எப்போ பெருமுதலாளி ஆவது?

பெங்களூரில் ஒரு புத்தகக் கடை ஆரம்பிக்கலாம் என்று ஆசை இருந்தது. இங்கு தமிழ் புத்தகங்கள் கிடைப்பதில்லை. முதலில் பத்தாயிரம் ரூபாய்க்கு புத்தகம் வாங்கி விற்க வேண்டும். அதில் வரும் லாபத்தில் புத்தகங்களின் எண்ணிக்கையை அதிகரிக்க வேண்டும். இப்படியே லாபம் சம்பாதித்து சம்பாதித்து அண்ணாமலை படத்தில் வருவது போல டிஸ்கவரி புக் பேலஸ் வேடியப்பன், அகநாழிகை புத்தகக் கடை வாசுதேவன், பனுவல் முகுந்த் ஆகியோரை எதிரில் நிறுத்தி தொடையைத் தட்டி- என் தொடையைத்தான் ‘இந்த நாளை உங்க காலண்டரில் குறித்து வைத்துக் கொள்ளுங்கள்’ என்று சவால் விடலாம் என்று கற்பனையை வளர்த்து வைத்திருந்தேன். பத்து வருடங்களில் பெங்களூரின் ஸ்வப்னா புக் ஹவுஸ் மாதிரி ஒரு மாபெரும் புத்தகக் கடையின் உரிமையாளராக பென்ஸ் காரில் சொய்ங் சொய்ங் என்று போய் வர வேண்டும் என்று கூட கற்பனை தனது வண்ணச் சிறகை விரித்திருந்தது. 

ஆனால் விதி வலியது. 

இன்று ஹிந்து செய்தித்தாளின் முதல் பக்கத்தில் அதே ஸ்வப்னா உரிமையாளர் கதறியிருக்கிறார். இன்னும் ஐந்து வருடங்களில் எங்கள் பிழைப்பில் மண் அள்ளி போட்டுவிடுவார்கள் போலிருக்கிறது என்று அழுதிருந்தார். என்னுடைய கற்பனைக்கே இவ்வளவு பலமா என்று வடிவேல் கணக்காக ஆச்சரியப்பட்டு அடுத்த பத்தியைப் படித்தால்தான் உண்மை தெரிகிறது. அவர் புலம்பலுக்குக் காரணம் நான் இல்லை. அப்பாடா. ப்ளிப்கார்ட், அமேசான் போன்ற  பெருமுதலைகள்தான். புத்தகக்கடைகள் ஐந்து அல்லது பத்து சதவீதம் தள்ளுபடி தந்தால் அமேசானில் நாற்பது சதவீதம் வரைக்கும் தள்ளுபடி தருகிறானாம். இன்று புத்தகம் வேண்டும் என்று கேட்டால் அன்று மாலையே கொண்டு வந்து கொடுக்கிறான். Shipping charge, delivery charge என்று எந்தக் கூடுதல் செலவும் இல்லை. வாங்குகிறவர்கள் லாபம் பார்த்துத்தானே வாங்குவார்கள்? அதுவும் சுழல் நாற்காலியை விட்டு மணிக்கணக்காக இடுப்பை நகர்த்தாத பெங்களூர்வாசிகள்? அமேசானிலும், ப்ளிப்கார்ட்டிலும் ஆர்டர் செய்கிறார்கள். அதனால் பெங்களூரின் புத்தகக் கடைகள் செம அடி வாங்கிக் கொண்டிருக்கின்றன.

சொந்தக் கடையாக இருந்தால் பரவாயில்லை. வாடகைக்கடை என்றால் அவ்வளவுதான். கைக்காசு போட்டுத்தான் வாடகை கொடுக்க வேண்டும். ஹெச்.எஸ்.ஆர் லேஅவுட் போன்ற இடங்களில் சதுர அடிக்கு ஐந்நூறு ரூபாய் கேட்கிறார்கள். பத்துக்கு பத்து கடை என்றால் ஐம்பதாயிரம் வாடகை தர வேண்டும். இதையெல்லாம் விசாரித்து வைத்திருந்தேன். வெறும் புத்தகக் கடையாக மட்டும் இல்லாமல் அந்த இடத்தை பண்பாட்டு மையமாக மாற்ற வேண்டும்- கலாப்ரியாவில் ஆரம்பித்து சாம்ராஜ் வரைக்கும் அவ்வப்பொழுது படைப்பாளிகள் பெங்களூர் வந்து போகிறார்கள். கூட்டம் நடத்துவதற்கு தோதான இடம் ஒன்று இருந்தால் அவ்வப்போது ஒரு மீட்டிங் போட்டுவிடலாம். குறும்படங்களைத் திரையிடலாம். புத்தக வாசிப்பு நிகழ்த்தலாம். இப்படி என்னென்னவோ. 

இப்பொழுது அதையெல்லாம் ஓரங்கட்டிவிட்டேன்.

ஸ்வப்னா புத்தகக் கடையே பெரு முதலாளியுடையதுதான். அவர்களே அமேசானுடன் போட்டியிட முடியாமல் குதித்துக் கொண்டிருக்கிறார்கள். அதனால் மற்ற புத்தகக்கடைகளைப் பற்றி யோசிக்கவே வேண்டியதில்லை. பிரான்ஸில் இருக்கும் சட்டம் போலக் கொண்டுவரச் சொல்லிக் கோரிக்கை வைத்திருக்கிறார்கள். பிரான்ஸில் ஆன்லைன் புத்தக விற்பனையாளர்கள் ஐந்து சதவீதத்துக்கு மேலாக தள்ளுபடி கொடுக்க முடியாது. ஜீரோ shipping charge என்பதும் இருக்கக் கூடாது என்று சட்டம் கொண்டு வந்திருக்கிறார்கள். அமேசான்காரன் மட்டும் சளைத்தவனா என்ன? ஜீரோவாகத்தானே இருக்கக் கூடாது? சரி. 0.01 யூரோ மட்டும் வசூலித்துக் கொள்கிறேன் என்று அரசாங்கத்தின் முகத்தில் அறைந்திருக்கிறான்.

ஆரம்பத்தில் அமேசானும், ப்ளிப்கார்ட்டும் வந்தால் நமக்கு லாபம் என்பது போலத்தான் தெரியும். ஆனால் சிறு புத்தகக்கடைகளை ஒவ்வொன்றாக நசுக்கி மூடச் செய்துவிடுவார்கள். ஒரு கட்டத்திற்கு பிறகு தங்களுக்கு போட்டியே இல்லை என்ற நிலைமை வரும் போது அவர்கள் வைப்பதுதான் விலையாக இருக்கும். இந்த நிலைமை வெறும் புத்தகக் கடைகளில் மட்டும் இல்லை- கிட்டத்தட்ட எல்லாத் துறையிலும் இதுதானே நடக்கிறது? பெரு நகரங்களில் சூப்பர் மார்கெட் அளவிற்கு இருந்தால்தான் மளிகைக்கடை என்கிறோம். அவர்களால்தான் விலையைக் குறைத்துக் கொடுக்க முடிகிறது. மக்களும் அத்தகையை பெரும்கடைகளைத்தான் விரும்புகிறார்கள்.

பெரு முதலாளிகளின் நகைக்கடைகள் வரத் துவங்கியவுடன் மூடப்பட்ட சிறு நகைவியாபாரிகளின் கடைகளின் எண்ணிக்கையைக் கணக்கிட்டு பார்க்கலாம். ஃபோட்டோ ஸ்டுடியோவிலிருந்து மருந்துக் கடைகள் வரைக்கும் முதலாளிகளின் ஆதிக்கமாகத்தான் இருக்கிறது. மில்கள் வந்த பிறகு எத்தனை கைத்தறி நெசவாளர்கள் ஒழிந்து போனார்கள்? பெப்ஸியும், கோக்கும் வந்த பிறகு எத்தனை சோடா நிறுவனங்கள் மூடப்பட்டன? ப்ராண்டட் ஐஸ்கிரீம்கள் வந்த பிறகு தள்ளுவண்டியிலும் சைக்கிளிலும் ஐஸ் விற்ற எத்தனை ஆயிரம் பேர் காணாமல் போனார்கள்? கேள்விகளை அடுக்கிக் கொண்டே போகலாம்.

‘என்ன கம்யூனிஸம் பேசுறியா? விலை குறைவாகக் கிடைத்தால் நமக்கு லாபம்தானே?’ என்று கேட்கலாம். லாபம்தான். எத்தனை நாட்களுக்கு என்பதுதான் கேள்வி. அதிகபட்சமாக இன்னும் பத்து வருடங்கள். அதன் பிறகு அவர்கள் வைப்பதுதான் விலையாக இருக்கும். ‘வாங்கினால் வாங்கு...இல்லைன்னா போ’ என்பார்கள். நமக்கும் வேறு வழி இருக்காது. அப்படியே போட்டியிருந்தால் அமேசானுக்கும், ப்ளிப்கார்ட்டுக்கும்தான் போட்டி இருக்குமே தவிர அகநாழிகைக்கும் அமேசானுக்குமா போட்டி இருக்கும்? பனுவலுக்கும் ப்ளிப்கார்ட்டுக்குமா சண்டை நடக்கும்? நாட்கள் நகர நகர சிறு தொழில் முனைவோர்கள் நசுக்கப்பட்டிருப்பார்கள். சொந்தமாகத் தொழில் செய்வதெல்லாம் எல்லோருக்கும் சாத்தியமில்லாத சூழல் உருவாகிவிடும். பிறகு எல்லோருமே நுகர்வோர்கள்தான். 

அடுத்த தலைமுறையில் ஒரு தொழில் ஆரம்பிக்க வேண்டுமானால் பல கோடி ரூபாய் தேவைப்படும் நிலைமை உருவாகிவிடும். இப்பொழுது கூட கிட்டத்தட்ட அந்த நிலைமைதான். ஒரு டீக்கடை வைக்க பத்து லட்சம் ரூபாயாவது தேவைப்படுகிறது. புதிதாகத் துவங்கப்பட்ட ஏதாவதொரு டீக்கடையை கவனித்துப் பாருங்கள். வண்ண விளக்குகள், கண்ணாடிச்சுவர்கள், டைல்ஸ் தரை என்று ஜொலிக்கிறார்கள். நான்கைந்து மலையாளிகள் சேர்ந்து பத்து அல்லது பதினைந்து கடைகளைத் தொடங்குகிறார்கள். Chain of Tea shops. எங்கள் ஊரில் பார்த்த பக்கமெல்லாம் கீர்த்தி பேக்ஸ்தான். நம்மவர்கள் நடத்தும் டீக்கடைகளில் ஈயாடுகிறது. மூடாமல் என்ன செய்வார்கள்?

குழந்தை பிறப்பது கார்போரேட் மருத்துவமனைகளில். படிப்பது பெருமுதலாளிகளின் கல்வி நிறுவனங்களில். வேலை செய்வதும் பெருமுதலாளிகளின் நிறுவனங்களில். சம்பாதிப்பதையும் அவர்கள் நடத்தும் கடைகளில்தான் திருப்பிக் கொடுக்க வேண்டும். இப்பொழுது வேண்டுமானால் இதை ஊதிப்பெருக்குவதாகத் தெரியும். ஆனால் பெரு முதலாளிகளின் ஆக்டோபஸ் கரங்கள் நம்மை நோக்கி விரிந்து கொண்டு வருகிறதா இல்லையா?

முப்பது வருடங்களுக்கு முன்பாக அமத்தா ஊரில் கூட ஒரு சினிமா கொட்டகை இருந்ததாம். ஐந்நூறு பேர்கள் கூட வசிக்காத அந்த ஊரில் கொட்டகை இருந்திருக்கிறது. தியேட்டர்கள் வந்த போது கொட்டகைகளை மூடினார்கள். மால்கள் வந்த பிறகு தியேட்டர்களை மூடினார்கள். இனி எல்லாவற்றிலும் அப்படித்தான். சரி விடுங்கள். தியேட்டர் என்றவுடன் ஞாபகம் வருகிறது. குத்து ரம்யா எம்.பி தேர்தலில் தோற்ற பிறகு நடித்த படம் ஒன்று திரைக்கு வந்திருக்கிறது. வாழ்க்கையில் முதன் முதலாக கன்னடப்படம் ஒன்றை தியேட்டரில் பார்க்கவிருக்கிறேன். பார்த்துவிட்டு வந்து சொல்கிறேன். இதைவிடவா நமக்கு சிறு தொழில் முனைவோர்கள் முக்கியம்?