விஸ்வரூபம்: சில்லியான கேள்விகள் மற்றும் சில்லியான எலக்கியவாதிகள்

நேற்று யாரோ என் ஹெல்மெட்டை திருடிக் கொண்டு போய்விட்டார்கள். பழைய ஹெல்மெட்தான். அலுவலகத்தின் பார்க்கிங் ஏரியாவில் பைக்கை நிறுத்தி அதன் மீது வைத்திருந்தேன். கடந்த நான்கு வருடங்களாக இதே  இடம். இதே பைக். இதே ஹெல்மெட். இதே மெத்தேட்தான். நேற்றுதான் ஏமாந்துவிட்டது. எழுநூறு ரூபாய்க்கு வாங்கிய ஹெல்மெட் அது. இப்பொழுது கீறலும் குதறலுமாய் நாறிக் கிடந்தது. சில மாதங்களாக அதன் நிலைமையை பார்க்க பரிதாபமாக இருந்தது. பொது இடங்களில் வைத்துவிட்டு போனாலும் கூட யாரும் எடுத்து போகமாட்டார்கள் என்ற சூழல் நிலவியது. அதனால் அதை இப்பொழுதெல்லாம் பூட்டுவதேயில்லை. 

சுதந்திரமாகக் கிடந்த அந்த ஹெல்மெட்டைக் கூட  துணிந்து திருடிய நல்ல மனசுக்காரன் எங்கிருந்தாலும் வாழட்டும். கிழிந்த கோவணத்துணியைக் கூட உருவிக் கொண்டு ஓடும் நல்லவர்கள் வாழும் காலத்தில் ஹெல்மெட்டை பூட்டாமல் விட்டுப்போனது என் தவறுதான்.

கவனித்தீர்களா? வெறும் எழுநூறு ரூபாய்க்குக் கூட புலம்பல் வந்துவிடுகிறது. கமல்ஹாசனை நினைத்தால் பாவமாக இருக்கிறது. படம் விஸ்வரூபம் எடுக்கிறதோ இல்லையோ பிரச்சினைகள் விஸ்வரூபம் எடுத்திருக்கின்றன. விஸ்வரூபம் நூறு கோடி ரூபாய் பட்ஜெட் படம். மென்று தண்ணீர் குடிக்கிறது. கருத்துச் சுதந்திரத்தை மதிப்போம், படைப்பாளியின் உரிமை ஓங்குக என்று பேசும் அத்தனை சினிமா மற்றும் கமல் ரசிகர்களின் வாதங்களையும் இம்மிபிசகாமல் ஏற்றுக் கொள்ளலாம். 

சில கேள்விகள் மட்டும் நிற்கின்றன. 

• விஜயகாந்த் ஆனாலும் சரி, கமலஹாசன் ஆனாலும் ஏன் இசுலாமிய தீவிரவாதிகளை மட்டும் ‘அட்டாக்’ செய்கிறார்கள்? ஒருவர் பின்னங்காலால் உதைத்தால் இன்னொருவர் ஏ.கே.47 ஆல் சுடுகிறார்.

• கமல் போன்ற அறிவுஜீவி நடிகர்களுக்கு பாபர் மசூதி இடிப்போ, குஜராத் மதக் கலவரமோ ஏன் கண்ணுக்குத் தெரிவதில்லை? 

• சென்சார் போர்ட் சர்டிபிகேட் கொடுத்த பிறகு ஏன் இசுலாமிய அமைப்புகளுக்கு திரையிட்டுக் காட்டினார்? இலவச விளம்பரம் கிடைக்கும் என்பதாலா?

• தியேட்டருக்கு முன்பே டி.டி.ஹெச்சில் வீட்டிற்கு வந்துவிடும் என்று சொல்லி வசூல் செய்த பணத்தை திருப்பி கொடுத்தாகிவிட்டதா?

• சென்சார் செய்யப்பட்ட படத்தை தமிழக அரசு தடை செய்ய வேண்டிய அவசியம் என்ன? 

இதில் ஏதாவது Immature கேள்வி இருக்கிறதா? இருந்தாலும் பொறுத்துக் கொள்ள வேண்டும். சினிமாவுக்கும் இந்த எளியவனுக்கும் காத தூரம்.  

இலக்கியத்தில் கொஞ்சம் பரிச்சயம் உண்டு. அதனால் ஒரு நபர் எழுதிய விமர்சனத்தை படித்து தொலைத்துவிட்டேன். யார் அந்த நபர் என்றெல்லாம் சொல்லி அந்த திலுப்பாமாரிக்கு வெட்டி விளம்பரம் செய்ய வேண்டியதில்லை.

கவிதையோ, கட்டுரையோ, கதையோ- அதைப் பற்றி விமர்சனம் எழுதும் நபருக்கு குறைந்தபட்ச Credibility தேவை என்று நினைக்கிறேன்.  ஆனால் தனக்கு தேவையானவனை சொறிந்து விடுவதற்கும், பிடிக்காதவனை அடித்துப் பார்ப்பதற்கும் விமர்சனம் என்பதை கையில் எடுத்துக் கொண்டு தடித்தனம் செய்பவர்கள் சுற்றித் திரிகிறார்கள். 

தங்களின் கிறுக்கல்களை பிரசுரம் செய்வது மட்டுமே தமது இலக்கிய வாழ்வின் குறிக்கோள் என்று திரியும் இந்தப் போலிகள் ஊற்றிக் கொடுப்பதில் ஆரம்பித்து கூட்டிக் கொடுப்பது வரை எந்த Extreme க்கும் போகும் சூழல் தமிழ் இலக்கியத்தில்தான் இருக்கிறது. உங்களிடம் என்னைப் பற்றியும் என்னிடம் உங்களைப் பற்றியும் இல்லாததும் பொல்லாததுமாக சொல்லித் திரியும் நோய்க்கூறுகளும் இவர்கள்தான்.  “புழுத்த நாய் கூட இவர்கள் எழுதுவதன் குறுக்காக போகாவிட்டாலும்” கூட இந்தத் தடியர்கள் தம்மை அடுத்த இலக்கிய பிதாமகன்கள் என்று நினைத்துக் கொள்ளும் காமெடியை சகித்துக் கொள்ள வேண்டியிருக்கிறது.

இந்த போலிகளுக்கு பின்னால் இருக்கும் குண்டாஸ் வேறொரு ரகம். கையில் இலக்கிய அதிகாரத்தை வைத்துக் கொண்டு சுள்ளான்களை தூண்டிவிட்டு ‘என்ஜாய்’ செய்து கொண்டிருக்கிறார்கள். தாம் இருப்பதால்தான் இந்த உலகமே சுழல்கிறது என்ற நம்பிக்கையுடைய காமெடி பீஸூகள். 

ஒரு விமர்சனத்தைக் கூட எதிர்கொள்ள முடியாமல் குதிக்கிறான் என்ற அஸ்திரத்தை கையில் எடுப்பார்கள். எடுத்துவிட்டு போகட்டும். இவர்களுக்கு என்ன சொன்னாலும் புரியப்போவதில்லை- இருந்தாலும் சொல்லிவிடலாம்.

எழுதுவதன் நுட்பத்தை மனப்பூர்வமாகத் தேடிக் கொண்டிருப்பவனுக்கு இந்த உட்டாலக்கடி வேலைகள் எல்லாம் ***ருக்குச் சமானம். அவன் தன் இடத்தை அழுத்தம் திருத்தமாக பதிவு செய்யப்போகிறான். அவனை காலி செய்ய வேண்டுமானால் அவனது மூச்சை அடக்கினால் மட்டும்தான் உண்டு. மற்றபடி வேறு எந்த பருப்பும் வேலைக்கு ஆகாது. 

No Tension...No Tension - இந்த ஒன்றரையணா பசங்களுக்காக நிசப்தம் வாசிக்கும் உங்களை கிசுகிசுவால் வதைத்துக் கொண்டிருக்கிறேன். யாரைக் காய்ச்சுகிறேன் என்று புரிந்திருந்தால் சந்தோஷம். இல்லையென்றால் பெரிதாக குழப்பிக் கொள்ள வேண்டாம். அது வேறு ஒரு டீலிங்.

கிடக்கட்டும் விடுங்கள். இந்த பத்தியை லைட்டாக முடித்துவிடலாம். பெரும்பாலான இலக்கியவாதிகளிடம் “என்ன எழுதிக் கொண்டிருக்கிறீர்கள்?” என்றால் கூச்சநாச்சமே இல்லாமல் “நாவல்” என்று சொல்லிவிடுவார்கள். எழுதிக் கொண்டிருக்கிறார்களோ இல்லையோ, அப்படி சொல்வதில் ஒரு ‘கெத்து’ இருக்கிறது. ஏழெட்டு வருடங்களாக ஒரே நாவலை எழுதும் ஆட்கள் இருக்கிறார்கள். ஆனால் இன்னமும் சில வருடங்கள் ஆகும் என்பார்கள். நாவல் என்றால் சும்மாவா? முன்பின் ஆகத்தான் செய்யும் என்று அமைதியாகிவிட வேண்டும்.

நேற்று ஒரு நண்பர் என்னிடம் வந்து என்ன எழுதிக் கொண்டிருக்கிறீர்கள் என்றார். வாய்ப்பு கிடைக்கும் போதெல்லாம் படம் காட்டி விடுவதுதான் உசிதம் என்பதால் “நாவல்” என்று சொல்லிவிட்டேன். “வாவ், சொல்லவே இல்லை?” என்றார். எனக்கே இப்பொழுதுதான் தெரியும் என்று நினைத்துக் கொண்டிருக்கும் போதே அடுத்ததால டைட்டில் என்னவென்று கேட்டால் என்ன சொல்வது என்று யோசித்துக் கொண்டிருந்தேன். நல்லவேளையாக அவர் கேட்கவில்லை. ஆனால் மனதுக்குள் உதித்த தலைப்பு “பந்தயம்”.