அப்ரைசல்

'அப்ரைசலுக்கு வந்துடுங்க' மேலாளர் காலையிலேயே சொல்லிவிட்டார்.

'எத்தனை மணிக்கு?'

'இன்வைட் அனுப்பறேன்'

இடைப்பட்ட நேரத்தில் எனக்குத் தெரிந்த நண்பர்- அண்ணனை அழைத்து 'அண்ணா இன்னைக்கு எனக்கு நேரம் எப்படி இருக்கு?'

'உனக்கு எப்பவுமே நல்ல நேரம்தாண்டா'

'ம்க்கும். அப்ரைசலுக்கு மேனேஜர் கூப்பிட்டு இருக்காருங்கண்ணா'

'அதெல்லாம் ஒன்னும் பிரச்சினை இருக்காது.. அநேகமா உனக்கு ப்ரோமோஷன் கிடைக்கும்...போய்ட்டு வா'

மலையாள பகவதியே! 

மதியம் உள்ளே அழைத்தார். 

'உட்காருங்க'

ஈஈஈ...பல்லைக் கெஞ்சியபடி அமர்ந்தேன்.

'முதல்லயே சொல்லிடுறேன்...இந்த டிஸ்கஷன் அப்படியொண்ணும் நல்லா இருக்காது....'

'அந்த அண்ணன் ப்ரோமோஷன் கிடைக்கும்ன்னு சொன்னாரே' என்று நினைத்துக் கொண்டேன். ஒருவேளை முதலில் கசப்பு பிறகு இனிப்பாக இருக்கக் கூடும். 

முதல் பவுன்சர் அவரிடமிருந்து . 'உனக்கு ஒரு மெயில் கூட சரியா அனுப்ப தெரியறதில்லை'. இதற்கு என்னால் பதில் சொல்ல முடியும்.

'தினமும் ஒரு பிளாக் எழுதறேன். ஒன்றரை வரியில் மெயில் அனுப்ப முடியாதா?'  கேட்கலாம்தான் ஆனாலும் கொஞ்சம் பயமாக இருந்தது. அப்ரைசல் உரையாடலில் எதைச் சொன்னாலும் பதிவு செய்து கொள்வார்கள். எதுவும் பேசவில்லை.

'மேலே சொல்லுங்க'

சொல்லிக் கொண்டேயிருந்தார். 'சப்ஜெக்ட் தெரியல; ஒருங்கிணைப்பு சரியில்ல'

அவரைப் பேச விடுவதைவிட நாமே எடுத்துக் கொடுத்துவிடலாம். யோசித்து யோசித்து எடுத்து வீசுகிறார். 'ப்ராஜக்ட் மேனேஜ்மேண்ட்?'

'ஆ..அதுவும் நிறைய மாறனும்' 

அதுவும் போச்சா? கசப்பாகவே ஊட்டிக் கொண்டிருக்கிறார். இனிப்பே இல்லை போலிருக்கிறது. முக்கால் மணி நேரம் இதுதான். தலைக்கு மேலே போகிறது. ஜாண் போகிறதா  முழம் போகிறதா என்றெல்லாம் தெரியவில்லை. 

காது அடைத்து,  கண்கள் இருண்டன. இந்த லட்சணத்தில் பதவி உயர்வுதான் குறைச்சல். ராஜினாமா செய்துவிடச் சொல்லிவிடுவாரோ என்று கூட யோசனை ஓடியது.

ஐந்தாயிரம் இருந்தால் பெட்டிக்கடை. ஐம்பதாயிரம் இருந்தால் மளிகைக்கடை. ஐந்து லட்சம் இருந்தால் சூப்பர் மார்க்கெட் என்ற வசனம் எல்லாம் மனதுக்குள் வந்து போனது. என்னை நம்பி ஐந்து லட்ச ரூபாயை வீட்டில் இருப்பவர்கள் தர மாட்டார்கள். ஆனால் எப்படியும் ஐம்பதாயிரம் ஆட்டையை போட்டுவிடலாம். 

'ஆனது ஆச்சு...கடைசியா என்ன சொல்ல வரீங்க?' -கேட்கிற மனநிலைக்கு வந்துவிட்டேன்.

'அடுத்த வருஷம் இப்படியே இருந்த நல்லா ரேட்டிங் கொடுக்க மாட்டேன்'

'அப்படின்னா இந்த வருஷம்?'

'ஆவரேஜ்'. 

'ஆக, வேலையை விட்டு தூக்க மாட்டீங்களா?'.

கலாய்க்கிறேன் என்று நினைத்திருக்கக் கூடும். முகத்தை இறுக்கமாக வைத்துக் கொண்டு 'கண்டினியூ யுவர் வொர்க்' என்றார். 

வெளியில் வந்தவுடன் சில நண்பர்களிடம் பேசினேன். 'நீ எவ்வளவோ பரவால்லடா' என்றார்கள். அவர்களுக்கு தர்ம அடி போலிருக்கிறது. 

'என்னடா சொன்னாங்க?' என்றேன். 

'ரேட்டிங் பத்தியெல்லாம் நீ யோசிக்கக் கூடாது..வேலை இருக்கேனு சந்தோசப்படு' என்று அவனது மேலாளர் சொன்னாராம். குரல்வளையிலேயே கடி வாங்கி இருக்கிறான். நம்மை விடவும் அடுத்தவனுக்கு அடி அதிகம் என்றால் சந்தோஷம்தான்.

'சரிடா பார்த்துக்க' என்று சொற்களில் சோகம் கொப்பளிக்க பேசி முடித்தேன். 

'இந்த வருஷம் தப்பிச்சுட்ட இல்ல...அடுத்தவருஷம் கவனமா இருந்துக்க' என்றான்.

ஒரு ஜென் கதை இருக்கிறது. 

ஒரு சாமியார் சாகிற தருவாயில் கிடந்தாராம். எல்லோரும் பதறியபடி சுற்றிலும் நிற்கிறார்கள். ஒரு சிஷ்யன் மட்டும் ஓடிப்  போய் நெல்லிக்கனி வாங்கி வந்தானாம். சாமியாருக்கு நெல்லி என்றால் வெகு விருப்பம். அவன் வந்து சேரும் வரைக்கும் அவருக்கு உயிர் இருந்தது. நடுக்கம் இல்லாமல் நெல்லிக்கனியைச் சுவைத்தவரிடம் 'உங்களுக்கு பயமே இல்லையா?' என்று கேட்டிருக்கிறார்கள். 'நெல்லிக்கனி அருமையான சுவை' என்று சொல்லிவிட்டு இறந்துவிட்டாராம். யாருக்குமே புரியவில்லை. நெல்லிக்கனி வாங்கி வந்த சிஷ்யன் சொன்னானாம் 'எதிர்காலம் பத்தியும் பயப்படக் கூடாது; கடந்த காலம் குறித்தும் அழக் கூடாது. நிகழ்காலம் முக்கியம். சாமியார் அதைத்தான் உணர்த்தியிருக்கிறார்' என்று. 'சாவு பதியே அவருக்கு பயமில்லை. நெல்லிக்காய் நல்லா இருந்துச்சுங்கிறதுதான் அவருக்கு முக்கியம்' என்றானாம்.

அப்ரைசல் கூட அப்படிதான். 

'சரிடா..இப்போ போய் ஒரு போஸ்ட் எழுதிடுறேன்'  எனச் சொல்லிவிட்டு வந்து எழுதிக் கொண்டிருக்கிறேன்.

உங்களுக்கு எப்படி? அடி பலமா? ஆமாம் என்று சொன்னால் சந்தோஷப்படுவேன்.