அப்சல் குரு

“ஏன்ய்யா அவனை தூக்குல போட்டாங்க”

“அவன் செஞ்ச காரியம் அப்படி”

“என்ன செஞ்சான்?”

“பாராளுமன்றத்தை தாக்கியவர்கள் ஒளிஞ்சுக்க இடம் கொடுத்தான்”

“அவன் தான் கொடுத்தான்னு நிச்சயமா தெரியுமா?”

“அப்படித்தானே விசாரணையை முடிச்சுட்டு அறிவிச்சாங்க”

அது சரி. அப்சல் குருவுக்கும் பாராளுமன்றத்தை தாக்கிய தீவிரவாதிகளுக்கும் தொடர்பே இல்லையென்றெல்லாம் பேச வேண்டாம். தொடர்பு இருந்ததாகவே இருக்கட்டும். ஆனால் பூனை மூடுவது போல கமுக்கமாக நிறைவேற்றப்பட்ட இந்த தண்டனையால் அரசாங்கம் சாதித்தது என்ன என்பதுதான் குழப்பமாக இருக்கிறது. ஒரு குற்றவாளிக்கு அளிக்கப்படும் தண்டனையானது அவன் திருந்துவதற்கு வாய்ப்பளிப்பதாக இருக்க வேண்டும் அல்லது மற்றவர்களுக்கு பயமுண்டாக்குவதாக இருக்க வேண்டும் என்று சொல்வார்கள்.

தூக்குதண்டனை நிச்சயமாக குற்றவாளி திருந்துவதற்கு இடம் அளிக்கப்போவதில்லை. செத்த பிறகு எங்கே திருந்துவது? தொலையட்டும். தூக்கு தண்டனைகள் குறைந்தபட்சம் மற்றவர்களுக்கு பயம் உண்டாக்குகிறதா? 

பயம் உண்டாகாமல் இருக்குமா என்ன? 

இந்த தூக்கு தண்டனையால் எல்லைக்கு அப்பால் இருக்கும் தீவிரவாதிகள் பயந்து தங்களின் பேண்ட்டோடு சிறுநீர் கழிப்பதாக உளவுத்துறை கண்டுபிடித்திருக்கிறதாம். தெரியாத்தனமாக இந்தியாவிற்குள் நுழைந்துவிட்ட தீவிரவாதிகள் நிலை பற்றி சொல்லவே தேவையில்லை. தொடை நடுங்கிக் கிடக்கிறார்களாம். எல்லாவற்றிலும் உச்சமாக, இன்னும் பதினைந்து நாட்களில் இந்த தேசத்தில் குற்றச் செயல்கள் முற்றாக நின்றுவிடும் என்று அணு விஞ்ஞானி இன்று அறிவிக்கப் போகிறாராம். 

அட போங்க சார். ஒரே ஒரு உயிர்தான் போயிருக்கிறது. ஒற்றை உயிருக்காக அருந்ததிராயில் ஆரம்பித்து வினவு வரைக்கும் ஏன் இப்படி குதிக்கிறார்கள் என்று தெரியவில்லை. ஒவ்வொரு நாளும் அடையாளம் தெரியாத வாகனங்களால் அடித்துக் கொல்லப்படும் மனிதர்களின் எண்ணிக்கை இந்த நாட்டில் பல நூறுகள் இருக்கக் கூடும். கொலை செய்யப்படுபவர்கள், நீருக்குள் மூழ்கி இறப்பவர்கள், ஷாக்கடித்து செத்தவர்கள், கீழே விழுந்து ஆயுளை விட்டவர்கள் என்றெல்லாம் கணக்கெடுத்தால் ஒரு நாளைக்கு பல ஆயிரம் இறப்புகள் பட்டியலில் வரும். ஆயிரக்கணக்கான உயிர்களில் அப்சல் குருவும் ஒரு உயிர்தானே என்று அசால்ட்டாக விட்டுவிடாமல் உளறிக் கொண்டிருக்கிறார்கள்.

ஆனால் பாருங்கள் அவர்கள் சொல்வதைக் காது கொடுத்துக் கேட்டால் இந்தக் கொலையில் அரசாங்கம் கை நனைத்திருக்கிறது என்கிறார்கள். அதுவும் சரியாகத்தானே படுகிறது. அரசே கொலை செய்யலாமா? என்று அவர்கள் கேட்பதிலும் நியாயம் இருக்கிறது. ஆனால் அதற்கும் நம்மிடம் பதில் இருக்கிறது. அரசாங்கம் சும்மாவா கொன்றது? இந்திய தேசத்தின் மதிப்பு வாய்ந்த கட்டடமான பாராளுமன்றத்தையே தாக்கியிருக்கிறார்கள். தூக்குதண்டனை கொடுக்காமல் வாழை இலை போட்டு விருந்து வைக்கலாமா என்று நாம் கேள்வி எழுப்பலாம்.

அருந்ததி ராய் என்னவோ சொல்லிவிட்டு போகட்டும். என்னைக் கேட்டால் விருந்து வைக்க வேண்டாம். அதே சமயம் தூக்கிலும் போட வேண்டாம் என்று சொல்வேன். யாரும் கேட்காமலேயே கருத்துச் சொன்னால் கூடவே ஒரு Justification கொடுக்க வேண்டும் என்பது நியதி. அதையும் கொடுத்துவிடலாம்.

குற்றங்களில் பெரும்பாலும் Master Mind தப்பித்திருப்பார்கள். மற்றபடி ஒளிந்து கொள்ள இடம் கொடுத்தவன், பேட்டரி வாங்கிக் கொடுத்தவன், ஒண்ணுக்கு போகும் போது டார்ச் அடித்தவன் என்ற காரணங்களைக் காட்டி இபிகோ 120 இல் ஆரம்பித்து அத்தனை வகைகளிலும் வழக்கை போட்டு கோர்ட்டில் நிறுத்திவிடுகிறார்கள். குற்றவாளியே தனது குற்றங்களை ஒத்துக் கொண்டான், ஒத்துக் கொண்டதும் இல்லாமல் அவனே கையெழுத்தும் போட்டிருக்கிறான் என்று போலீஸ்காரர்கள் தங்கள் சட்டை காலரை தூக்கிவிட்டுக் கொள்வார்கள்.

அவ்வளவுதான். ஜோலி முடிந்தது என்று நினைத்துக் கொள்ளலாம். பிறகு அந்த நான்கு சுவர்களுக்குள்ளும் குற்றவாளி என்ன கதறினாலும் செய்தித்தாள்களில் வரும் செய்திகளை கொடுப்பது உளவு அமைப்புகள்தான். அதிகார வர்க்கம் ஒருவனை குற்றவாளி ஆக்க வேண்டும் என்று முடிவு செய்துவிட்டால் தினத்தந்தி போன்ற செய்தித்தாள்கள் “அவன் குற்றவாளிதான்” என்பதை வெகுஜன மனதில் பதிப்பதற்கான அத்தனை ஒத்து ஊதுதலிலும் ஈடுபடுகின்றன.  

பொதுமக்களிடம் “கொல்லுங்க அவனை” என்ற மனநிலையை உருவாக்குவதற்கு டம்மி பீஸ் செய்திதாள்களையும், செய்தி நிறுவனங்களையும் அரசாங்கத்தின் கைப்புள்ளைகளான உளவு அமைப்புகள் பயன்படுத்திக் கொள்கின்றன. பெருவாரியான மக்கள் இந்தச் செய்திகளை எந்தக் கேள்வியும் இல்லாமல் ஏற்றுக் கொள்கிறார்கள். இந்த பெருவாரியான மக்கள்தான் ‘தேசத்தின் மனசாட்சி’. இந்த மனசாட்சி எதை விரும்பவேண்டும் என்பதையும் கூட அரசாங்கமும், உளவு அமைப்புகளுமே நிர்ணயம் செய்வதுதான் மாபெரும் ஜனநாயக நாடான நம் தேசத்தின் பெருந்துக்கம். இப்படி உருவாக்கப்படும் “தேசத்தின் மனசாட்சி” எதை விரும்புகிறதோ அதை இம்மிபிசகாமல் முடித்து வாக்குகளாக Polarize செய்துகொள்கின்றன அரசியல் கட்சிகள்.

“சின்மயிகிட்ட ரகளை பண்ணினா ஜெயிலில்தான் போடுவாங்க” என்பதில் ஆரம்பித்து “சாவட்டும் பாகிஸ்தானி” என்பதுவரை அத்தனையும் அரசாங்கத்தின் கண்ணசைவில் உருவாக்கப்படும் மனநிலைதான். 

அப்சல் குரு நிரபராதி என்று சொல்லவில்லை. ஆனால் குற்றம் சுமத்தப்பட்டவர்கள் தங்கள் தரப்பு நியாயத்தை சமூகத்திடம் பேசுவதற்கு அனுமதிக்கப்படுவதில்லை. குற்றவாளிகள் மீதான குற்றங்கள் Frame செய்யப்படும் போது Transparency இருப்பதில்லை. வழக்கு விவரங்களும், கோர்ட் நடவடிக்கைகளும் வெளிப்படையாக அலசப்படுவதில்லை என பட்டியலை அடுக்கிக் கொண்டே போகலாம். இந்த குறைபாடுகள் அனைத்தையும் குற்றவாளிக்கு ஆதரவானதாக காட்டலாம். ஆனால் அப்படி காட்டினால் மட்டும் அடுத்த மாதம் இந்த நடைமுறைகளில் மாறுதல் வந்துவிடப்போகிறதா என்ன?

இந்துத்துவ வாக்குகளை ஒரு குவியத்தில் கொண்டு வரும் பிஜேபியின் முயற்சியை தகர்க்கும் காங்கிரஸின் தந்திரம்தான் வரிசையான தூக்கு தண்டனைகள் என்ற குறிப்பு ஒன்றை வாசிக்க நேர்ந்தது. அது உண்மையாக இருக்காது என நம்புகிறேன். நம்புவதுதான் எனக்கு பாதுகாப்பும் கூட. அப்படி நம்பாமல் அரசாங்கத்தை எதிர்த்து பேச எனக்கென்ன பைத்தியமா பிடித்திருக்கிறது? 

இந்த அரசாங்கம் அம்மா போன்றது. தன் பிள்ளைகளுக்கு எது தேவையோ அதை மட்டும்தான் செய்யும். அப்படித்தான் இதையும்....

வாழ்க இந்தியா!