பார்ப்பானை அடி

‘பார்ப்பானுங்கதான் பிரச்சினை’ என்று நண்பர் ஒருவர் உணர்ச்சிவசப்பட்டுப் பேசினார். சமீபத்தில் ஏழெட்டு பேர் சேர்ந்து குரல் எழுப்பும் ஒரு காணொளிக்காட்சியும் கூட வெளியாகி இருந்தது. தமிழகத்தின் பண்பாட்டு அரசியலைப் புரிந்து கொள்ளாமல் எழுப்பப்படுகிற ஒரு மேம்போக்கான வன்மக்குரலாகத் தான் இதைப் புரிந்து கொள்கிறேன். 

‘பார்ப்பானையும் பாம்பையும் கண்டால் முதலில் பார்ப்பானை அடி’ என்று சொல்வார்கள். அதை அப்பட்டமாக நம்பிக் கொண்டிருந்ததும் உண்டு. அப்படி நம்புவதே கூட என் சுயசாதியின் அக்கிரமங்களை மறைத்து மொழுகுவதற்காகத்தான் என்று புரிந்து கொள்ள வெகுகாலம் ஆகவில்லை. எங்கள் பகுதியில் சக்கிலியர் மீதும் பறையர் மீதும் பார்ப்பான் செலுத்துகிற ஆதிக்கத்தை விடவும் கொங்குவேளாளர்களும் நாய்க்கர்களும் முதலியார்களும் செலுத்துகிற ஆதிக்கம் குரூரமானது. பிறகு ஏன் பார்ப்பானை மட்டும் எதிர்க்க வேண்டும்?

பார்ப்பான் மட்டும்தான் பிரச்சினையா என்ன? பிரச்சினைகளைப் பார்ப்பனர்களின் மீது போட்டுவிட்டு தம்மை உத்தமர்களாகக் காட்டிக் கொள்ளும் உயர் சூத்திரச் சாதியின் சூட்சமம் இது. கவுண்டர்களும், வன்னியர்களும், நாட்டுக்கோட்டைச் செட்டியார்களும், முக்குலத்தோரும், நாடார்களும் தம்மை விட தாழ்ந்த சாதியினரை தங்கத்தட்டில் வைத்துத்தான் குலாவுகிறார்கள். இல்லையா? பிறகு எந்த லட்சணத்தில் பார்ப்பனர்களை நோக்கிக் கை நீட்டுகிறோம்?

எங்கள் பகுதியில் ஒரு நம்பிக்கை உண்டு. கொங்கு வேளாளர்களிலிருந்து சில குடும்பங்களைப் பிரித்து ‘சவரம் பண்ணுறது, சடங்கு பண்ணுறதையெல்லாம் நீ பார்த்துக்க’ என்று நாவிதர்களைப் பிரித்து வைத்ததாகச் சொல்வார்கள். ‘நீயும் நானும் வேற சாதி இல்லடா’ என்று நாவிதர்களைக் குளுகுளுவென்று வைத்துக் கொள்வதற்காகச் சொல்லப்படுகிற கதை அது. அதே கொங்குவேளாளர்கள்தான் நாவிதன் எதிர்ப்பட்டால் ‘சகுனமாகிடுச்சு’ என்று திரும்ப வீட்க்கு வந்து தண்ணீர் குடித்துவிட்டு பிறகு செல்வார்கள். இது வன்மம் இல்லையா? இப்படி ஒவ்வொரு உயர் சூத்திரச் சாதியும் ஏதாவதொரு வகையில் தம்மை விட தாழ்த்தி வைத்திருக்கும் சாதிகளின் மீது தாம் செலுத்துகிற ஆதிக்கமும் அதிகாரமும் குலைந்துவிடக் கூடாது என்பதில் குறியாக இருந்தபடியே ‘பார்ப்பான் ஒழிக’ என்று குரல் எழுப்பிக் கொண்டிருக்கிறார்கள்.

தமிழ் மண்ணில் ஒரு காலத்தில் பார்ப்பனர்களும் உயர் சூத்திரச் சாதியினரும் கைகோர்த்துத்தான் நில உடைமை, உள்ளூர் ஆட்சி அதிகாரம் என்றிருந்தார்கள். பழங்காலம் தொடங்கி ஆங்கிலேயேர்கள் காலம் வரையிலும் இதுதான் சூழல். மறுக்க முடியுமா என்ன? ஆதியில் மக்கள் முல்லை, மருதம், நெய்தல் என்று இடத்தின் அடிப்படையில்தான் மக்கள் பிரிந்திருந்தார்கள். அதன் பிறகு சாதிப் பிளவுகள் உண்டாகி நாடுகள் வடிவம் பெறுகிற போது அரசியல், இராணுவ நிர்வாகத்தை அரசன் பார்த்துக் கொள்ள உள்நாட்டு சிவில் நிர்வாகத்தை கோவில்கள் பார்த்துக் கொள்ளத் தொடங்கின. அந்தக் கோவில் நிர்வாகத்தில் இருந்த சாதிகள் என்றால் அவை பார்பனர்களும், உயர் சூத்திரச் சாதிகளும்தான். கூட்டு அதிகாரம்.

இது வெறுமனே யூகத்தில் வைக்கப்படுகிற கருத்து இல்லை. பழங்காலத்திலிருந்து தமிழகத்தில் நிலவி வரும் இடங்கை-வலங்கைப் பிரச்சினை பற்றி சற்றே புரிந்து கொண்டாலும் கூடப் போதும். 

பார்ப்பனர்கள், வேளாளர்கள், வன்னியர்கள், பறையர்கள் ஆகியோர் வலங்கைச் சாதியினர். பறையர்கள் எப்படி இந்தக் குழுவில் வந்தார்கள் என்று குழம்ப வேண்டியதில்லை. பிற வலங்கை சாதியினருக்கான அடியாள் வேலையைச் செய்து கொடுப்பதற்காக அவர்களைத் தம்மோடு வைத்திருந்தார்கள். கடந்த ஐம்பதாண்டுகளுக்கு முன்பு வரையிலும் கூட ஊரின் கடைநிலைப் பணியாளர்களான தலையாரிகள் என்பவர்கள் பறையர்களாகத்தான் இருந்தார்கள் என்பதை கவனிக்கலாம். கம்மாளர்கள், குயவர்கள், அருந்ததியர் உள்ளிட்ட பிற சாதிகள் இடங்கைச் சாதிகள். ஆண்டவர்கள் வலது பக்கம். ஆளப்பட்டவர்கள் இடப்பக்கம். இவர்களுக்கிடையிலான பூசல்கள் என்பவை காலங்காலமாகத் தொடர்ந்து கொண்டிருக்கின்றன.

வலங்கைச் சாதிகள் என்ற பெயரில் அரசர்களைக் கைக்குள் வைத்துக் கொண்டு உள்ளூர் சிவில் நிர்வாகத்தைக் கைக் கொண்டிருந்த உயர் சாதிக்குழுக்கள்தான் இடையில் தமிழகத்தில் இசுலாமியப்படையெடுப்பு நிகழும் போது உயர் சூத்திரச் சாதிகளின் அதிகாரம் கை நழுவியதை உணர்ந்து விஜயநகரப் பேரரசுவுக்கு ஆதரவளித்தார்கள். விஜயநகரப் பேரரசு தமிழகத்தில் கால் பதித்தவுடன் தமது உள்ளூர் அதிகாரத்தை தெலுங்கு உயர்சாதிகளுடன் தமிழ் உயர்சாதிகள் பகிர்ந்து கொள்ளத் தயாரானார்கள். இதுதான் ஆங்கிலேயே ஆட்சி அமையும் வரைக்கும் நடந்த கூட்டு அதிகார முறை. 

ஆங்கிலேயே ஆட்சியில் பெருமளவிலான பிராமணர்கள் ஆங்கிலேயர்களுடன் ஒத்துப் போகிறார்கள். அரசுப்பணிகளில் அவர்கள் இடம்பெறுகிறார்கள். அப்பொழுதிருந்துதான் ‘அவன் மேல போய்ட்டான் பாரு’ என்று பிராமணர்- பிராமணர் அல்லாதவர்களுக்கான பிரச்சினை வலுப்பெறுகிறது. பிரமாணர் அல்லாதவர்கள் கூட்டமைப்பில் தலித்துக்களுக்கு இடம் இருந்ததாகத் தெரியவில்லை. 

இப்படி வரலாறு முழுக்கவுமே சாதி அரசியல் என்பது தமது சுயசாதியின் வல்லாதிக்கத்தை விட்டுக் கொடுத்துவிடக் கூடாது என்பதற்கான கயவாளித்தனம்தான். அதற்காக இவர்களுக்கு திராவிடம், தமிழ் என்று இன்னபிற அடையாளங்கள் தேவைப்படுகின்றன.

ஆங்கிலேயேர்கள் வெளியேறிய பிறகு ஆட்சி அதிகாரத்தில் வலுப்பெற்றிருந்த பார்ப்பனர்களை வலுவிழக்கச் செய்த உயர் சூத்திர சாதியினர் இன்று வரைக்கும் பல சாதிகள் மீது ஏதாவதொரு வகையில் குரூரமான ஆதிக்கத்தைச் செலுத்திக் கொண்டிருக்கிறார்கள். அது இனியும் தொடரத்தான் போகிறது. இப்படியான கட்டமைப்புதான் இன்றைக்கு வலுவான, தர்க்க ரீதியில் விவாதிக்கக் கூடிய, வாக்கு அரசியலுக்குப் பலியாகாத தலித் தலைவர்களுக்கான இடத்தை காலியாகவே வைத்திருக்கின்றன. துரதிர்ஷ்டவசமாக அப்படியொரு தலைவர் உருவாகவே இல்லை.

பார்ப்பனர்களை எதிர்ப்பது என்பதே கூட ‘நீ அவனைப் பாரு’ என்று கவனத்தைத் திசை திருப்பி நாம் நம்மை விடக் கீழே இருப்பவனை அடிக்கும் தந்திரோபாயம்தான் என்று தோன்றுகிறது. பார்ப்பனர்களுக்கு மேல்பூச்சு பூசுவதற்காக இதைச் சொல்லவில்லை. பார்ப்பனர்களை எதிர்ப்பதற்கு நமக்கு இருக்கும் காரணங்களுக்கு இணையான காரணங்கள் தமிழகத்தில் இன்னபிற உயர்சாதிகளை எதிர்ப்பதற்கு இருக்கின்றன. ஆனால் அதை நாம் கண்டுகொள்வதேயில்லை. எஸ்.வி.சேகரும், எச்.ராஜாவும் பேசக் கூடிய அபத்தமான கருத்துக்களைப் போலவே பிற சாதிக்குழுவினர் பேசிக் கொண்டும் தமது சாதிகளைச் சேர்ந்த இளைஞர்களைக் கொம்பு சீவிவிட்டுக் கொண்டிருக்கிறார்கள். எச்.ராஜாவையும், சேகரையும் கண்டிக்க வேண்டியிருக்கிறதுதான். ஆனால் அதே சமயத்தில் தமிழகத்து இளைஞர்களிடம் ஆழமாக ஊடுருவிக் கொண்டிருக்கும் சாதிய உணர்வை(அல்லது) வெறியை நாம் எளிதாகக் கடந்து சென்று கொண்டிருக்கிறோம்.

பார்ப்பனீயத்தை எதிர்ப்பதற்கும் பார்ப்பானை எதிர்ப்பதற்கும் நிறைய வேறுபாடுகள் இருக்கின்றன.

மேம்போக்கான ஒரு சாதி சார்ந்த வன்மம் என்பது எந்தக் காலத்திலும் பலனளிக்காது. அது தமது குற்றங்களை மறைக்கும் பூச்சாகவே இருக்கும். நம் சாதியக் கட்டமைப்பு பற்றிய புரிதலும் விவாதமும் அறிவார்ந்த தளத்தில் மட்டுமில்லாமல் சாமானிய மக்களிடமும் உருவாக வேண்டும். முன்னோர்கள் செய்த அநியாயங்களிலிருந்து தம்மை விலக்கிக் கொள்வது பற்றிய தெளிவு உயர் சாதிக்குழுக்களிடம் ஏற்படுவதும் தமது முன்னோர்கள் அனுபவித்த கொடுமைகளுக்குக் இன்றைய தலைமுறையை முரட்டுத்தனமாக எதிர்ப்பதை பிற சாதிகளும் கைவிடுவதும்தான் இலகுவான சாதிய நீக்கத்திற்குக் வழிகோலும். அதைத் தவிர தீவிரமாக எதைச் செய்தாலும் சாதியக் கட்டமைப்புகளை இன்னமும் வலுவானதாகவேதான் ஆக்கிக் கொண்டிருக்கும். இன்றைக்குத் தொழில்நுட்பம் அதைத்தான் செய்து கொண்டிருக்கிறது.