ஈழம்: இந்திய மனநிலை!!!

ஈழத் தமிழர்கள் பிரச்சினை குறித்தான இந்திய அரசின் பார்வை வருத்தம் தரக்கூடிய ஒன்று. வன்முறை என்பது பிரச்சினைக்கு எளிய தீர்வாக அமைந்துவிட முடியாது என்பதில் மாற்றுக் கருத்து இருக்க வாய்ப்பில்லை. ஆனால் எல்லா தேசத்திலும், எல்லா ஆட்சியாளர்களுக்கும் எதிராக போராட்டம் நடத்த அகிம்சாவாதிகளும், அவர்களின் ஆயுதமாக உண்ணாவிரதமும், ஒத்துழையாமை போராட்டங்கள் மட்டும்தான் இருக்க வேண்டும் என எதிர்பார்க்க முடியாது. போராளி எடுக்கும் ஆயுதம் அவனது எதிரியால்தான் நிர்ணயிக்கப் படுகிறது.

தீவிரவாதமா அல்லது மிதவாதமா என்பது குறித்தான விவாதத்திற்குள் நுழைய விரும்பவில்லை. தனது போராட்ட வழிமுறையைத் தேர்ந்தெடுக்கும் உரிமை, பாதிக்கப் பட்ட அந்த மக்களைச் சார்ந்தது.

நேபாளம் அல்லது பங்களாதேஷ் ஆகிய நாடுகளின் உள்நிகழ்வுகளின் தாக்கம் இந்திய தேசத்தில் உடனடியாக உணரப்படுகிறது. இந்த நாடுகள் தரைவழி மார்க்கமாக தொடர்பு கொண்டிருப்பதும், தலைநகரின் அருகாமையில் இருப்பதும் காரணமாக இருக்கக் கூடும். ஆனால் கண்ணீர்த்துளி நாட்டின் நிகழ்வுகளை அப்படிச் சொல்ல முடிவதில்லை. அதிகபட்சமாக அகதிகளின் வருகையைத் தவிர பெரிய பாதிப்போ, கவலையுறச் செய்யும் அம்சமோ இல்லாதவை அவை.

இந்திய அரசுக்கும் சரி, ஊடகங்களுக்கும் சரி, அது பொருட்டான விஷயமாகவே படுவதில்லை. ஊடகம் என நான் குறிப்பிடுவதில் தமிழக ஊடகங்களும் அடக்கம்.

யோசித்துப் பார்த்தால் இந்திய மக்கள்- குறிப்பாக தமிழர்களின்- அக்கறையின்மை அல்லது ஆட்சியாளர்கள்/காவல்துறை குறித்தான பயம் அவர்களை அமைதியாக இருக்கச் செய்கிறது. மற்ற எந்த விவாதங்களையும் களத்தின் மையத்தில் வைத்து விவாதிக்கும் இந்தியனின் அறிவும், 'போலி' தைரியமும் இதில் மட்டும் அடங்கிப் போய்விடுகிறது. மீறி வரும் உணர்வுகள் என்றிருப்பின், அதனை அடக்க அவன் பேச வேண்டுமானால் முகவரியற்ற சந்து ஒன்று வேண்டும் அல்லது முகத்தை மறைக்க முகமூடி வேண்டும்.

"நமக்கென்ன போச்சு?" என்னும் ஒதுங்கி வாழும் மனநிலை கிட்டத்தட்ட 'நல்லவர்களின் மனநிலை' ஆகிவிட்டது. அந்த 'நல்ல' மனநிலை பெரும்பான்மை இந்திய மனநிலை ஆனதுதான் வேதனை. சாலையில் அடிப்பட்டுக் கிடப்பவனை பார்ப்பதிலிருந்து, இன்னொரு நாட்டின் விவகாரம் வரையிலும் இதே மனநிலை தொற்றிக் கிடக்கிறது. தனக்கு வரும் வரையிலும் தலைவலி குறித்தான கவலையில்லை.

உலகில் சமூக அக்கறை குறைந்த, வியாபார நோக்கம் மட்டுமே முதன்மையாகக் கொண்ட ஊடகங்களுள் இந்திய ஊடகம் மிக முக்கியமானது. குறிப்பாக அந்நிய செய்தித் தொலைக்காட்சிகளும் அவற்றில் ஒரு சாராரின் ஆக்கிரமிப்பும் தெளிவாக உணர்ந்து கொள்ள முடிகிறது. அவர்கள் வியாபார முக்கியத்துவமற்ற செய்திகளை முன்னிலைப் படுத்துவார்கள் என எதிர்பார்ப்பது மூடத்தனம். திரைக் கவர்ச்சி, பாலியல் சார்ந்த பிரச்சினைகள் போன்ற மேல் மட்ட, நடுத்தர இந்தியர்கள் அக்கறை காட்டும் அம்சங்கள்தான் அவர்களுக்குச் செய்திகள்.

இந்தியன், தமிழன் என்றெல்லாம் பிரிக்க வேண்டாம். தன்னை மனிதன் என்று சொல்லிக் கொள்ளும் போது மனித இரத்ததின் வாடையும், அழுகுரலும், வேதனைக் கதறலும் அவனை பேச வைக்க வேண்டும். ஆனால் அங்கும் மெளனமே திரை விரித்து நிற்கிறது. நம் மக்களின் இந்த குரூரமான, புரிந்து கொள்ள முடியாத அமைதி கலவரப்படுத்துகிறது.

புலிகள் செய்வது தவறா அல்லது சிங்கள இராணுவம் தவறா என்பதெல்லாம் இந்த விவாதத்தில் தேவையற்றது. அவர்களைப் பற்றி பேச வேண்டியதில்லை. சோற்றுக்கும், அடுத்த கணத்தில் வாழ்க்கையை எதிர்கொள்ள அடுத்தவனின் உதவியை எதிர்பார்க்கும் சாமானிய ஈழ மக்களின் நிலை குறித்தான சிந்தனை வேண்டும். ஈழப் பிரச்சினையில் இந்திய அரசின் பங்களிப்பும், தேடி வரும் அகதிகளின் மறுவாழ்வு குறித்தான அக்கறையையும் அரசுக்கு உணர்த்தவாவது குரலெழுப்பலாம், குரலெழுப்புபவர்களுக்கு உறுதுணையாக இருக்கலாம். குறைந்த பட்சம் ஆதரவாகப் பேசுபவர்களை புழுவினைப் பார்ப்பது போல் பார்ப்பதனை நிறுத்தலாம்.

இலட்சக்கணக்கான மக்களின் வாழ்வாதாரப் பிரச்சினையை துப்பாக்கிகளின் முனையில் கொண்டுவந்து நிறுத்துவது துன்பியல் செயல். தன்னை உலகின் மிகப் பெரிய மக்களாட்சி தேசம் என்று சொல்லிக் கொள்ளும் இந்தியா இந்த நிகழ்வுகளை தூரத்தில் இருந்து வேடிக்கை பார்ப்பதும், "இலங்கை நிகழ்வுகளைக் கூர்ந்து கவனிக்கிறோம்" என பதினைந்து தினங்களுக்கு ஒரு முறை மறக்காமல் அறிக்கை வெளியிடும் நடைமுறையும் மாற்றப்படல் வேண்டும்.

அரசியல்வாதிகளின் கொள்கைகள் பற்றி ஒவ்வொருவரும் தெளிவாகவே உணர்ந்திருக்கிறோம். ஆட்சியில் இல்லாத சமயம் ஒரு குரலும், ஆட்சியில் இருக்கும் போது வேறொரு குரலும், எதிர்கட்சியெனில் ஒரு தொனியும், அரசின் கூட்டணியெனில் மாற்றப்பட்ட தொனியும் பார்த்து, சலித்துப் போன சம்பவங்கள். அரசாங்கம் ஈழப் பிரச்சினையில் தலையிட வேண்டுமானால் ஊடகம் மற்றும் மக்களின் பிரதிநிதிகள் இந்தப் பிரச்சினையைப் பேச ஆரம்பிக்க வேண்டும். அதற்கு அவர்களுக்கு ஊதியம் தேவை. ஊடகம் எனில் விளம்பரம். மக்கள் பிரதிநிதிகளுக்கு வாக்கு.

இரண்டிற்கும் ஒரே வழிதான். பொதுமக்கள் பேச வேண்டும். அப்பொழுது மக்களின் கவனத்தைப் பெற மேற்சொன்ன இருவரும் பேசுவார்கள். அரசாங்கம் திரும்பிப் பார்க்க வாய்ப்பிருக்கிறது.

மதம், கொள்கை, வன்மம், பழிதீர்த்தல் என எல்லாவற்றையும் ஒதுக்கி வைத்து, மனிதத்துடன் குரல் கொடுக்கலாம். உறவுகளை இழந்து வாடுபவருக்காகவும், தாய்மண் விட்டு வந்து வாழ வழிதேடும் பாவப்பட்ட ஜென்மங்களுக்காகவும், கடல் அலையின் சாரலில் கதறும் பச்சிளம் குழந்தைக்காகவும்.