அப்பா

அப்பா மீது எனக்கு பிரியம் அதிகம். பிரியம் என்றால் மரியாதை கலந்த அன்பு. அவர் அமர்ந்திருக்கும் அறையில் அவர் எதிரில் அமர மாட்டேன். அமரக் கூடாது என்றில்லை- ஏதோவொரு தயக்கம். அவரும் அப்படித்தான். யார் சிக்கினாலும் கலாய்க்கும் அவர் என்னைக் கிண்டல் செய்ததில்லை. இன்றைய மனநிலையில் அதைத் தெளிவாகச் சொல்ல முடியுமா என்று தெரியவில்லை- அவருக்கும் எனக்குமிடையில் பிரிந்து விடாத அதே சமயம் நெருங்கிடாத ஓர் இடைவெளி இருண்டு கொண்டேயிருந்தது. 

அப்பாவின் தாத்தா வசதி. எப்பேர்ப்பட்ட வசதி என்று தெரியவில்லை. ஆனால் நிறைய இடங்களைச் சுட்டிக்காட்டி ‘இதெல்லாம் ஒரு காலத்துல உங்களோடது’ என்று பலரும் சொல்லியிருக்கிறார்கள். ஆனால் அவர் காலத்திலேயே செல்வம் கொஞ்சம் கொஞ்சமாகக் கரையத் தொடங்கியிருக்கிறது. அப்பாவின் தந்தையின் காலத்தில் மொத்தமாகக் கரைந்து ஒன்றரை ஏக்கர் வயல் மட்டும் உணவுக்காக மிஞ்சியிருக்கிறது. அதுவும் கைவிட்டுப் போவதற்கு முன்பாகவே அப்பா எஸ்.எஸ்.எல்.சி முடித்து மின்வாரியத்தில் பணியில் சேர்ந்துவிட சோற்றுக்காகச் சிரமப்பட்டதில்லை. ஆயினும் அப்பாவின் வாழ்க்கை கிட்டத்தட்ட ஜீரோவிலிருந்துதான் தொடங்கியிருக்கிறது. ‘வெறும் இருபது ரூபாய் கடன் கேட்டு போயிருக்கிறேன்’ என்று அடிக்கடி சொல்வார். பணத்துக்கான தேவை அவருக்கு இருந்து கொண்டேயிருந்தது. அம்மாவைத் திருமணம் செய்த எண்பதுகளில் அப்பாவுக்கு ஆஸ்துமா தொந்தரவு உண்டு. சாணத்தினால் மொழுகப்பட்ட சொத்தலான நிலத்தில் பாயில் படுத்தது மட்டும் காரணமில்லை. நல்ல மருத்துவம் செய்து கொள்ள போதுமான வருமானமிருந்ததில்லை. கோட்டக்கல் ஆர்ய வைத்தியசாலாவிலிருந்து ஹைதராபாத் மீன் மருத்துவம் வரை சல்லிசான மருத்துவங்களைத் தேடித் தேடி அவற்றை நோக்கி அலைந்து கொண்டேயிருந்தவர் அவர். வெகு காலம் வரைக்கும் ஆஸ்துமாவுடன் போராடிக் கொண்டேயிருந்தார்.

திருமணத்திற்கு பிறகு நானும் தம்பியும் பிறந்து அம்மாவும் வேலைக்குச் சென்ற பிறகு ஓரளவு மிச்சமான பணத்தில் பார்த்த நல்ல வைத்தியங்களின் விளைவாக கடந்த இருபது வருடங்களாக நிம்மதியாக இருந்தார். ஆரம்ப காலத்தையும் வருமானப் பற்றாக்குறையின் காரணமாக தான் கடந்து வந்த சிரமங்களையும் அவர் மறந்ததேயில்லை. அவருக்கு பணத்தின் அருமை தெரிந்திருந்தது. கணக்கு வழக்கில் ஒரு பைசா பிசிறடிக்காது. தான் கொடுக்க வேண்டியதாக இருந்தாலும் தனக்கு வர வேண்டிய தொகையாக இருந்தாலும் விவரங்கள் தெளிவாக இருக்கும். ‘பணம் இல்லைன்னாலும் மரியாதை இருக்கும்...ஆனா அடுத்தவங்க கைகொடுக்கமாட்டாங்க...பணம்தான் காப்பாத்தும்...கவனமா இரு’ என்று ஒரு முறை சொல்லியிருக்கிறார்.

அப்பாவுக்கும் அம்மாவுக்கும் திருமணமாகி கிட்டத்தட்ட முப்பத்தைந்து வருடங்களாகிறது. நான் முதல் மகன். பிறந்தவுடன் மருத்துவமனையில் என்னைப் பார்த்து ‘மயில்குஞ்சு பார்த்திருக்கியா? படுத்திருக்குது பாரு’ என்று அம்மாவிடம் சொன்னாராம். அதன் பிறகு எனக்கு நினைவு தெரிய அவர் என்னை முத்தமிட்டதில்லை. மடியில் எடுத்து வைத்துக் கொண்டதில்லை. வெளிப்படையாகக் கொஞ்சியதுமில்லை. தம்பியைக் கடிந்து கொள்ளும் அவர் என்னை நேரடியாகக் கண்டிக்க மாட்டார். தாடியும் மீசையுமாக நான் திரியும் போது ‘அவனை ஷேவ் பண்ணச் சொல்லு’ என்று அம்மாவிடம் சொல்வார். ‘எந்நேரமும் லேப்டாப்பில் எழுதிட்டே இருந்தா உடம்பு என்னத்துக்கு ஆகும்’ என்று அம்மாவிடம்தான் கேட்பார். என்னிடம் அவர் நேரடியாகப் பேசுவதேயில்லை என்பதை ரசித்துக் கொண்டேயிருப்பேன். அப்பாவின் குரலை அம்மா சில சமயங்களில் காட்டுவார். பல சமயங்களில் ‘நீங்களே அவன்கிட்ட சொல்லுங்க’ என்று அப்பாவைத் திணறடிப்பார். ஆனால் அப்பா சொல்ல மாட்டார். எப்பொழுதாவது சில சமயங்களில் அதுவும் ஊருக்குக் கிளம்பும் தருணங்களில் ‘உடம்பைப் பார்த்துக்க’ என்பதோடு சரி.

ஆயினும் தனது அன்பை அவர் ஏதாவதொரு வழியில் உணர்த்திக் கொண்டேயிருந்தார். அதையெல்லாம் நினைக்கும் போதுதான் உடைந்துவிடத் தோன்றுகிறது.

பள்ளியில் படிக்கும் போது மிதிவண்டி வேண்டுமெனக் கேட்டிருந்தேன். வெறும் ஐம்பது ரூபாய் குறைவு என்பதற்காக கவுந்தப்பாடியில் வாங்கி அதை பதினெட்டுக் கிலோமீட்டர் மிதித்துக் கொண்டே வந்திருந்தார். வியர்வை பெருக்கெடுத்திருந்தது. ஆனால் அப்பா காட்டிக் கொள்ளவில்லை.‘பத்து பைசா மிச்சமானாலும் பசங்களுக்குத்தானே நல்லது’ என்பது அவர் சித்தாந்தம். தான் அனுபவித்த எந்தக் கஷ்டத்தையும் தனது மகன்கள் பட்டுவிடக் கூடாது என்பதில் தெளிவாக இருந்தார். அப்படித்தான் அவரது வாழ்க்கை முறையும் செலவினங்களும் அமைந்திருந்தது. அவரை மருத்துவமனைக்கு அழைத்துச் சென்றால் மாத்திரை என்ன விலை, மருத்துவருக்கு எவ்வளவு செலவு என்று அவருக்குச் சொல்லியாக வேண்டும். ‘வெட்டிச் செலவு’ என்று தனக்கான அனைத்து மருத்துவச் செலவுகளுக்கும் லேபிள் ஒட்டுவார். அதற்காகவே எந்தச் செலவையும் பாதியாகக் குறைத்துச் சொல்வோம்.

வெற்றிலை கூட குதப்பாதவர். புகை, குடி என்று எதுவுமில்லை. ஆனால் விதி வலியது. கடைசி ஆறு மாதங்களை அது தனது போக்கில் எடுத்துக் கொண்டது. அலோபதியால் கைவிடப்பட்ட பிறகு சித்த வைத்தியத்தில் பெருமளவு நலம் பெற்றிருந்தார். அவரால் வழக்கம்போல இல்லையென்றாலும் நடக்க முடிந்திருந்தது. நடைபயிற்சிக்குச் சென்றார். கடைசிவரைக்கும் சிரமமில்லாமல் உணவு உட்கொண்டார். ஆனால் எல்லோருக்கும் என்றாவது ஒரு நாள் ஆயுள் முடிந்துதானே தீர வேண்டும்?

கடந்த திங்கட்கிழமை ஊரில்தான் இருந்தேன். செவ்வாய்க்கிழமை அதிகாலை நான்கரை மணியளவில் தம்பியும் நானும் பெங்களூருவுக்கு கிளம்பினோம். அப்பா பேசிக் கொண்டுதான் இருந்தார். சேலம் தாண்டிய பிறகு அலைபேசி அழைப்பு வந்தது. அம்மா ‘சிவசங்கர் டாக்டரை வரச் சொல்லு’ என்றார். மருத்துவரை அழைத்தேன். மருத்துவர் வீட்டுக்குச் சென்று பார்த்துவிட்டு ‘பயப்பட ஒண்ணுமில்லை..பிரஷர் கொஞ்சம் குறைவா இருக்கு...நீங்க ஊருக்கு போங்க..நான் பார்த்துக்கிறேன்’ என்றார். தம்பி சேலத்தில் இறங்கி திரும்பவும் ஊருக்குச் சென்றுவிட்டான். எனக்கு ஏதோவொரு நம்பிக்கை இருந்தது. பெங்களூரு அலுவலகத்திலிருந்து மணிக்கு ஒரு முறை அழைத்து விவரங்கள் கேட்ட போது இரத்த அழுத்தம் உயரவே இல்லை. நான்கு மணிக்கு பெங்களூரிலிருந்து கிளம்பி பத்து மணிக்கு ஊருக்கு வந்து சேர்ந்த போதும் அப்பா ஐசியுவில் இருந்தார்.

மாலை வரைக்கும் நினைவு தப்பவில்லை. மதியம் ஹார்லிக்ஸ் கொடுத்திருக்கிறார்கள். கொஞ்சம் உணவும் உண்டிருக்கிறார். பேசியிருக்கிறார். நான் வந்து சேர்ந்த போது ஆழ்ந்த உறக்கத்தில் இருந்தார். அல்லது அப்படித்தான் நான் நம்பினேன். அம்மா அழுது கொண்டிருந்தார். தம்பியும் அழுதான். எனக்கு ஐசியூ அறையைத் திறந்து செல்லவே பயமாக இருந்தது. எல்லோரும் வெளியில் காத்திருந்த போது மெதுவாக அருகில் சென்றேன். நெற்றி மீது கை வைத்து ‘அப்பா...தூங்கறீங்களா?’ என்றேன். தலையைத் திருப்பினார். கண்கள் மூடியிருந்தன. ஓரத்தில் ஈரம் கசிந்திருந்தது. அதற்கு மேல் பேசி அவரை மேலும் அழ வைத்துவிடக் கூடாது என மனம் அடித்துக் கொண்டது. அப்பொழுது மணி இரவு பதினொன்று.

அதிகாலை மூன்று மணிக்கு மருத்துவர் அழைத்து ஆக்ஸிஜன் அளவு குறைந்துவிட்டதாகச் சொன்னார். பிறகு ரத்த அழுத்தமும் இதயத்துடிப்பும் படிப்படியாகக் குறைந்தன. 28.12.2016 அதிகாலை ஐந்தரை மணிக்கு தனது இறுதி மூச்சை சுவாசித்தார். ஐசியூ அறையை எட்டிப் பார்த்த போது பல்ஸ் 0 என்று மானிட்டரில் தெரிந்தது. மருத்துவரிடம் அனுமதி கேட்டுச் சென்றேன். கண்கள் மூடியிருந்தன. அப்பாவின் நெஞ்சு மீது கை வைத்த போது சூடு இருந்தது. ஆனால் துடிப்பு இல்லை. அம்மாவிடம் எப்படிச் சொல்வது என்றே தெரியவில்லை. தம்பியை அழ வேண்டாம் என்ற போது அவனால் கட்டுப்படுத்தவே முடியவில்லை. முக்கியமானவர்களை அழைத்து அவர்களை மருத்துவமனைக்கு வரச் சொன்னேன். மருத்துவமனைக்கு வெளியில் மார்கழிக் குளிரில் சுப்ரபாதம் பாடிக் கொண்டிருந்தது. எதைப் பற்றியும் அலட்டிக் கொள்ளாமல் அப்பா படுத்திருந்தார். இருள் விலகி வெளிச்சம் விழத் தொடங்கிய போது ஒவ்வொருவராக வந்து சேர்ந்தார்கள். 

ஆம்புலன்ஸில் எடுத்து வந்தோம். வீட்டில் ஐந்து மணி நேரம் சலனமில்லாமல் படுத்துக் கிடந்தார். கூட்டத்தில் அழக் கூடாது என்ற சங்கல்பம் உடைந்து போனது. அவரை எடுப்பதற்கு சில நிமிடங்கள் முன்பாக அருகில் சென்று ‘ஒருவேளை அடுத்த ஜென்மம் என்றிருந்தால் நீங்களே எனக்கு அப்பாவா வாங்க’ என்றேன். அது மனப்பூர்வமாகச் சொன்ன சொற்கள். அவரிடமிருந்து நான் கற்றுக் கொள்ள இன்னமும் எவ்வளவோ இருக்கின்றன. என்னைச் செதுக்கியவர் அவர். இன்னமும் சில வருடங்களாவது என்னுடன் இருந்திருக்கலாம். இனி எந்தக் காலத்திலும் அந்தக் கண்களைப் பார்க்கப் போவதில்லை. குரலைக் கேட்கப் போவதுமில்லை.

ஒவ்வோர் உறவும் முக்கியமானவைதான். ஆனால் அப்பாவுடனான உறவு அதிசுவாரசியமானது. தனித்துவமானது. அந்த உறவில் கொண்டாட்டமில்லை. ஆனால் அந்த உறவின் வழியாகத்தான் நாம் நிறையக் கற்றுக் கொள்கிறோம். நம்மை வடிவமைத்துக் கொள்கிறோம். சரியான அப்பா கிடைத்தவர்கள் பாக்கியவான்கள். இன்னமும் கொஞ்ச காலம் அப்பா நம்முடன் வாழ வேண்டும் என்று நினைக்கும் தருணத்தில் அவரை இழந்துவிடுகிறவர்கள் துரதிர்ஷ்டசாலிகள். நான் பாக்கியவான்; அதே சமயம் துரதிர்ஷ்டசாலி.

மயானத்தில் அடுக்கி வைக்கப்பட்ட கட்டைகளின் மீது மயில்குஞ்சு போலத்தான் கிடந்தார். ‘மயில்குஞ்சு பார்த்திருக்கியா? படுத்திருக்குது பாரு’ என்று உள்ளூர ஒரு முறை கேட்டுக் கொண்டேன். எனது கையிலிருந்து நீண்ட தீக்கங்கு அவர் உடலின் மீது பெருநடனம் புரிந்தது. கால்களில் ஒட்டியிருந்த மயானத்தின் கரியுடன் வெறுமையாக வீடு திரும்பினோம். அவரது உடைகள், செருப்பு, கண்ணாடி, மாத்திரைகள் என அனைத்தும் வீட்டில் இருக்கின்றன. அவர் மட்டும்தான் இல்லை. எரிந்த பிறகு மிஞ்சிய எலும்புத் துண்டுகளையும் காவிரியில் கரைத்து விட்டாகிவிட்டது. வெற்றிடம் சூழ்ந்திருக்கிறது. அவர் இல்லைதான் ஆனால் என்னுடைய பெயருக்கு முன்பாக எப்பொழுதும் அவர் வாழ்ந்து கொண்டேதான் இருப்பார்.