எட்டு வழிச்சாலை

ஒரு கூட்டம் பிக்பாஸ் படம் ஓட்டிக் கொண்டிருக்கிறது. இன்னொரு பக்கம் சென்னை-சேலம் எட்டுவழிச்சாலை பிரச்சினை பற்றிய விவாதம் ஓடிக் கொண்டிருக்கிறது. கடைசியாக பியூஸ் மானுஷை கைது செய்திருக்கிறார்கள். சென்னை- சேலம் எட்டு வழிச் சாலைத் திட்டத்தை எதிர்த்ததற்காக இந்த கைது நடவடிக்கை. அவர் இந்தத் திட்டம் குறித்து பேசிய சில வீடியோக்களை பார்த்துக் கொண்டிருந்தேன். அவர் பேசியதில் நிறைய தகவல் பிழைகள் இருந்தன. அது இப்போதைக்கு அவசியமானதில்லை எனத் தோன்றுகிறது. 

சென்னையிலிருந்து சேலம் வரைக்கும், வந்தவாசி, திருவண்ணாமலை, அரூர் வழியாக 274 கிலோமீட்டர் சாலையை அமைக்க பத்தாயிரம் கோடி ரூபாய் தேவைப்படும் என்று அரசாங்கம் அறிவித்திருக்கிறது. இவ்வளவு பணம் தேவைப்படுமா என்று சந்தேகமாக இருந்தது. இணையத்திலேயே நிறைய புள்ளி விவரங்கள் இருக்கின்றன. நான்கு வழிச்சாலை அமைக்க கிலோமீட்டருக்கு பத்து கோடி ரூபாய் ஆகிறதாம். அதுவே எட்டு வழிச்சாலை என்றால் இருபது கோடி ரூபாய் என்று வைத்துக் கொள்ளலாம். இருநூற்று எழுபத்து நான்கு கிலோமீட்டர் என்றால் அதற்கே கிட்டத்தட்ட 5500 கோடி ரூபாய். 

நிலம் கையகப்படுத்த தனிக் கணக்கு. கிராமப்புறமாக இருந்தால் ஒரு தொகை நகர்ப்புறமாக இருந்தால் இன்னொரு தொகையைக் கொடுக்க வேண்டும். இந்தச் சாலை அமைப்புக்காக சுமார் ஐந்தாயிரம் ஏக்கர் நிலம் கையக்கப்படுத்தப்படும் என்றும் இதில் சுமார் ஆயிரம் ஏக்கர் அரசாங்கத்தின் நிலம் என்று சொல்லியிருக்கிறார்கள். நிலத்தில் தென்னை மரம் இருந்தால் ஒரு மரத்துக்கு நாற்பதாயிரம் ரூபாய் வழங்க வேண்டும். இவை தவிர எக்ஸ்பிரஸ் வே என்றால் நினைத்த இடத்தில் வாகனங்கள் நுழைய முடியாது. இருபக்கமும் தடுப்பு இருக்கும். தடுப்பு அமைக்கும் செலவு இருக்கிறது. பெரிய பட்ஜெட் திட்டம் என்பதில் மாற்றுக் கருத்து இல்லை. 

ஆனால் இந்தத் திட்டம் இவ்வளவு அவசரமாக அவசியமா என்பதுதான் விவாதத்திற்குரியது.

'நமக்கு வளர்ச்சி வேண்டாமா? சாலை வசதிகள் அவசியம் இல்லையா?' என்று கேட்டால் வளர்ச்சித்திட்டங்கள் அவசியம்தான். சாலை வசதிகள் நாட்டின் வளர்ச்சிக்கு இன்றியமையாதவை. ஆனால் அவை பல்வேறு காரணிகளை மனதில் வைத்துக் கொண்டு செயல்படுத்தப்படுவதாக இருக்க வேண்டும். சூழலியல் வெகுவாக சீரழிந்து கொண்டிருக்கும் போது அவை பற்றிய தெளிவான விவரங்கள் வெளியிடப்பட வேண்டும். திட்டம் செயல்படுத்தப்படுவதால் உண்டாகும் பாதிப்புகளுக்கு அரசாங்கம் என்ன விதமான மாற்று நடவடிக்கைகளை எடுக்கவிருக்கிறது என்று தெரிவிக்க வேண்டும்.

ஈரோட்டில் தொடங்கி மேட்டுப்பாளையம் வரைக்கும் சாலையை விரிவாக்கம் செய்வதற்காக ஆயிரத்து சொச்சம் மரங்கள் வெட்டப்படும் என்று அரசாங்கம் அறிவித்தது. தன்னார்வலர்கள் கணக்கு எடுத்துப் பார்த்தால் எட்டாயிரத்துச் சில்லறை மரங்கள் இருக்கின்றன. இதுதான் பதட்டமடையச் செய்கிறது. வனப்பகுதியில் மட்டுமே 121 ஏக்கர் நிலம் கையப்படுத்தப்படும் என்று சொல்லியிருக்கிறார்கள். எத்தனை ஆயிரம் மரங்கள் போகும் என்று தெரியவில்லை. 'குறைவான மரங்கள் வெட்டப்படும்' என்று சொல்லியிருக்கிறார்களே தவிர எண்ணிக்கையைச் சொல்லவில்லை. 

வனம் அழியும் போது வெறும் பச்சை மட்டும் அழிவதில்லை. அதைச் சார்ந்திருக்கும் பல்வேறு உயிரினங்கள் அழிந்து போகும். வேறு பல்வேறு உயிரினங்கள் புதிய வாழிடம் நோக்கி நகரும்.  சூழலியல் சமநிலையின்மை என்பதையெல்லாம் கணக்கில் எடுத்துக் கொள்ள வேண்டியதில்லையா? ஏற்கனவே தமிழகத்தின் சராசரி வெப்பநிலை தொடர்ந்து உயர்ந்து கொண்டிருக்கிறது. பெரும்பாலும் பருவமழை பொய்த்துப் போகிறது. இந்தச் சூழலில் இத்தகைய திட்டங்களை ஆரம்பிக்கும் போது பல்வேறு ஆயத்த நடவடிக்கைளை மேற்கொள்ள வேண்டியதில்லையா? 

சாலைக்காக நான்கு மரங்களை வெட்டினால் அதற்கு பதிலாக நான்கு மரங்களை நட்டுவிட்டு அரசாங்கம் வேலையைத் தொடங்க வேண்டும். நடுவது மட்டுமே பெரிய காரியமில்லை. அந்த மரங்கள் வளர்ந்திருக்கின்றன என்பதை உறுதி செய்ய வேண்டும். அதன் பிறகு மரங்களை வெட்டத் தொடங்கட்டும். இரண்டாண்டுகளுக்கு  முன்பாக ஜெயலலிதாவின் பிறந்தநாளுக்காக 66 லட்சம் மரக்கன்றுகள் தமிழகம் முழுக்கவும் நடப்படும் என்று அறிவித்தார்கள். உண்மையில் அவற்றில் எவ்வளவு மரங்கள் தப்பியிருக்கின்றன? 'மரத்தை நட்டுகிறோம்' என்று சொல்லிவிட்டு பணியைத் தொடங்கினால் அப்படித்தான் ஆகும். மரங்கள் வளர மூன்றாண்டுகளாவது ஆகும். அது வரைக்கும் பொறுத்திருக்க எந்த அரசியல்வாதிக்கு மனம் இருக்கும்? மனமிருந்தால் மார்க்கமுண்டு.

சரணாலயம் இருந்தால் அங்கிருந்து பத்து கிலோமீட்டர் தள்ளி சாலையை அமைப்போம் என்று முதல்வர் அறிவித்திருக்கிறார். சரணாலயம் மட்டுமே பிரச்சினையில்லை. மலைகள், காடுகள் வழியாக சாலை அமைப்பதே மிகுந்த பரிசீலனைக்குரியதுதான். இன்றைக்கு பெங்களூர்- சேலம் சாலையில் தினசரி அடிபட்டுச் சாகும் குரங்குகளின் எண்ணிக்கை குறித்த புள்ளிவிவரங்கள் இருந்தால் எடுத்துப்பார்க்கலாம். மக்கள் வீசுகிற பிளாஸ்டிக் பொருட்கள், வாகனங்கள் எழுப்புகிற ஓசை, கசியவிடுகிற புகை என எல்லாவற்றையும்தான் பரிசீலிக்க வேண்டும்.

சூழலியல் மட்டுமில்லை- நிலம் கையகப்படுத்துதல் பற்றியும் பேச வேண்டும். பத்து ஏக்கர் நிலம் வைத்திருக்கும் விவசாயிடம் இரண்டு ஏக்கரைப் பறித்தால் பிரச்சினையில்லை. அவன் பிழைத்துக் கொள்வான். ஒன்றரை ஏக்கரும் இரண்டு ஏக்கருமாக வைத்திருக்கும் குறு விவசாயிடம் மொத்தமாக பறிப்பது எந்த விதத்தில் நியாயம்? ஒரு ஏக்கருக்கு இருபது லட்ச ரூபாய் கூட கொடுக்கலாம்தான். ஆனால் விவசாயம் தவிர வேறு எதுவுமே தெரியாத பல்லாயிரக்கணக்கான உழவர்கள் நம் ஊரில் உண்டு. இந்தப் பணத்தை வைத்துக் கொண்டு என்ன செய்வார்கள்? அவர்களை திடீரென சிக்கலில் தள்ளுவது எந்த விதத்தில் நியாயம்? 

இன்னொரு பிரச்சினை- வேகம். 196 கிலோமீட்டர் தொலைவு மட்டுமே உள்ள யமுனா எக்ஸ்பிரஸ் வே சாலையில் 2017 ஜனவரி தொடங்கி ஜூன் வரைக்குமான ஆறு மாதங்களில் மட்டும் 432 விபத்துக்கள் நடந்திருக்கின்றன. தொடங்கியதிலிருந்து ஐந்தரை ஆண்டு காலத்தில் 4500  விபத்துக்களில் 626  பேர்கள் இறந்திருக்கிறார்கள். மும்பை- புனே சாலையின் புள்ளிவிவரங்களும் இப்படித்தான் இருக்கின்றன. ஆக்ரா- லக்னோ சாலையின் புள்ளிவிவரங்களும் அப்படித்தான். இதற்கெல்லாம் என்ன தீர்வை வைத்திருக்கிறோம்? 

எந்தவொரு வளர்ச்சித்திட்டத்தையும் எடுத்தேன் கவிழ்த்தேன் என்று செயல்படுத்த வேண்டியதில்லை. எண்ணித் துணிக கருமம்.  எட்டு வழிச்சாலை திட்டத்தை அப்படித்தான் செயல்படுத்துகிறார்களோ என்று தோன்றுகிறது. 'அடுத்த இரண்டு ஆண்டுகளில்' முடித்துவிடுவோம் என்று அறிவித்திருக்கிறார்கள். இவ்வளவு அசுர வேக வளர்ச்சியை யாருமே கேட்கவில்லை.

அரசாங்கம் ஒவ்வொரு செயலிலும் கெட்ட பெயரைச் சம்பாதித்துக் கொள்ள வேண்டியதில்லை. மக்களின் அனுசரிக்கும் அரசாங்கம் என்ற பெயரை எடுப்பதும் சிரமமான காரியமும் இல்லை. திட்டம் சரியானதாக இருப்பின் அரசாங்கம் மக்களுக்கு புரிய வைக்க வேண்டும். குழப்பங்களைக் களைய வேண்டும். மக்களின் ஒத்துழைப்பை முழுமையாக பெற வேண்டும். அதுவரையிலும் பொறுத்திருங்கள். தூத்துக்குடியில் இதில்தான் கோட்டைவிட்டார்கள். இந்தத் திட்டமும் அப்படியானதொரு திசையை நோக்கித்தான் சென்று கொண்டிருக்கிறதோ என்று பதற வேண்டியிருக்கிறது.