என்ன படம் பார்த்தீங்க?

சினிமாக்காரர்களில் பெரும்பாலானவர்கள் சந்தித்தவுடன் ‘என்ன படம் பார்த்தீங்க?’ என்றுதான் கேட்கிறார்கள். இலக்கியவாதிகள் பிரச்சினையில்லை. ‘எந்த புத்தகம் வாசித்தீர்கள்?’ என்று கேட்பது வெகு அரிது. மீறிக் கேட்டால் ‘என் புஸ்தகத்தை வாசிச்சீங்களா?’ என்றுதான் கேட்பார்கள். ‘பாதி படிச்சிருக்கேன்..முழுசா படிச்சுட்டு உங்ககிட்ட பேசுறேன்’ என்று பதில் சொல்லிவிடலாம். அவரவர் பிரச்சினை அவரவருக்கு. 

சமீபத்தில் நிறையத் திரைப்படங்களைப் பார்க்க முடிந்தது. அமேசான் ப்ரைமில் வருடத்திற்கு ஐநூறு ரூபாய்தான் கட்டணம். உறுப்பினராகிவிட்டேன். நேனுமந்திரி நேனுராஜா, வேலையில்லாப்பட்டதாரி 2 மாதிரியான மொக்கைப்படங்களை அதில் பார்த்துவிடலாம். fmovies தளத்தில் வழக்கம் போல நல்ல படங்கள். 

The Clan என்றொரு அர்ஜெண்டினா திரைப்படம். ஒரு நடுத்தரக் குடும்பம் வரிசையாக ஆட்களைக் கடத்திச் சென்று பணம் பறிக்கும். கடத்துகிற வேலையைக் குடும்பமாகச் செய்யமாட்டார்கள். ஆனால் கடத்திக் கொண்டு வந்து வீட்டில்தான் அடைத்து வைப்பார்கள். வீட்டில் உள்ளவர்கள் அத்தனை பேருக்கும் தெரியும்.  1980களில் நடந்த உண்மைக் கதை இது. நான்கு பேர்களைக் கடத்தி மூன்று பேர்களைக் கொன்றுவிட்டார்கள். அட்டகாசமான படம் என்று சொல்ல முடியாது. ஆனால் பார்க்கலாம்.

ப்ளேட் ரன்னர் 2049 என்றொரு படம் வந்திருக்கிறது அல்லவா? பெங்களூரில் பெரிய பெரிய விளம்பரங்களாக வைத்திருக்கிறார்கள். கதாநாயகி அழகாக இருந்தாள். கூகிள் செய்து பார்த்தால் அனா டி அர்மாஸ் என்று பெயராம். க்யூபாக்காரி. அவளை வால் பிடித்துப் போனால் அவள் இதற்கு முன்பாக நடித்திருந்த War dogs என்ற படம் சிக்கியது. 2016 இல் வெளியான படம்.  பெட்சீட் வியாபாரி ஒருவன். ஈ ஓட்டுகிற மாதிரியான அளவுக்குத்தான் வணிகம். அவனுக்கு ஒரு பால்யகால நண்பன் உண்டு. தில்லாலங்கடிப்பயல். அவன் ‘என் கூட சேர்ந்துக்குறியா?’ என்று கேட்கிறான். கேட்பவன் ஆயுத வியாபாரி. அமெரிக்க இராணுவத் தலைமையகமான பெண்டகன் தமக்குத் தேவையான ஆயுதங்களுக்கு டெண்டர் விடுவார்கள். பெருந்தொகைக்கானவற்றை பெரும் கழுகுகள் பார்த்துக் கொள்ளும். ஐந்து பத்து சில்லரைகளை இவன் கண் வைத்துக் கொத்துவான். அதுவே கொழுத்த வருமானம். ‘எத்தனை நாட்களுக்குத்தான் பெட்சீட் வியாபாரத்தையே பார்ப்பது?’ என்று ஆயுத வியாபாரியுடன் ஒட்டிக் கொள்வான். க்யூபாக்காரிக்கு இதெல்லாம் தெரியாது.

வியாபாரிகள் இருவருக்கும் பெரிய நண்டு ஒன்று மாட்டும். ஈராக் போர் நடந்து கொண்டிருந்த சமயம் அது. அங்கே தேவைப்படும் ஆயுதங்களுக்கான டெண்டர் ஒன்று வெளியாகிறது. துணிந்து இறங்கும் இவர்களுக்கே டெண்டர் கிடைத்துவிடும். ஆனால் சரக்கைக் கொண்டு போய் சேர்ப்பதற்குள் படாதபாடு பட்டு- பெட்சீட்காரன் தனது மனைவியிடம் பொய் சொல்லியிருப்பான். மனைவியிடம் பொய் சொல்லிவிட்டு மாட்டாமல் தப்பிக்க முடியுமா? க்யூபாக்காரியிடம் சிக்கி என சுறுசுறுப்பும் உணர்வுகளுமாகக் கலந்த திரைக்கதை. AEY என்று தேடினால் வியாபாரிகள் இருவரைப் பற்றியும் கதை கதையாக இணையத்தில் எழுதி வைத்திருக்கிறார்கள். 

பொதுவாகவே உண்மைகளின் அடிப்படையில் எடுக்கப்படும் திரைப்படங்களை வெறுமனே திரைப்படம் என்று பார்த்தால் சுவாரசியம் அதோடு நின்றுவிடும். ஒன்றைத் தொடர்ந்து இன்னொன்றைத் தேடியெடுத்துக் கொண்டே போவதில்தான் கில்மாவே. அமெரிக்காவின் ஆயுத வியாபாரம், போருக்கான முஸ்தீபுகள், அதில் புரளும் பல பில்லியன் டாலர்கள், பல்லாயிரக்கணக்கான ஆயுத வியாபாரிகள், அவர்களின் வலையமைவு என எல்லாவற்றையும் பற்றி நாம் தேடுவதற்கான தீனிகளைப் படம் முழுக்கவும் இறைத்துக் கொண்டே போகும்.

அர்ஜெண்டினா படமான The Clan கூட அப்படித்தான். கடத்திப் பணம் சம்பாதிக்கிற ஒரு குடும்பத்தின் கதை. அதை திரைக்கதையாக்கியிருக்கிறார்கள். அந்தக் கதை நடக்கும் காலம், அப்பொழுது அர்ஜெண்டினாவின் அரசியல் சூழல், Falklands சண்டை, அந்தச் சமயத்தில் நாயகனின் உளவுத்துறை வேலை, அந்த உளவுத்துறையின் அப்பொழுது என்ன காரியங்களைச் செய்தது என்பதெல்லாம் படத்தில் ஆங்காங்கே வைக்கப்பட்ட புள்ளிகள்தான். உண்மைச் சம்பவங்களின் அடிப்படையில் எடுக்கப்பட்ட அத்தனை படங்களுமே இப்படித்தான். முப்பது சதவீதத்தை நேரடியாகச் சொல்லிவிடுவார்கள். மீதமிருக்கும் எழுபது சதவீதத்தை நாம் தேடுவதற்காக இடைவெளிகளைக் காட்டியிருப்பார்கள். எழுபது சதவீதத்தைத் நாம் தேடும் போது ஒவ்வொன்றும் புதுப் புள்ளியாகக் கண்களில்படும். அப்படி நாம் கண்டறியும் புள்ளிகளை நாமாகவே இணைக்கும் போது கிடைக்கும் தகவல்களும் சுவாரசியமும் அலாதியானது. பொதுவாக அப்படித்தான் படங்களைப் பார்க்கிறேன். 

சமீபத்தில் வேர்ல்ட் மூவிஸ் மியூசியம் என்றொரு ஃபேஸ்புக் பக்கத்தை நண்பர் அறிமுகப்படுத்தியிருந்தார். சிவசங்கர் என்றொரு நண்பர்தான் அட்மினாக இருக்கிறார். குழுமத்தில் கிட்டத்தட்ட இருபத்து நான்காயிரம் உறுப்பினர்கள் இருக்கிறார்கள். ஃபேஸ்புக்கில் இருப்பவர்கள் இந்தக் குழுமத்தில் இணைந்து வைத்துக் கொள்ளலாம். குழுமத்தின் உறுப்பினர்கள் விதவிதமான படங்களைப் பற்றித் தொடர்ந்து பதிவு செய்து கொண்டேயிருக்கிறார்கள். விமர்சனங்கள் செய்கிறார்கள். விவாதம் நடைபெறுகிறது. எப்படித் திசைமாறாமல் ஆரோக்கியமான விவாதங்களாகவே முன்னெடுக்கிறார்கள் என்று ஆச்சரியமாக இருக்கிறது. ஏதாவது படம் பார்க்கலாம் என நினைக்கும் போது இந்தப் பக்கத்தில் ஒரு ஓட்டு ஓட்டிவிடுவது வாடிக்கை. அப்படித்தான் சமீபத்திய திரைப்படங்கள் நிறையப் பார்த்துக் கொண்டிருக்கிறேன்.

நேனு ராஜா நேனு மந்திரியை விட்டுவிடலாம். காஜல் அகர்வால் படம் என்று நம்பிவிட்டேன். மொக்கை. அர்ஜூன் ரெட்டி நம் இந்திய சினிமாவுக்கு புது மொழி. படம் முழுக்க முத்தங்கள், அப்பட்டமான வசனங்கள் என்பதெல்லாம் நம் நடிகர்கள் செய்து பார்க்காத விஷயம். பலரும் படத்தைப் பார்த்திருக்கக் கூடும். மருத்துவக் கல்லூரிக் காதலர்களின் காதல். காதலில் எல்லாமே உண்டு. இந்தக் காதலில் ஒன்பது மாதங்கள் இடைவெளி விழுகிறது. இருவரும் சேர்கிறார்களா இல்லையா என்பது கதை. குடிப்பது, கஞ்சா புகைப்பது, தாடியும் சோகமுமாக அலைவது என்பதெல்லாம் சரி. ஆனால் நம்முடைய புனிதத்தன்மையை அப்படியே காப்பாற்றிவிட எத்தனித்திருக்கிறார்கள். ‘உன்னைத் தவிர வேறொருத்தன் நகம் கூட படல தெரியுமா?’ என்பதும் ‘அவன் பெண்களைக் கூட்டிட்டு வருவான்..ஆனா ஒண்ணுஞ் செய்யமாட்டான்..சும்மா பேசிட்டு இருப்பான்’என்று ஒருவனுக்கு ஒருத்தியை கஷ்டப்பட்டு நிறுவியிருக்கிறார்கள். பாலா தமிழில் எடுக்கிறாராம். அதை நினைத்தால் திக்கென்றுதான் இருக்கிறது.