சாதியும் குணமும்

சாதீய அடிப்படையில் மனிதர்களைப் பொதுமைப்படுத்தினால் அதைவிடவும் மோசமான மனநிலை வேறு இருக்க முடியாது என நம்புகிறேன். 'இந்தச் சாதிக்குன்னு ஒரு குணம் இருக்கு...' என்பார்கள். குறிப்பிட்ட சாதிக்கு என்றில்லை; ஒவ்வொரு சாதிக்கும் சொல்வார்கள். 'அப்படித்தானோ' என்று சந்தேகம் எழுவதும் தவிர்க்க இயலாதது.  

ஒரு குடும்பத்துக்கு என குணம் இருக்கும் அல்லவா? வளர்ப்பின் அடிப்படையில், பெற்றவர்கள் எப்படி இருக்கிறார்களோ அவர்களைப் பார்த்து வளரும் பிள்ளைகளின் குணம், அண்ணனைப் பின்பற்றும் இளவல்கள் என குடும்பத்தில் ஒருவாறான குண ஒற்றுமை இருக்கும். அதே போல மேல் வீதி, கீழ் வீதி, வளவு, அக்ரஹாரம் என்று ஒரே சாதியைச் சார்ந்த குடும்பங்கள் காலங்காலமாக ஒன்றாக வாழும் போது சாதியக் குழுக்களிடமும் அப்படியானதொரு குண ஒற்றுமை உருவாவதில் வியப்பேதுமில்லை. இன்றைக்கு வீதிகள், வளவுகள் என்பதெல்லாம் நகர்ப்புறத்தில் ஒழிந்திருந்தாலும் ஃபேஸ்புக்கிலும் வாட்ஸாப்பிலும் மீண்டும் நம்மை குறுகிய வட்டத்துக்குள் இணைக்கின்றன என்பதை மறுப்பதற்கில்லை. ஆனால் இவையெல்லாம் பாவனைகள்தான். பிம்பங்கள். உடைந்துவிட எல்லாவிதமான சாத்தியங்களும் இருப்பதாக நம்பலாம்.

நீட் தேர்வுக்காக சுமார் பத்து மாணவர்களுக்கு பயிற்சியளிக்கிறோம் இல்லையா? அதில் ஒரு பழங்குடியின மாணவன் இருக்கிறான். மலைப்பகுதியைச் சார்ந்த மாணவன். அவன் உள்ளூரில் வேறொரு பள்ளி ஆசிரியரின் கண்காணிப்பில் இருப்பவன். அவ்வப்பொழுது அவரிடம் அவனைப் பற்றி விசாரிப்பதுண்டு. இத்தனை நாட்களாக அவன் ஹரிஜன விடுதியில் இருந்தான். 

ப்ளஸ் டூ தேர்வுகள் முடிந்த பிறகு அவன் எங்கு தங்கியிருக்கிறான் என்று சொன்னால் நம்புவது அவ்வளவு எளிதாக இருக்காது. அவனைக் கண்காணிக்கும் ஆசிரியரின் வீட்டில் தங்கிப் படிக்கிறான். ஆசிரியர் தொடக்கப்பள்ளியொன்றில் பணியாற்றுகிறார். பிராமணர். அவர்களது குடும்பம் கூட்டுக் குடும்பம். பெற்றோர்கள், சகோதரர்கள் என இணைந்து வாழும் ஆச்சாரமான அய்யங்கார் குடும்பம். உள்ளூர் கோவிலில் அவர்களது குடும்பத்தினர்தான் அர்ச்சகர்கள். இந்தக் குடும்பத்தினர் ஒரு பழங்குடியின மாணவனைத் தம்மோடு தங்க வைத்து அவனுக்கு வேண்டிய வசதிகளை எல்லாம் செய்து கொடுத்து நீட் தேர்வுக்கு படிக்க வைக்கிறார்கள். தனிமனிதன் செய்வது பெரிய காரியமில்லை. ஒரு குடும்பமே ஏற்றுக் கொள்வது எவ்வளவு பெரிய செயல்? எத்தனை குடும்பத்தினரால் செய்ய முடியும்? சாதியை விடுங்கள். அந்நிய மனிதனை தம்மோடு தங்க வைக்கிற மனம் எத்தனை பேருக்கு இருக்கிறது? சத்தியமாகச் சொல்ல முடியும்-  என் வீட்டில் இதைச் செய்வதற்கான சாத்தியமில்லை. 

இத்தகைய செயலை நேரடியாகப் பார்க்கும் என்னால் எப்படி பிராமணரை பொதுமைப்படுத்தி வெறுக்க முடியும்.

ஹரிஜன விடுதி என்று சொன்னேன் அல்லவா? தக்கர் பாபா விடுதி. அதனை நிறுவியர் ஜி.எஸ்.லட்சுமண அய்யர். காந்தியவாதி. பல நூறு ஏக்கர் நிலங்களுக்குச் சொந்தக் காரர். அய்யரின் தந்தையார் அந்தக் காலத்தில் வங்கி ஒன்றைச் சொந்தமாக நடத்தி வந்தவர் என்றால் கணித்துக் கொள்ளலாம். அய்யர் தம் காலத்தில் எல்லாவற்றையும் தானம் செய்தார். அரசுக் கட்டிடங்களுக்கு நிலங்களை எழுதி வைத்தார். பள்ளிகளுக்கு இடம் கொடுத்தார்.  தலித் மக்களுக்காக இறுதி வரை போராடினார். 

எங்கள் அப்பா திரும்பத் திரும்ப ஒன்றைச் சொல்லிக் கொண்டிருப்பார். அவர் எஸ்.எஸ்.எல்.சியில் தேர்ச்சி பெற்றுவிட்டு வேலை தேடிக் கொண்டிருந்த சமயம் அது. அப்பொழுது அய்யரை யதேட்சையாகச் சந்திருக்கிறார். அப்பாவின் படிப்பை எல்லாம் விசாரித்துவிட்டு 'உங்க ஊர்ல எம்பேர்ல எட்டு சென்ட் இடம் இருக்கு..உம்பேர்ல எழுதிக்குறியா' என்று கேட்டாராம். 'எதாவது தொழில் செஞ்சு பொழைச்சுக்க' என்று சொல்லியிருக்கிறார் அவர். 'என் கால்ல அப்போ செருப்பு கூட இல்லை..ஆனால் என்னை நம்பிக் கேட்டாரு' என்று அப்பா சொல்வார். அய்யர் இதை வாய் ஜாலத்துக்காகச் சொன்னதில்லை. அவரது தாராள குணத்தைச் சுட்டிக் காட்டுவதற்காகச் சொல்கிறேன். 

இன்றைக்கு அவரது குடும்பத்துக்கு என்று எந்தச் சொத்துமில்லை. அவரது மறைவின் போதும் கூட்டமில்லை. எம்.எல்.ஏ தேர்தலில் தோற்கடிக்கப்பட்டார். அய்யரின் சிலையை, அவர் நிறுவிய காந்தியின் சிலைக்கு முன்பாக நிறுவ இடம் கேட்ட போது ஆண்ட சாதியினரின் சிலர் மறுத்துவிட்டார்கள். இத்தனைக்கும் சிலை நிறுவ கோரப்பட்ட இடம் அய்யரால் பள்ளிக் கூடத்துக்கு ஒதுக்கப்பட்டது. 

அவரது மறைவை உதாசீனப்படுத்திய, அவரைத் தோற்கடித்த, இடம் தர மறுத்த பிற மக்களை வெறுக்கலாம். இந்த வரலாற்றைத் தெரிந்து கொண்டவன் எப்படி பிராமணரை பொதுமைப்படுத்தி வெறுக்க முடியும். அப்படி வெறுத்தால் அது லட்சுமண அய்யரையும் வெறுப்பதாகத்தானே அர்த்தம்? இந்த ஆசிரியரையும் வெறுப்பதாகத்தானே அர்த்தம்?

ஜி.எஸ்.லட்சுமண அய்யருடைய மனதுக்கு எந்தவிதத்திலும் குறைவில்லாதது மேற்சொன்ன ஆசிரியரின் குணம். பெயரைக் குறிப்பிட்டு எழுத்துவத்தைக் கூட அவர் விரும்புவாரா என்று தெரியவில்லை. 'சிவக்குமார் எங்க தங்கியிருக்கிறான் சார்' என்று கேட்ட போது தயங்கியபடி 'எங்கள் வீட்டில்தான் இருக்கிறான்' என்றார். அடுத்த இரண்டு நாட்களுக்கும் இதைத்தான் நினைத்துக் கொண்டிருந்தேன். 

அந்தணர்கள்/ப்ராம்மணர்கள்/பார்ப்பனர்கள் அவர்கள் பாட்டுக்கு யார் வம்புக்கும் போகாமல் செயல்படுகிறார்கள். அப்பேர்பட்ட ஒரு பாவப்பட்டசாராரிடம் உங்களுக்கென்ன கோபம்? என்று ஒரு கேள்வி Sarahah வில் வந்திருந்தது. 

தமிழ்த் தாய் வாழ்த்து பாடும் போது அமர்ந்திருந்த காஞ்சி மடத்து விஜயேந்திரனின் செயல் வெறுப்பை உண்டாக்கினால் அதை விமர்சனம் செய்யத் தோன்றுகிறது. அது எப்படி அத்தனை பிராமணர்களையும் எப்படி வெறுப்பதாகும்? மடத்தனமாக வெறுப்பை விதைக்கும் ராஜா, எஸ்.வி.சேகர் வகையறா மீது எரிச்சல் வரத்தான் செய்கிறது. இந்துத்துவம் என்ற பெயரில் பிற மதங்கள் மீது வெறுப்பைக் கக்குகிறவர்கள் மீது கோபம் வருகிறது. Minority Appeasement என்று மிக இலாவகமாகச் சொல்லிவிடுகிறார்கள். ஒரு வீட்டில் சவளைக் குழந்தை இருந்தால் அந்தக் குழந்தைக்கு அதிகக் கவனம், பிடி சோறு கூடுதல் என்பதுதான் மனிதாபிமானம். அதைத்தான் சிறுபான்மை மக்களுக்குச் செய்ய வேண்டும். இதனை எதிர்த்தால் எந்தச் சாதிக்காரனாக இருந்தாலும்  அவன் மீது கோபம் வரத்தான் செய்யும். ஒரு கட்சியை, அதன் கொள்கையை, சித்தாந்தத்தை எதிர்ப்பது என்பது தனிப்பட்ட மனிதர்களைப் பொதுமைப்படுத்தி வெறுப்பது ஆகாது. 

மனித இனத்துக்குள் நிலவும் அத்தனை பிரிவினைகளையும் தாண்டி மனிதம் மட்டுமே அழியாச் சுடராக எரிந்து கொண்டிருக்கும். எப்பொழுது அந்தச் சுடர் அணைந்துவிடுமோ அப்பொழுது இந்த பூமி நாம் வாழத் தகுதியற்றதாகிவிடும். இதனை முழுமையாக நம்புகிறேன். சுடர் அணைந்துவிடாமல் காப்பதுதான் மனிதத்தை விரும்பும் ஒவ்வொருவரும் செய்ய வேண்டியதே தவிர ஏதேனும் ஒரு அடையாளம் குத்தி குழுவாதத்தை ஊக்குவிப்பதில்லை. இங்கே கடவுளர்களும் சாத்தான்களும் மனிதர்களின் உருவில்தான் உலவுகிறார்கள். கடவுளருக்கும் சரி; சாத்தான்களுக்கும் சரி -சாதி முக்கியமில்லை. மனிதர்களின் குணங்கள்தான் பிரதானம்.