என்ன நடக்கிறது?

‘இந்த வேலைக்கு எதுக்குங்க உதவி செய்யறீங்க?’ என்ற கேள்வியை அடிக்கடி எதிர்கொள்ள நேரிடும். ஒரு வினாடி அதிர்ச்சியாகவும் இருக்கும். ‘தப்பா முடிவு செஞ்சுட்டோமோ’ என்று குழப்பம் உண்டாகும். அது இயல்புதானே? ஒவ்வொரு செயல்பாட்டிலும் கற்றுக் கொள்ள நிறைய இருக்கின்றன. செய்து முடித்த பிறகு ‘அட இதுல கோட்டை விட்டுவிட்டோமே’ என்று தோன்றாமல் இருந்ததேயில்லை. செய்து முடித்த பிறகு கற்றுக் கொள்வது வேறு கதை. ஆனால் தொடங்குவதற்கு முன்பாகவே தடை செய்கிறவர்கள் இருக்கிறார்களே- அபாயகரமான பேர்வழிகள்.

சமீபத்தில் கோட்டுப்புள்ளாம்பாளையத்தில் குளம் தூர் வாரும் வேலையைத் தொடங்கியிருந்தோம். அது பெரிய குளம். சரியாகத் தூர் வாரினால் மழை காலத்தில் நிறைய நீரைத் தேக்கி வைக்க முடியும். தொடக்கவிழா முடிந்த ஓரிரு நாளில் ஒருவர் ‘குளம் வெட்டறதுக்கு எல்லாம் காசு கொடுக்கணுமா?’ என்றார். சுருக்கென்று குத்தியது மாதிரி இருந்தது. 

களத்தில் பிரச்சினை என்னவென்றால் வேலையைத் தொடங்குவதற்கு உள்ளூர்க்காரர்கள் தயங்கினார்கள். குளத்து மண் பாறையாக இறுகிக் கிடந்தது. மண்ணை விற்றால் வருகிற காசு ட்ராக்டர் வாடகைக்கும், ஜேசிபி எந்திரத்திற்கும் சரியாக இருக்கும். ஒருவேளை இறுகிக் கிடக்கும் மண்ணை உடைக்க முடியாமல் போனால் வேலை நேரம் இழுத்தடித்துவிடும். மண் விற்கப்படும் தொகையைக் காட்டிலும் கூடுதலாகச் செலவு பிடிக்கும். நிலம் வறண்டு கிடக்கும் காலத்தில் எந்த உழவனால் பணம் தர முடியும் என்று அவர்களுக்கு மனத்தடை இருந்தது. 

அப்பொழுதுதான் ‘ஊருக்குள்ளேயே நல்ல டீம் ஒண்ணை வெச்சு நீங்க வேலையைச் செய்தால் மண்ணை உடைக்கிற பணத்துக்கு ஏற்பாடு செய்துவிட முடியும்’ என்று சொல்லியிருந்தேன். இதை நாங்கள் பேசிய போது இரவு பதினோரு மணி இருக்கும். ஊர்க்காரர்கள் நான்கைந்து பேர்களும் நாங்களும் சந்தித்துப் பேசினோம். ஊர் மற்றும் குளம் பற்றிய விவரங்களைச் சேகரித்துச் சொன்ன போது கோல்செஸ்டர் நண்பர்கள் உதவுவதாகச் சொன்னார்கள். அதன் பிறகுதான் குளத்தை தூர் வாருவதற்காக அறுபத்தைந்தாயிரம் ரூபாய் பணம் தருகிறோம் என்று ஊருக்கு உறுதியளித்தோம். உடனடியாக அரசாங்கத்திடம் அனுமதி பெறப்பட்டது. தள்ளிப்போட வேண்டியதில்லை என தொடக்கவிழாவை அதே வாரத்தில் குளத்திலேயே நடத்தினோம். 

அருமையான குழு களத்தில் இறங்கியது. கடந்த நான்கைந்து நாட்களாக பணி முழுவீச்சில் நடைபெறுகிறது. இருபத்தேழு ட்ராக்டர்கள், இரண்டு டிப்பர் லாரிகள், மூன்று ஹிட்டாச்சி வண்டிகள் குளத்தில் படுமும்முரமாக களமாடிக் கொண்டிருக்கின்றன. கிட்டத்தட்ட மூன்றாயிரம் சுமை (Load) மண் குளத்திலிருந்து வெளியேற்றப்பட்டிருக்கிறது. இன்னமும் பல்லாயிரம் சுமை மண் வெளியேற்றப்படும். ஊர்க்காரர்களுடன் தொடர்ந்து தொடர்பில் இருக்கிறேன். வெகு உற்சாகமாக இருக்கிறார்கள். ‘எப்போ ஊருக்கு வர்றீங்க?’ என்று கேட்கத் தொடங்கியிருக்கிறார்கள்.  

நேற்று விரிவாகப் பேசினோம். 

‘பணம் தேவைப்படும்ன்னா சொல்லுங்க..’ என்றேன்.

‘பணமே வேண்டியிருக்காது போலிருக்குங்க..மண் உடைபடுது...தேவைப்பட்டால் மட்டும் கேட்கிறோம்..ஆனால் தேவைப்படுகிற மாதிரி தெரியலைங்க’என்றார்கள்.

இப்படியான மனநிலை கொண்ட ஊரையும் மக்களையும் கண்டறிவதுதான் பெரிய சிரமம். பயனாளிகளைக் கண்டறிவதில் வைத்துக் கொள்கிற அளவுகோலும் இதுதான். தமக்குத் தேவைப்படாத இடத்தில் இன்னொருவருக்குப் பயன்படட்டும் என்று நினைக்கிறவர்களுக்குத்தான் முன்னுரிமையளிக்க வேண்டும். 

கடந்த பத்து நாட்களுக்கு முன்பாக அந்த ஊருக்கு ஆதரவாக நிற்கக் கூடிய ஆள்தான் தேவையாக இருந்தது. அந்த ஒரு காரியத்தைத்தான் செய்தோம். தீக்குச்சியை உரசி வீசுவது போல. வீசியாகிவிட்டது. அது கொழுந்துவிட்டு எரிகிறது.

அறக்கட்டளை என்பது வெறும் பணம் சார்ந்த உதவி மட்டுமே என்று நினைக்க வேண்டியதில்லை. பணம் என்பது பொருட்டே இல்லை. அது வெறும் காகிதம். மனிதனுக்கு மனிதன் ஆதரவாக நிற்பதுதான் முக்கியம். ‘அவன் யார்கிட்டவோ பணம் வாங்கித் தர்றேன்னு சொன்னான்ல..ஏன் வீணாப்போகுது? வேண்டாம்ன்னு சொல்லாம வாங்கிக்கலாம்’ என்று நினைக்கிறவர்களுக்குத்தான் பணம் முக்கியத்துவம் வாய்ந்த விஷயம். ‘தேவைப்பட்டால் மட்டும் சொல்கிறோம்’ என்று சொல்லக் கூடியவர்களாக இருக்கிறார்கள் அல்லவா? அவர்களுக்கு நம்முடைய சொற்களும் ஆதரவும்தான் தேவையானதாக இருக்கிறது. பல இடங்களில் இதைத்தான் செய்ய வேண்டியிருக்கிறது. அவர்களைத் தேடித்தான் ஓடிக் கொண்டேயிருக்க வேண்டியிருக்கிறது.

இப்பொழுதும் கூட அறக்கட்டளையில் முப்பது லட்ச ரூபாய் இருக்கிறது. பணம் இருக்கிறது என்பதற்காகக் கேட்கிறவர்களுக்கு எல்லாம் கொடுக்கலாம்தான். ஆனால் கொடுப்பதில்லை. அவகாசம் தேவைப்படுகிறது. அப்படியும் கூட ‘முடியாது’ என்று சொல்லுகிற தருணங்கள் அதிகம். அப்படி பணம் கொடுக்காமல் தயங்கும் போதெல்லாம் ஒரு எதிரியைச் சம்பாதிக்க வேண்டியிருக்கிறது. எதிரிகளைச் சம்பாதித்தாலும் பரவாயில்லை. ஆனால் வெறுமனே பணத்தை எடுத்து நீட்ட வேண்டியதில்லை.

கோட்டுப்புள்ளாம்பாளையத்துக்கு இனி அநேகமாக பணம் தேவைப்படாது. கோல்செஸ்டர்காரர்களிடம் வாங்கிக் கொள்வதாகச் சொல்லியிருந்த தொகையை வேறு எங்கே பயன்படுத்தலாம் என்று மூளை கணக்குப் போடத் தொடங்கியிருக்கிறது. அடுத்த தீக்குச்சியை வீசுவோம்.

குளத்தில் வேலை நடைபெறும் நிழற்படங்கள் மிகுந்த உற்சாகமளிக்கின்றன. இந்த வாரம் நேரில் சென்று பார்க்கும் திட்டமிருக்கிறது. அடுத்த பத்து அல்லது பதினைந்து நாட்களில் குளம் எப்படி உருமாறுகிறது என்பதை மட்டும் கவனியுங்கள். இத்தகைய குழுவினர்தான் ‘யார் என்ன சொன்னாலும் கவலைப்பட வேண்டியதில்லை’ என்று நம்பிக்கையை அளிக்கிறார்கள். ‘குளம் வெட்டறதுக்கு எல்லாம் காசு கொடுக்கணுமா?’ என்று கேட்ட மனிதரை ஒரு முறை நினைத்துப் பார்த்துக் கொள்கிறேன்.