ஏன் தினமும் எழுதுகிறாய்?

இஸ்ரேல்-பாலஸ்தீன பிரச்சினையில் புரிதலே இல்லாமல் ஒரு பதிவு எழுதியிருப்பதாகச் சொன்னார்கள். இருந்துவிட்டு போகட்டும். எனக்கு அந்த விவகாரத்தில் தெரிந்த கண்ணுக்குத் தெரிந்த ஒரே விவகாரம் ‘இஸ்ரேல் ராணுவத்தினர் பாலஸ்தீனிய குழந்தைகளை ஏன் கொல்கிறார்கள்’ என்பது மட்டும்தான். உடனே  ‘ஏன்? இஸ்ரேல் குழந்தைகளை மட்டும் பாலஸ்தீனிய ஹமாஸ் பிரிவினர் கொல்லவில்லையா’ என்றார்கள். யார் இல்லை என்று சொன்னது? கொல்கிறார்கள்தான். அவர்கள் தீவிரவாதிகள். உயிர்களைப் பற்றிய எந்த யோசனையும் அற்றவர்கள். இஸ்ரேலும் இன்னபிற ராணுவத்தினரும் Civilised சமூகத்தின் அங்கம்தானே? அவன் இஸ்ரேலிய குழந்தைகளைக் கொல்கிறார்கள் என்றால் இவர்களும் பாலஸ்தீனிய மக்களை ஏன் கொல்கிறார்கள்? அந்தத் தீவிரவாதிகளைத்தானே கொல்ல வேண்டும்? ‘அவர்கள் மக்களை கேடயமாகப் பயன்படுத்துகிறார்கள், அவர்கள் மக்களுக்குள் மக்களாக ஒளிந்து கொள்கிறார்கள்’ என்று நூறு காரணங்கள் இருக்கட்டும். ‘அவர்கள் குழந்தைகளைக் கொல்கிறார்கள். பல்லுக்குப் பல் ரத்தத்துக்கு ரத்தம் என்ற கணக்கில் இவர்களும் குழந்தைகளைக் கொல்கிறார்கள்’ ஆசியாவின் மேற்குப் பகுதியில் பிறந்ததைத் தவிர எந்தத் தவறையும் செய்யாத பிஞ்சுக் குழந்தைகள். அவர்கள் எந்த தேசத்தைச் சார்ந்தவர்களாக இருந்தால் என்ன? பூக்களையல்லவா வெடி வைத்துத் தகர்க்கிறார்கள்?

இதுதான் அந்தக் கட்டுரையின் சாராம்சம். இதைத்தான் சொல்ல விரும்பியிருந்தேன். ஒருவேளை நான் சொல்ல விரும்பியதை துல்லியமாகச் சொல்ல முடியாமல் போயிருக்கலாம்.

இருக்கட்டும். 

கட்டுரையில் பிரச்சினை இருக்கிறது என்று சொன்னால் எனக்கு ஏற்றுக் கொள்வதில் எந்தச் சிரமமும் இல்லை. நான் என்ன ஆல்-இன்-ஆல் அழகுராஜாவா? இல்லை எழுதுகிற அத்தனை விஷயத்திலேயும் பாண்டித்யம் பெற்றிருக்கிறேனா? அது இல்லை. அறிவுஜீவி என்று சொல்லிக் கொள்வதிலோ, வானத்திற்குக் கீழாக இருக்கும் அத்தனை விவகாரங்களுக்கும் என்னிடம் பதில் இருக்கிறது என்றோ எந்தக் காலத்திலும் நம்பியதில்லை. தினசரி மனதை பாதிக்கும் அல்லது எதிர்கொள்ளும் விஷயங்களை பிடித்த மொழிநடையில் எழுதிப் பார்க்கிறேன். அதை பின் தொடர்பவர்களும் இருக்கிறார்கள் அல்லது ஒதுங்கிப் போகிறவர்களும் இருக்கிறார்கள். அதுவரையில் சரிதான். ஆனால் தினமும் எழுதுகிறேன் அல்லவா? அதுதான் பிரச்சினை. அதுவும் எனக்கு இல்லை- மற்றவர்களுக்கு. 

‘நீ நிர்பந்தத்துக்காக தினமும் எழுதுகிறாய்’ என்று யாராவது சொல்லும் போதுதான் அலர்ஜியாகிவிடுகிறது. நிர்பந்தம் இருக்கிறது என்றே வைத்துக் கொள்வோம். அதில் என்ன தவறு? ஒரு நாளைக்கு மூன்று வேளை சாப்பிட வேண்டியிருக்கிறது. ஐந்து மணி நேரமாவது தூங்க வேண்டியிருக்கிறது.  நான்கு முறையாவது சிறுநீர் கழிக்க வேண்டியிருக்கிறது. இன்னும் என்னென்னவோ. வேலைக்குச் செல்வது நிர்பந்தம் இல்லையா? மேலாளருக்கு அடிபணிவது இல்லையா? இப்படி நிர்பந்தங்களால் ஆனதுதான் நம் வாழ்க்கை. இதில் எழுதுவதையும் வாசிப்பதையும் நிர்பந்தமாக்கிக் கொள்வதில் என்ன தவறு? இது பலருக்கும் optional ஆக இருக்கிறது. முடிந்தால் செய்வோம் இல்லையென்றால் விட்டுவிடலாம் என்கிற ஒரு சுதந்திரம் இருக்கிறது. எனக்கு அந்தச் சுதந்திரம் வேண்டியதில்லை என நினைக்கிறேன். எழுதுவது என்பதனை விருப்பமான நிர்பந்தமாக்கி வைத்திருக்கிறேன். இது என்னுடைய பிரச்சினை மட்டும்தானே? இதில் மற்றவர்கள் ஏன் டிஸ்டர்ப் ஆக வேண்டும் என்றுதான் புரியவில்லை.

நிசப்தத்தில் எழுதுவது ஒருவிதத்தில் வடிகால். அது ஒரு உரையாடல். ஒருவிதமான திருப்தி. சந்தோஷம். வேறு ஏதாவதும் சேர்த்துக் கொள்ளலாம். அதனால் எழுதிக் கொண்டிருக்கிறேன். வாசகர்கள் எண்ணிக்கை பற்றி எந்தக் கவலையும் இல்லை. நிஜமாகவேதான் சொல்கிறேன். மதுரை சென்றிருந்தேன் அல்லவா? நான்கு பேர்கள் சந்திக்க வந்திருந்தார்கள். நான்கு பேருமே ஓய்வு பெற்றிருந்தவர்கள். இந்தப் பொடியன் எழுதுவதை நம்புகிறார்கள். உரையாடுகிறார்கள். விமர்சிக்கிறாரக்ள். வாழ்த்துகிறார்கள். இவற்றைத்தான் எதிர்பார்க்கிறேன்.

மதுரை கருத்தரங்கில் பேசும் போது என்னையும் அறியாமல் சில உண்மைகளைச் சொல்லிவிட்டேன். தினமும் எழுதுவது என்பது எழுத்தை மெருகேற்றுகிறதுதான். அது நல்லவிதமான மெருகேற்றலா என்று தெரியவில்லை. எப்படிச் சொல்கிறேன் என்றால்- இன்று எழுதுவதைவிடவும் நாளை எழுதுவது சுவாரஸியமாக இருக்க வேண்டும் என மனம் விரும்புகிறது. ஆனால் அந்த விருப்பத்தில் ஆழம் குறைந்துவிடுகிறது. உதாரணமாகச் சொல்ல வேண்டுமானால் ஒரே கட்டுரையை சுந்தர ராமசாமி எழுதுவதற்கும் சுஜாதா எழுதுவதற்கும் வித்தியாசம் இருக்கிறது அல்லவா? சு.ரா ஆழமாக எழுதியிருப்பார். ஆனால் சுவாரசியம் இருக்கும் என்று சொல்ல முடியாது. அதுவே சுஜாதா சுவாரசியமாக்கியிருப்பார். புரிந்து கொள்வது எளிது. ஆனால் ஆழம் இருக்கும் என்று எதிர்பார்க்க முடியாது. இணையத்தில் தினமும் எழுதுவது என்பது சுவாரசியத்தை நோக்கிச் செல்கிறது. ஆனால் ஆழத்தை நோக்கிச் செல்கிறதா என்று கருத்தரங்கில் பேசிவிட்டு வந்ததிலிருந்து யோசித்துக் கொண்டிருக்கிறேன்.

கவிஞர்கள் சுகுமாரனும், யுவன் சந்திரசேகரும் தனியாக அழைத்துப் பேசினார்கள். நெய்தல் கிருஷ்ணனும் அழைத்துப் பேசினார். அவர்களுக்கு என் மீது மிகுந்த பிரியம் உண்டு. அவர்களின் ஆதங்கமெல்லாம் ‘contemporary writing ஐ தான் உன்னிடமிருந்து எதிர்பார்க்கிறோம்’என்பதுதான். சுவாரசியமாக எழுதுவதும் அதே சமயம் contemporary ஆக இருப்பதும் அவ்வளவு சுலபமான காரியம் இல்லை. இன்னமும் காலம் இருக்கிறது. என்னிடம் அனுபவமும் இல்லை பயிற்சியும் இல்லை.

சீனி.விசுவநாதன் என்றொரு ஆராய்ச்சியாளர். கிட்டத்தட்ட தனது வாழ்நாள் முழுமையையும் பாரதியாருக்கு மட்டுமே செலவு செய்து இறுதியில் பாரதியின் அனைத்து எழுத்துக்களையும் கிட்டத்தட்ட ஒன்பதாயிரம் பக்கங்களில் தொகுத்திருக்கிறார். இப்படி ஒரேயொரு துறையை மட்டும் எடுத்துக் கொண்டு வாழ்நாளை செலவழித்தால் வேண்டுமானால் அந்தப் பிரச்சினையை முழுமையாக அணுகலாம். என்னைப் போன்ற சாமானிய நடுத்தரனுக்கு அத்தகைய ஆராய்ச்சிகள் பற்றி யோசிப்பது கூட சாத்தியமா என்று தெரியவில்லை. 

தினமும் எத்தனையோ செய்திகளையும் பிரச்சினைகளையும் எதிர்கொள்கிறோம். ஒவ்வொரு செய்தியிலும் நமக்கு ஒரு பார்வை உருவாகிறது. ஒரு புரிதல் ஏற்படுகிறது. அதைப் பற்றி எழுதுவதற்கு மற்றவர்களைவிடவும் ஐந்து சதவீதம் கூடுதலாக தகவல்களைத் தேட வேண்டியிருக்கிறது. தேடியதை முடிந்தவரை சுவாரசியத்தைக் கூட்டி, போரடிக்காமலும் ஜல்லியடிக்காமலும் எழுதிவிட எத்தனிக்கிறேன். அவ்வளவுதான். ஒவ்வொரு தடவையும் வெற்றியடைய முடியும் என்று நம்பவில்லை. ஆனால் எப்பவாவது வெற்றியடைந்துவிடலாம் அல்லவா?

என்னளவில் நேர்மையாக இருக்கிறேன். எந்தப் பீடமும் இல்லாமல், சுய பெருமைத் தம்பட்டமும் இல்லாமல், சாதாரணனாக, பிரச்சினைகளின் பரிமாணங்களை என் பார்வையிலிருந்து எந்தத் திணிப்பும் இல்லாமல் எழுதிக் கொண்டிருக்க விரும்புகிறேன். இதுதான் என் நிலைப்பாடு. இப்போதைக்கு இதுதான் பாதையும் கூட. இதில் உங்களுக்கு என்ன பிரச்சினை? 

தினமும் கோடிக்கணக்கான எழுத்துக்களால் இணையம் நிரம்புகிறது. இதில் நிசப்தம் தளத்தின் ஐயாயிரம் எழுத்துக்கள்தான் இவர்களுக்கு பிரச்சினை என்பதுதான் வருத்தமாக இருக்கிறது. தாண்டிச் செல்ல முடியவில்லையா என்ன? அப்படித் தாண்டிச்செல்ல முடியாமல் பொருட்படுத்தத்தக்கவன் ஆகியிருந்தால் கூட சந்தோஷம்தான்.

‘இவன் எழுதுவது அபத்தம்’ என்றும் ‘இவன் பைத்தியகாரன்’ என்றும் சொன்னால் அதை தலை வணங்கி ஏற்றுக் கொள்வேன். முந்தாநாள் மழை பெய்திருந்தது. அதனால் மூன்று இலைகளை வெளியில் தள்ளியிருக்கிறேன். அபத்தங்களைச் செய்வது சாத்தியம்தானே? சுட்டிக் காட்டும் போது அந்தக் குறைகளை புரிந்து கொள்ள முயற்சிக்கிறேன். ஆனால் ‘இவன் தினமும் எழுதுவதால்தான் அபத்தமாக இருக்கிறது’ என்று சொன்னால் அதன் நோக்கத்தை வேறு மாதிரியாகத்தான் புரிந்து கொள்வேன். இன்னொரு முறை இப்படிச் சொன்னால் என்னிடமிருந்து இந்த பதிலும் கூட இருக்காது. எந்தச் சண்டையும் எனக்கு அவசியமில்லை. பிறரின் கவனத்தை ஈர்க்க எந்த controversy ம் தேவைப்படுவதில்லை.

பிடித்தால் படியுங்கள் இல்லையென்றால் விட்டுவிடுங்கள் என்று சொல்லுமளவுக்கு எனக்குத் தகுதிகள் வளர்ந்துவிட்டதாக நம்பவில்லை. எல்லோரும் படிக்க வேண்டும் என்றுதான் விரும்புகிறேன். தொடர்ந்து வாசியுங்கள். கருத்துக்களில் தவறுகள் இருந்தால் சுட்டிக்காட்டுங்கள். தவறுகளை ஒத்துக் கொள்வதிலும் அவற்றை மேம்படுத்திக் கொள்வதிலும் எந்தத் தயக்கமும் இல்லை. ஆனால் அந்தத் தவறுகளுக்குகு என்ன காரணம் என்று கண்டுபிடிக்கும் வேலையை தயவு செய்து நீங்கள் செய்ய வேண்டியதில்லை. அது என் பொறுப்பு.