கலங்கிய குட்டை

தமிழகத் தேர்தல் களம் சூடுபிடித்துக் கொண்டிருக்கிறது. கிட்டத்தட்ட அதிமுக தனித்துதான் நிற்கப் போகிறது. பணபலம் மற்றும் அதிகாரபலத்தை நம்பி குருட்டுத் தைரியத்தில் இருக்கிறது. 234 தொகுதிகளிலும் தனது கட்சிக்காரர்கள் அல்லது தனது சின்னத்தில் போட்டியிடக் கூடிய பொடிக்கட்சிகளை நிறுத்தப் போவது கிட்டத்தட்ட உறுதியாகிவிட்டது. இப்போதைக்கு  தனக்கு எதிரான வாக்குகளை எப்படிச் சிதறடிப்பது என்பது மட்டும்தான் அதன் நோக்கமாக இருக்கக் கூடும். 

திமுகவின் நிலை இன்னமும் தெளிவாகத் தெரியவில்லை. தேமுதிகவுடனான கூட்டணி உறுதியாகிவிட்டது என்கிறார்கள். ஆனால் வேறொரு தரப்பினர் அதிமுகவின் திட்டப்படி பாஜக தேமுதிகவை வளைத்து தனித்து நின்று வாக்கைப் பிரிப்பார்கள் என்கிறார்கள். குழப்பமான சூழல்தான். அதிமுகவிடம் இவ்வளவு அடி வாங்கிய பிறகும் விஜயகாந்த் அதிமுகவுக்கு பயன்படும்படியான ஒரு கூட்டணி முடிவை எடுப்பாரா என்ற கேள்வி எழாமல் இல்லை. ‘பணம்தான் முடிவு செய்யும். எவ்வளவு சி என்பதுதான் மேட்டர்’ என்று சொல்லி அவரது கேரக்டரைக் காலி செய்கிறார்கள். விஜயகாந்த் நல்லவரா கெட்டவரா என்று நம்மால் கணிக்கவே முடிவதில்லை என்பதால் அவர் முடிவெடுத்து அறிவிக்கும் வரை எந்த முடிவுக்கும் வர முடியாது போலிருக்கிறது.

திமுகவைப் பொறுத்த வரையில் கூட்டணி முடிவு ஒரு பக்கத்திலிருக்க வேட்பாளர் தேர்வு எப்படி அமையப் போகிறது என்பதும் மிக முக்கியமான காரணியாக இருக்கும். மோடிக்கு வேலை செய்த கார்ப்போரேட் நிறுவனங்களின் ஸ்டைலில் தமிழகத் தேர்தலையும் சந்தித்துவிடலாம் என்று களமிறங்கினால் நிலைமை விபரீதமாகிவிடக் கூடும். இந்தியாவின் பொதுத்தேர்தலுக்கும் தமிழகப் பொதுத்தேர்தலுக்குமிடையில் ஏணி வைத்தாலும் எட்டாத வித்தியாசம் இருக்கிறது. கடந்த நாடாளுமன்றத் தேர்தலில்தான் அதையும் பார்த்தோம். அதனால் கார்போரேட் நிறுவனங்களை எல்லாம் ஓரங்கட்டிவிட்டு கலைஞரின் பாணியில்தான் தேர்தலைச் சந்திப்பதுதான் சரியான அணுகுமுறையாக இருக்கும்.

கடந்த சில தேர்தல்களாகவே கட்சிக்குள் திடீரென்று வந்து சேர்ந்த பணக்காரர்களுக்குத்தான் வாய்ப்புக் கொடுத்துக் கொண்டிருக்கிறார்கள். அதிமுகவை எதிர்த்துப் போராட பணம் படைத்தவர்களால்தான் முடியும் என்று ஒருவேளை நினைத்திருக்கக் கூடும். ஆனால் பணம் படைத்தவர்களால் போராட முடிகிறதே தவிர வெல்ல முடிவதில்லை. இந்த முறையாவது பூத் கமிட்டி வரைக்கும் புகுந்து வேலை செய்யக் கூடிய ஆட்களாக, தொகுதியில் கெட்ட பெயர் இல்லாத ஆட்களாகத் தேர்ந்தெடுப்பார்களா அல்லது வழக்கம் போலவே காந்தி நோட்டுக் கட்சிக்காரர்களை வேட்பாளர்கள் ஆக்குவார்களா என்று தெரியவில்லை. திமுக என்பது டீக்கடைக்காரர்கள், சலூன் கடைக்காரர்களின் கட்சி என்பார்கள். எவ்வளவு எளிய மனிதர்களாக இருந்தாலும் அவர்களுக்கு இடம் உண்டு என்கிற அர்த்தத்தில் சொல்லப்பட்டவை அவை. அந்தக் காலம் மலையேறிப் போய்விட்டது. ஒருவேளை இந்தத் தேர்தலிலும் வேட்பாளர் தேர்வில் சொதப்பும் பட்சத்தில் அந்தக் கட்சி அடி வாங்கிவிடும்.

தமது கட்சியோடு தேமுதிக சேருமா, பாஜக சேருமா, காங்கிரஸ் சேருமா என்று தெரியாத குழப்பத்தில் திமுகக்காரர்கள் இருக்கிறார்கள். அதனால்தான் திமுக அனுதாபிகள் விஜயகாந்த் பற்றியும், தமிழிசை செளந்தர்ராஜன் பற்றியும், சோனியா, ராகுல் பற்றியும் வாயைத் திறக்க முடியாமல் திணறிக் கொண்டிருக்கிறார்கள். திமுகவின் இப்போதைய கண்ணுக்குத் தெரிந்த எதிரி அதிமுகவைவிடவும் மக்கள் நலக் கூட்டணிதான். வாய்ப்புக் கிடைத்த இடத்தில் எல்லாம் குத்துகிறார்கள். இது ஒரு வகையில் மக்கள் நலக் கூட்டணிக்கு பலன் அளிக்கும் என்பது போலத் தெரிகிறது. ம.ந.கூட்டணிக்கு என்று எந்த ஊடக ஆதரவும் இல்லை. இப்போதைக்குத் திமுகவினர்தான் இந்தக் கூட்டணியின் செய்திகளைப் பரவலாகப் பேசச் செய்கிறார்கள். மக்கள் நலக் கூட்டணியை வைத்து வைத்து விமர்சனம் செய்கிறேன் என்ற பெயரில் பகடிதான் செய்து கொண்டிருக்கிறார்கள். திமுகவின் மீது வெறுப்பு இருக்கக் கூடியவர்களுக்கு இந்தப் பகடி மக்கள் நலக் கூட்டணி தலைவர்கள் மீதான Soft corner ஐ உருவாக்குவது போல புரிந்து கொள்ள முடிகிறது.

இப்போதைக்கு பிற எந்தக் கூட்டணியைவிடவும் மக்கள் நலக் கூட்டணிதான் வெகு சுறுசுறுப்பாக களத்தில் இறங்கியிருக்கிறது. ஆனால் இந்த வேகம் வெற்றியைக் கொடுத்துவிடும் என்று சொல்ல முடியாது. கடைசி பனிரெண்டு மணி நேரத்தில் கூட மக்களின் முடிவு மாறக் கூடும். ஆனால் மக்கள் நலக் கூட்டணியின் உற்சாகம் கவனிக்கத் தக்கது. ஆரம்பத்தில் இந்தக் கூட்டணி நிலைக்காது என்றார்கள். தலைவர்கள் தனித்தனி திசையில் செல்வார்கள் என்றார்கள். இப்பொழுது செல்பியெல்லாம் எடுத்து உற்சாகமாக பிரச்சாரப் பயணத்தை ஆரம்பித்துவிட்டார்கள். தலைவர்கள் ஈகோ பார்க்காமல் ஒன்றாக அலைந்து கொண்டிருப்பது ஆச்சரியமாக இருக்கிறது. இன்றைய சூழலில் அவர்களின் பலத்தை வைத்துக் கொண்டு ஆட்சியமைப்பது சாத்தியமில்லை. ஊடக பலம், பண பலம் என்ற எதுவுமேயில்லாத அணி அது. ஆனால் சில தொகுதிகளில் வெற்றி வாய்ப்பை மறுக்க முடியாது.

உதாரணமாக பவானிசாகர் தொகுதியில் இந்திய கம்யூனிஸ்ட் கட்சியின் சுந்தரம் சட்டமன்ற உறுப்பினராக இருக்கிறார். விசாரித்த வரையில் அவருக்கு தொகுதியில் நல்ல பெயர் இருக்கிறது. இப்பொழுதே களப்பணியை ஆரம்பித்துவிட்டார். ‘வென்றுவிடக் கூடும்’ என்கிறார்கள். ஒருவேளை அவர் வெற்றி வாய்ப்பை இழந்தாலும் கூட கணிசமான வாக்கைப் பெற்றுவிடுவார். ஒரு மாவட்டத்துக்கு குறைந்தபட்சமாக இப்படி இரண்டு தொகுதிகள் என்றாலும் கூட கிட்டத்தட்ட அறுபது தொகுதிகளில் மக்கள் நலக் கூட்டணி பாதிப்பை உண்டாக்கக் கூடும். அறுபது தொகுதிகளில் பாதிப்பை உண்டாக்குவார்கள் என்பது சற்றே அதிகபட்சமான கணக்காக இருக்கலாம். ஆனால் திமுக, அதிமுக, பாஜ+தேமுதிக, ம.ந.கூட்டணி என நான்கு முனைப் போட்டி அமையும் போது பெரும்பான்மையுடன் ஆட்சியைமைக்க ஒவ்வொரு தொகுதியும் அவசியமானதாக இருக்கும். 

அதனால்தான் திமுக பதறுகிறது. அதிமுக 234 தொகுதிகளில் நிற்கப் போகிறது. அதில் நூற்று முப்பது தொகுதிகளில் வென்றாலும் கூட போதும். ஆனால் கூட்டணி அமைத்துப் போட்டியிட விரும்பும் திமுக அதிகபட்சமாக நூற்று நாற்பது தொகுதிகளில் நிற்கக் கூடும். அதில் நூறு தொகுதிகளிலாவது வென்றாக வேண்டும். அதில் மக்கள் நலக் கூட்டணியோ பா.ம.கவோ ஓட்டையைப் போடும் போது பதறத்தானே செய்வார்கள்? பா.ம.க என்ன செய்யப் போகிறது என்பதும் உறுதியாகத் தெரியவில்லை. பா.ஜ.கவுடன் சேரப் போகிறார்களா தனித்து நிற்கப் போகிறார்களா என்று தெரியவில்லை. வட மாவட்டங்களைப் பொறுத்த வரையிலும் பா.ம.க எடுக்கக் கூடிய முக்கியமானதாக இருக்கும். 

இப்படி எல்லாவற்றையும் சேர்த்துப் பார்த்தால் குட்டை வெகுவாகக் கலங்கிக் கிடக்கிறது. இன்னமும் அதிக காலம் இல்லை. இன்று தேர்தல் தேதி குறித்து ஆலோசனை செய்கிறார்கள். அப்படியும் இப்படியும் கண்களை மூடி முடிப்பதற்குள் தேர்தல் நாள் வந்துவிடும். பணம் புழுதியாகப் பறக்கும். சாராயம் பெருக்கெடுக்கும். வீதிக்கு வீதி நடைவிடுவார்கள். தேர்தலுக்கு முந்தைய நாள் மின்சாரம் தடைபடும். பட்டுவாடா நடக்கும். சத்தியம் வாங்குவார்கள். செய்து கொடுத்த சத்தியத்திற்கு குந்தகமில்லாமல் குத்திவிட்டு வருவார்கள். அடுத்த ஐந்தாண்டுகளுக்கு புலம்புவோம்.