களுடன் இணைந்து செயல்படுவதுதான் சரியாக இருக்கும் எனத் தோன்றுகிறது. பெரிய காரணமெல்லாம் எதுவுமில்லை- இத்தகைய பணிகள் யாவும் சமூகத்தைப் புரட்டிப் போட்டுவிடப் போவதில்லை. மெல்ல மெல்ல நம்மால் செய்ய முடிகிற ஒரு விழிப்புணர்வு என்பதைத் தாண்டி இதில் எதுவுமில்லை. நம்முடைய ஆத்மார்த்தமான திருப்திக்குச் செய்கிறோம். அவ்வளவுதான். பெரிய அமைப்புகளுடன் சேர்ந்து செய்து அதில் கிடைக்கும் விளம்பரம், வெளிச்சம் இவையெல்லாம் நம் நோக்கத்தைச் சிதைத்துவிடக் கூடும் என்றும் தயக்கமாக இருக்கிறது. விளம்பரமில்லாமல் பெரிய அமைப்புகளால் செயல்களைச் செய்ய முடியாது என்றும் உறுதியாகத் தெரியும்.

இதே அளவில்- சிறு வட்டத்திற்குள்ளாகவே ஆனால் மனப்பூர்வமாகப் பணியாற்றலாம். 

அம்மா இல்லாத பெண்ணொருத்தி வெகு தீவிரமாக ஐ.ஏ.எஸ் தேர்வுகளுக்குத் தயாரிப்புகளைச் செய்து கொண்டிருக்கிறாள். தினசரி வாட்ஸாப்பில் தமது குறிப்புகளை அனுப்பி வைத்துவிடுகிறாள். காலையில் அப்பாவுக்கு சாப்பாடு செய்து கொடுத்துவிட்டு கல்லூரிக்குச் சென்றுவிட்டு வீடு திரும்பி வெறியெடுத்த மாதிரி படித்துக் கொண்டிருக்கிறாள். அவளைக் கை தூக்கிவிடுவதைவிடவுமா பெரிய அமைப்புகளுடன் சேர்ந்து நாம் சாதனைகளைச் செய்துவிடப் போகிறோம்? ராஜேந்திரனின் வாழ்வில் ஒளியேற்றுவதைவிடவுமா அமைப்பாகத் திரண்டு காரியங்களைச் செய்ய வேண்டும்? 

இப்படியே பயணிப்போம். இத்தகைய சிறு சிறு திருப்திதான் உளப்பூர்வமான திருப்தி. தெற்குப்பதி நண்பர்களுக்கு வாழ்த்துகள்.

நிசப்தம் நண்பர்களுக்கு நன்றிகள்.