புரையோடும் வெறுப்பு

மாநிலத்தின் பிரச்சினைகளுக்கான தீர்வுகளை இந்திய தேசியம் என்ற அமைப்பிலிருந்தபடியே கண்டடைய வேண்டும் என்பதுதான் சரியான நிலைப்பாடாகவும் அணுகுமுறையாகவும் இருக்கும். ஆனால் அது எப்பொழுது சாத்தியம் என்றால் உறுதியான மாநிலத் தலைமை இருக்க வேண்டும். தம் மாநில மக்களுக்கு ஏதேனும் குறைபாடுகள் என்றாலும், உரிமைகள் பாதிக்கப்படும் போதும் துணிந்து குரல் எழுப்புகிற மாநில ஆட்சியாளர்கள் இருந்தால் முதலில் சொன்ன வரி பொருத்தமானதாக இருக்கும். 'நமக்காகப் போராட நம் ஆட்சியாளர்கள் இருக்கிறார்கள்' என்று சாவகாசமாக இருக்கலாம்.  ஆனால் இன்றைக்கு நிலைமை அப்படியா இருக்கிறது? 

மாநில ஆட்சியாளர்கள் வெறுமனே ஒத்து ஊதுகிற ஆட்சியாளர்களாக அல்லவா இருக்கிறார்கள்? மத்திய அரசின் கண்ணசைவுக்கு ஏற்ப குட்டிக்கரணம் அடிக்கிறார்கள். மத்திய அரசை எதிர்த்து தெலுங்குக்காரன் நம்பிக்கையில்லாத தீர்மானத்தைக் கொண்டு வந்தால் 'மாநில மக்களுக்கு குரல் கொடுக்கிறோம்' என்ற பெயரில் சலசலப்பை உண்டாக்கி அந்த தீர்மானத்தை நசநசத்துப் போகச் செய்கிறார்கள். 'ராஜினாமா செய்வோம்' 'தற்கொலை செய்வோம்' என்று நடிக்கிறார்கள். நாடகமியற்றுகிறார்கள். ஆனால் துரும்பைக் கூட கிள்ளிப் போடவில்லை. மக்கள் எல்லாக் காலத்திலும் முட்டாள்களாகவே இருப்பதில்லை. ஆனால் ஆட்சியாளர்கள் அப்படிதான் நம்பிக் கொண்டிருக்கிறார்கள். 

ஆளுங்கட்சி இந்த இந்த லட்சணம் என்றால் எதிர்க்கட்சியும் உருப்படியில்லை. 'அவர்களை ராஜினாமா செய்யச் சொல்லுங்க..அப்புறம் நாங்க செய்யறோம்' என்கிறார்கள். இவ்வளவு வலுவான எதிர்க்கட்சி இந்நேரம் மாநிலத்தையே கலகலகச் செய்திருக்க வேண்டும். காவிரி என்பது தமிழகத்தின் வாழ்வாதாரப் பிரச்சினை இல்லையா?  தடியும் முறியாமல் பாம்பும் சாகாமல் அசை காட்டிக் கொண்டிருக்கும் எதிர்க்கட்சி மிகப்பெரிய சாபம். 'நாங்க பக்குவமானவர்கள்' என்று சொல்லிக் கொண்டிருக்கிறார்கள். பக்குவத்தைக் காட்டுவது நல்லதுதான். ஆனால் ஒரு மாநிலத்தின் உரிமை பறிபோகும் போது, நிர்வாகம் சீரழிந்து கொண்டிருக்கும் போது பக்குவமாவது, பருத்திக் கொட்டையாவது.  

இன்னோர் எம்.பி இருக்கிறார். பா.ம.கவின் அனுப்புமணி. எப்படியாவது பா.ஜ.கவின் கருணைப் பார்வை கிட்டிவிடாதா என்று தவம் கிடைக்கிறார். வீட்டில் கருப்புக் கொடியைக் கட்டி காமெடி செய்து கொண்டிருக்கிறார். தமிழகத்தைச் சார்ந்த பாராளுமன்ற உறுப்பினர்களின் செயல்பாடுகளை நேரமிருக்கும் போது தேடித் பார்த்தல் தமிழக எம்.பிக்களில் மிக மோசமான செயல்பாடு என்றால் அன்புமணிதான். வெறும் நாற்பத்தெட்டு சதவீத வருகைப் பதிவு, நான்காண்டுகளில் வெறும் பதினோரு விவாதங்களில் மட்டுமே பங்கேற்பு என நாற்பது போர்களிலும் படு மட்டமாகச் செயல்பட்டிருக்கிறார். பிறகு யார்தான் தமிழக மக்களின் உரிமைகளை உரக்கப் பேசுவது?

வெற்றுக் கோஷவாதிகள் என்று யாரை நோக்கி விரல் நீட்டுகிறீர்களோ அவர்கள்தான் பேசுவார்கள். உணர்ச்சிகளைத் தூண்டி காய்கிறார்கள் என யார் மீது குற்றம் சாட்டுகிறீர்களோ அவர்கள்தான் களமிறங்குவார்கள். இன்றைக்கு ஆளுகிற மத்திய மற்றும் மாநில ஆட்சியாளர்கள் குறித்து மக்களிடையே ஆழமான வெறுப்பு ஊடுருவிக் கிடக்கிறது. தமிழகம் எல்லாவிதத்திலும் வஞ்சிக்கப்படுவதாக மக்கள் நம்புவது நல்ல அடையாளமில்லை. ஆனால் நம்பத் தொடங்கியிருக்கிறார்கள். தமிழ் தேசியம் பேசுகிறவர்கள் இதை அழுத்தம் திருத்தமாகச் சொல்லும் போது 'அப்படியெல்லாம் இல்லை' என்று மறுத்துப் பேச தேசியம் பேசுகிற யாரிடமும் தரவுகள் இல்லை. அப்படியே கொடுத்தாலும் காவி பூசித் தருகிறார்கள். மத்திய அரசின் ஒவ்வொரு திட்டமும் தமிழகத்திற்கு எதிரானதாகவும், தமிழக மக்களின் நலன்கள் பற்றிய சிரத்தையற்று மற்ற மாநிலங்களின் நலன்களுக்காக இயற்றப்படுகின்றன என்பது மெல்ல உருவேறும் போது வெறுமனே 'பாரத் மாதாகீ' கோஷம் எந்தவொரு பலனையும் தராது. அந்தவொரு மனநிலைக்கு சாதாரண மக்களில் பெரும்பாலானவர்கள் வந்திருக்கிறார்கள். 

தேசியம் என்பது 'இன்க்ளூஸிவ்'. நாம் ஒவ்வொருவரும் வளர்கிறோம் என்கிற உணர்வை உண்டாக்க வேண்டும். அப்படியில்லாமல் மக்களின் நம்பகத்தைப் பெறாத எந்தவொரு திட்டமும் தேசிய சிந்தனைக்கு மிகப்பெரும் ஆபத்தை விளைவிக்கும். இன்றைய இந்திய தேசிய அரசு அப்படியானதொரு ஆபத்தைத்தான் தமிழகத்தில் உருவாக்கிக் கொண்டிருக்கிறது. நம்மைச் சுரண்டுகிறார்கள் என்ற புள்ளியை நோக்கி மக்களை நகரச் செய்து கொண்டிருக்கிறார்கள். எந்தவொரு பெரும் திட்டத்தையும் மக்களிடம் புரிய வைக்கிற முனைப்பு இல்லை. எல்லாவற்றையும் வலுவான கரங்கள் கொண்டு அமுல்படுத்த முயற்சிக்கிறார்கள். சாமானியனை எரிச்சல் அடையச் செய்வது இதுதான். 

மக்கள் அத்தனை பேரும் வன்முறையாளர்கள் இல்லை. ஆனால் சுங்கச் சாவடியை அடித்து நொறுக்கும் போது மக்கள் ஆதரவு தெரிவிக்கிறார்கள். இத்தனைக்கும் அடித்து நொறுக்குபவர்கள் அப்படியொன்றும் செல்வாக்குப் பெற்றவர்கள் இல்லை. ஆனால் அவர்களையும் மக்கள் ஆதரிக்கிறார்கள் என்றால் இது வேல்முருகன் அணியினர் மீதான ஆதரவு இல்லை. மத்திய மாநில அரசுகளின் மீதான வெறுப்புணர்ச்சி இது. ஸ்டாலினும், அன்புமணியும் செய்யாததை வேல்முருகன் செய்யட்டும் என்று ஆதரவைத் தெரிவிக்கிறார்கள்.  'இப்படி எல்லாம் ஏதாச்சும் செஞ்சாத்தான் ஆகும்' என்று சாமானியர்களை பேச வைத்திருக்கிறார்கள். இதை எப்படி நல்ல சூழல் என்று சொல்ல முடியும்?

வன்முறை தவறானதுதான். ஆனால் அதை மக்கள் ஆதரிக்கிறார்கள் எனில் எந்தச் சூழல் மக்களை அப்படியொரு நிலமைக்குத் தள்ளுகிறது  என்பதை புரிந்து கொள்ள வேண்டும். ஆட்சியாளர்கள் குறித்து இவ்வளவு வன்மமும் வெறுப்பும் ஏன் தமிழகத்தில் புரையோடுகிறது என்றுதான் ஆலோசிக்க வேண்டுமே தவிர மக்கள் காட்டுமிராண்டிகள் என்று முத்திரை குத்தக் கூடாது. நீங்கள் மக்களிடம் 'வன்முறை தீர்வாகாது' என்று பாடம் நடத்தலாம். 'முரட்டுப் பசங்க' என்று பகடி செய்யலாம். ஆனால் எவ்வளவுதான் முட்டுக் கொடுத்தாலும் சுதந்திர போராட்ட காலத்திலிருந்து அரும்பி வேரோடிக் கிடந்த 'நாம் இந்தியர்' என்கிற தேசியவாத உணர்வை தமிழகத்தில் வெகு வேகமாகக் கருகச் செய்வதன் முழுப் பொறுப்பும் இன்றைய ஆட்சியாளர்களைத்தான் சேரும்.

ஜெய் ஹிந்த்.