குழந்தைகள்

வட்டார வள மையம் பற்றிக் கேள்விப்பட்டிருக்கிறீர்களா? தமிழகத்தில் ஒவ்வொரு ஒன்றியத்திலும் இப்படியொரு மையம் செயல்படுகிறது. சிறப்புக் குழந்தைகளுக்கான பள்ளி. சராசரியாக ஒவ்வொரு மையத்திலும் இருபது குழந்தைகளாவது இருக்கக் கூடும். அந்தக் குழந்தைகளுக்கென சிறப்பாசிரியர் பயிற்சி பெற்றவர்கள் இருக்கிறார்கள். அவர்கள் தற்காலிகப் பணியாளர்கள்தான் ஆனால் எனக்குத் தெரிந்த வரையிலும் ஆத்மார்த்தமாகப் பணி செய்கிறவர்களே அதிகம்.

பலருக்கும் இப்படியொரு மையம் இருப்பது தெரிவதில்லை. கடந்த வருடம் மூன்று ஒன்றியங்களிலும் உள்ள குழந்தைகளை ஒரு திருமண மண்டபத்திற்கு வரவழைத்து விருந்தளித்து, குழந்தைகளுக்கான செயல்பாட்டாளர் சதீஷை வைத்து சில நிகழ்ச்சிகளைச் செய்திருந்தோம். அது அந்தக் குழந்தைகளுக்கு மிகப்பிடித்தமான நிகழ்வாக அமைந்திருந்ததாக அந்த மையங்களின் பொறுப்பாளர்கள் சொன்னார்கள். இந்த வருடமும் அப்படியொரு நிகழ்வினை ஏற்பாடு செய்யச் சொல்லிக் கேட்டிருந்தார்கள். அதற்கு நிறைய மெனக்கெட வேண்டும். ஜனவரிக்கு மேல் பார்த்துக் கொள்ளலாம் என நினைத்திருந்தேன்.

வள்ளியப்பன் தம்மைப் பற்றி பொதுவில் எழுதுவதை விரும்பமாட்டார். அமெரிக்காவில் இருக்கிறார். அவ்வப்பொழுது நிசப்தம் அறக்கட்டளைக்கு பெருந்தொகையை அனுப்பி வைக்கக் கூடியவர். கடந்த வாரம் அழைத்து ‘மகள், அவளது வட்டாரத்தில் பணம் வசூலிக்கிறாள்; அந்தத் தொகையை ஏதாவதொரு நல்ல காரியத்திற்குப் பயன்படுத்திக் கொள்ளலாமா?’ என்றார். அவரது மகள் பள்ளி மாணவி. அவராக முன்வந்து நண்பர்கள், உறவினர்களிடம் வசூல் செய்கிறார். மகள் வசூலிப்பதற்கு மேலும் தேவைப்பட்டால் தாம் பணம் கொடுப்பதாகவும், ஏதேனும் குழந்தைகளுக்கு உதவலாம் என்றார் வள்ளியப்பன். இப்படி சில காரியங்களை மனதில் வைத்து அணுகுகிறவர்கள் நிறையப் பேர் உண்டு. 

பள்ளி மாணவி ஒருத்தி தமது சுற்றத்தில் வசூலித்து எங்கேயோ இருக்கும் முகமறியாதவர்களுக்கு நல்ல காரியத்தைச் செய்வோம் என விரும்பும் போது எப்படி மறுக்க முடியும்? மூன்று மையங்களின் குழந்தைகள் நினைவுக்கு வந்தார்கள். ஆனால் அவகாசம் மிகக் குறைவாக இருந்தது. தீபாவளிக்கு முன்பாக ஆடைகளை வழங்கினால்தான் அதில் அர்த்தம் இருக்கும். ஆசிரியை ரமாராணி நிசப்தம் செயல்பாடுகளில் முன்னால் நிற்பவர். ‘டீச்சர், நீங்கள் ஒருங்கிணைத்துவிடுகிறீர்களா?’என்று கேட்டதோடு சரி. மூன்று மையங்களின் ஆசிரியர்களையும் அடுத்தநாளே துணிக்கடைக்கு வரவழைத்து, ஒவ்வொரு குழந்தைக்குமான துணிகளையும் அவர்களைத் தேர்ந்தெடுக்கச் செய்து, அவர்கள் மீண்டும் பள்ளிக்குச் சென்று குழந்தைகளுக்கு அணிவித்துப் பார்த்து, ஒன்றிரண்டு மாற்றங்கள் இருந்தால் அதையும் செய்து என எல்லாவற்றையும் மூன்றே நாட்களில் முடித்துவிட்டார்.

மொத்தம் அறுபத்தைந்து குழந்தைகள். நாற்பத்தியிரண்டாயிரம் ரூபாய் ஆனது. பணம் கூடக் குறைய ஆனாலும் கவலைப்பட வேண்டாம்; தரம் முக்கியம் என்பதை நினைவில் நிறுத்தியிருந்தோம்.

புத்தாடைகளை குழந்தைகளுக்கு வழங்குவதற்காக மூன்று மையத்தின் குழந்தைகளையும் ஒரே இடத்துக்கு வரவழைப்பது சிரமம். அவர்களில் பலரால் நடக்க முடிவதில்லை. புது இடங்களில் அவர்களால் இருக்க முடிவதில்லை. அதனால் நாமாகவே சென்று கொடுத்துவிடலாம் என்று திட்டமிட்டோம். ஒவ்வொரு குழந்தைக்கும் ஒரு இனிப்புப் பெட்டியை வாங்கிக் கொண்டு நண்பர்களோடு கிளம்பினோம். காலையில் அழைத்து சில முக்கியப் பிரமுகர்களிடம் ‘நீங்க வந்து கொடுத்தா நல்லா இருக்கும்’ என்றேன். ஒற்றைத் தொலைபேசிதான். யாருமே மறுக்கவில்லை. மிக எளிய நிகழ்ச்சி, ஒரு பதாகை கூட இருக்காது, எந்தச் செய்தித்தாளிலும் பெட்டிச் செய்தி கூட வராது என்பது வந்திருந்தவர்கள் ஒவ்வொருவருக்கும் தெரியும். அப்படி எதையும் எதிர்பார்க்காதவர்களை மட்டும்தான் அழைக்கவும் வேண்டும். ஞாயிற்றுக்கிழமை, விடுமுறை தினம் என்ற எந்தச் சங்கடத்தையும் காட்டவில்லை. அதுதான் இத்தகைய செயல்களைச் செய்ய மிகப்பெரிய பலமும் கூட.

கல்வித்துறையில் பணியாற்றும் கோபாலகிருஷ்ணன் பேருந்து பிடித்து வந்து சேர்ந்துவிட்டார். அரசு தாமஸ், பசுமை கார்த்திகேயன், ஆசிரியர்கள் இளங்கோ, வரதராஜன் எல்லாம் எப்போதும் உடன் பயணிப்பவர்கள். ஒவ்வொரு மையமாகப் பயணித்தோம்.

மருத்துவர் கார்த்திகேயன் முதல் மையத்தில் நடைபெற்ற நிகழ்வில் கலந்து கொண்டார். சில குழந்தைகளை அடையாளம் கண்டறிந்து ‘டவுன் சிண்ட்ரோம் இருக்கிற குழந்தைகள். நீங்க மருத்துவமனைக்கு வாங்க, இருதய பரிசோதனை உள்ளிட்டவற்றை இலவசமாகச் செய்துவிடலாம்’ என்று சொன்னார். அவருடைய மருத்துவமனை கோபியில் பெரிய மருத்துவமனை. நாம் செய்யும் உதவியைவிடவும் பேருதவி அதுதான் எனத் தோன்றியது. சித்த மருத்துவர் சரவணன், ஆசிரியர் ஸ்ரீனிவாசன் உள்ளிட்டவர்கள் அங்கே வந்திருந்தார்கள்.

அடுத்த மையத்தில் ஆசிரியர் கில்பர்ட், தேசிய நல்லாசிரியர் விருது பெற்ற மன்சூர் அலி உள்ளிட்டவர்கள். அதற்கடுத்த மையத்தில் கல்வி நிலையங்களின் உரிமையாளர் ஜனகரத்தினம், எஸ்.வி.சரவணன், ஆசிரியர் வெங்கிடுசாமி உள்ளிட்டவர்கள். இப்படி ஒவ்வொரு மையத்திலும் ஒரு கூட்டம்.  ஒவ்வொரு மையத்திலும் ஒரே மணி நேரம்தான். காலையில் ஒன்பதரை மணிக்கு ஆரம்பித்து மதியம் ஒரு மணிக்குள் முடித்துவிட்டோம். 

இனிப்பையும், ஆடைகளையும் வாங்கிக் கொண்ட அந்தக் குழந்தைகளுக்கும், அந்தப் பெற்றோருக்கும் அவ்வளவு சந்தோஷம். முதல் மையத்தில் பேசிய போது ‘அவர்கள் கடவுளின் குழந்தைகள் என்றால் நீங்கள்தான் கடவுள்கள்’ என்று பேசப் பேச உடைந்துவிட்டேன். அங்கேயிருந்த சில பெற்றோர்களும் அழுதார்கள். அவர்களை மகிழச் செய்ய வேண்டும் என்று சென்றுவிட்டு அழ வைக்கிறேன் என்று வருத்தமாக இருந்தது. ஆனால் ஒருவேளை அவர்களிடம் உடையாமல் பேசுகிற நிலையை அடைந்தால் மனிதம் என்னிடமிருந்து போய்விட்டது என்றுதான் அர்த்தம். 

சில தினங்கள் ஆசிர்வதிக்கப்பட்டவை. அப்படித்தான் அமைந்துவிடும். நேற்றும் அப்படித்தான். ஒரு ஞாயிற்றுக்கிழமையின் பொழுது ஆத்மார்த்தமானதாக அமைந்தது. குழந்தைகளின் கண்களில் சந்தோஷத்தின் மின்னல் கீற்றினைக் காட்டிய வள்ளியப்பனும் அவர்தம் குடும்பமும் நன்றாக இருக்க வேண்டும் என கடவுளர்களும், கடவுளர்தம் குழந்தைகளும் ஆசிர்வதிக்கட்டும்.

உடன் பயணிக்கும் ஒவ்வொருவருக்கும் மனப்பூர்வமான நன்றி.