கூத்துக் கட்டு

மறுபடியும் வருடாந்திரக் கூத்து கட்ட ஆரம்பித்துவிட்டார்கள். பொறியியல் படிப்புக்கான விண்ணப்ப விநியோகம்தான். ஆரம்பமாகிவிட்டது. ஒரு விண்ணப்பம் ஐந்நூறு ரூபாய். இதிலிருந்தே ப்ளஸ் டூ மாணவர்களின் பெற்றோர்களின் சட்டைப்பைகளில் பொத்தல் விழத் தொடங்குகிறது. ஒவ்வொரு வருடமும் குறைந்தபட்ச இரண்டு அல்லது மூன்று இலட்சம் விண்ணப்பங்களாவது விற்பனை ஆகக் கூடும். கவுன்சிலிங் நடத்துவதற்கான ஏற்பாடுகள், அட்மிஷன் நடைமுறைகளுக்கான செலவுகள் என பல்வேறு செலவுகள் இருந்தாலும் விண்ணப்ப விற்பனையிலேயே கணிசமான இலாபம் பார்த்துவிடுகிறார்கள்.

தமிழகம் முழுவதும் கிட்டத்தட்ட அறுநூறு பொறியியல் கல்லூரிகள் இருக்கின்றன. ஊரிலிருக்கும் ஒவ்வொரு சாமி பெயரிலும் கல்லூரி திறந்து வைத்திருக்கிறார்கள். அம்மனாக இருந்தாலும் சரி, முருகனாக இருந்தாலும் சரி, யேசுவாக இருந்தாலும் சரி, அல்லது மேரி, பிறை என்று ஒரு சாமி பாக்கியில்லை. அவை போக அரசியல் தலைவர்களின் பெயர்கள், ரெளடிகளின் இனிஷியல்கள் என்று சகல பெயர்களிலும் கல்லூரிகளைத் திறந்து வைத்துக் கொண்டு பெரிய பொறியோடு அமர்ந்திருக்கிறார்கள் கல்வித் தந்தைகள். அதுவும் இந்த மேனேஜ்மெண்ட் கோட்டா என்று இருக்கிறது பாருங்கள். அதற்கு இவர்கள் கொடுக்கும் பில்ட் அப்தான் அட்டகாசம். ‘இன்னும் இரண்டு ஸீட்கள்தான் இருக்கிறது. ஒரு லட்சம் டோக்கன் தொகையாக கொடுத்துவிடுங்கள். நாளைக்கு இருக்குமா என்று சொல்ல முடியாது’ என்பார்கள். விட்டால் கிடைக்காது, போனால் வராது என்கிற குருவி லேகிய வியாபாரம்தான். மாணவர்களையும், பெற்றவர்களையும் யோசிக்கக் கூட அனுமதிக்க மாட்டார்கள். ஏமாந்த சோனகிரிகள் உடனடியாக பணத்தைக் கட்டிவிடுவார்கள். இப்படியே ஏகப்பட்ட ஸீட்களை விற்றுவிடுகிறார்கள். சென்றவருடம் கோயமுத்தூரின் பெரிய கல்லூரிகளில் கிட்டத்தட்ட இருபது லட்சம் ரூபாய் வரைக்கும் மெக்கானிக்கல் ஸீட்களை விற்றிருக்கிறார்கள். இந்த வருடம் என்ன விலைக்கு விற்பார்கள் என்பது அந்த அங்காள பரமேஸ்வரிக்குத்தான் தெரியும்.

தமிழகத்தில் மட்டும்  இரண்டு லட்சத்திற்கும் அதிகமான பொறியியல் படிப்புக்கான இடங்கள் இருக்கின்றன. இளிச்சவாய பெற்றோர்களின் இளிச்சவாய பிள்ளைகளுக்காக இவை வாயைத் திறந்து காத்துக் கிடக்கின்றன. சப்தமேயில்லாமல் அவர்களை கபளீகரம் செய்து கொள்ளப் போகின்றன. ஒவ்வொரு வருடமும் இதுதானே நடக்கிறது? 

இந்த இரண்டு லட்சம் இடங்களில் தகுதியான இடங்கள் என்றால் வெறும் ஐம்பதாயிரம் இருக்கக் கூடும். மிச்சம் மீதியெல்லாம் கல்வித் தந்தைகளின் பாக்கெட்களை நிரப்புவதற்கான பாதாளக் குழிகள். மாணவர்களுக்கும், இந்த நாட்டுக்கும் இவை வேறு எந்த விதத்திலும் பிரையோஜனமற்றவை. அதுவும் பாருங்கள்- விதவிதமான பாடத்திட்டங்களை உருவாக்கிவிட்டார்கள். இதில் பெரும்பாலான படிப்புகளுக்கு இந்தியாவில் வேலையே இல்லை என்பதுதான் கொடுமை. நம்மவர்களும் பெயர் வித்தியாசமாக இருக்கிறதே என்று அந்தப் பாடத்தில் சேர்ந்துவிடுகிறார்கள். படிப்பை முடிக்கும் போதுதான் எவ்வளவு பெரிய தவறைச் செய்துவிட்டோம் என்பது தெரியும்.

வீட்டிற்கு பக்கத்தில் இருக்கிறது, பக்கத்து வீட்டு அண்ணன் இங்குதான் படிக்கிறான், அக்கா இந்த சப்ஜெக்ட்தான் படித்துக் கொண்டிருக்கிறாள் போன்ற மொன்னையான காரணங்களை வைத்துக் கொண்டு தகுதியே இல்லாத பொறியியல் கல்லூரிகளிலும், துளி கூட வேலை வாய்ப்பு இல்லாத பாடங்களிலும் சேர்ந்து புதைகுழியில் விழுபவர்களின் எண்ணிக்கை தாறுமாறாக எகிறி வருகிறது. தமிழ்நாட்டில் மட்டுமே இரண்டு லட்சம் பொறியாளர்கள் உருவாகிறார்கள் என்றால் ஆந்திரா, கர்நாடகாவை கணக்கு எடுத்தால் எவ்வளவு பேர் இருப்பார்கள்? வடமாநிலங்களில் எத்தனை பேர் இருப்பார்கள்? அகில இந்திய அளவில் ஒவ்வொரு வருடமும் பி.ஈ முடிப்பவர்களின் எண்ணிக்கை எவ்வளவு இருக்கும்? ஒரு வினாடி யோசித்துப்பார்த்தால் கிறுகிறுத்துவிடும். 

ஆனால் ஒரு வருடத்தில் அதிகபட்சம் எத்தனை லட்சம் வேலை வாய்ப்புகள் இந்தியாவில் உருவாக்கப்படுகின்றன? டிகிரி வாங்குபவர்களின் கணக்கோடு ஒப்பிடும் போது அது சொற்பமான எண்ணிக்கைதான். கடந்த சில வருடங்களாக நம் நாட்டில் வேலை வாய்ப்பு திணறிக் கொண்டிருக்கிறது. எழுபது சதவீதத்திற்கும் அதிகமானவர்கள் படிப்புக்கு சம்பந்தமேயில்லாத வேலைகளில் இருக்கிறார்கள். பி.ஈ முடித்துவிட்டு கந்து வட்டிக்கடைகளிலும், நகைக்கடைகளிலும் சூப்பர்வைசர்களாகவும் கம்யூட்டர் ஆபரேட்டர்களாகவும் காலம் தள்ளுகிறார்கள். பல லட்சம் செலவு செய்து படித்தவன் ஏழாயிரத்துக்கும் எட்டாயிரத்துக்கும் வேலைக்குச் சென்று கொண்டிருக்கிறான்.

Freshers தேவைப்படும் நிறுவனங்கள் கல்லூரிகளுக்குச் சென்று வளாகத் தேர்விலேயே பொறுக்கி எடுத்துக் கொள்கின்றன. கல்லூரியில் வேலை வாங்காமல் வெளியே வருபவர்களில் பெரும்பாலானவர்கள் மூச்சு முட்டத் திணறுகிறார்கள். எங்கள் ஊரில் ஒரு இரட்டையர்கள். அப்பாவும் அம்மாவும் கூலி வேலைதான். கனரா வங்கியில் கடன் வாங்கி இரண்டு பேரையும் பொறியியல் படிப்பில் சேர்த்துவிட்டார்கள். அது ஒரு போனாம்போக்கி கல்லூரி. இரண்டு பேரும் படிப்பை முடித்துவிட்டார்கள். இப்பொழுது வேலை இல்லை. தெரிந்த நண்பர்களுக்கு Resume அனுப்பி வைத்திருந்தேன். ஒருவராலும் அவர்களுக்கு உதவ இயலவில்லை. எல்லோரும் ஒரே பதிலைத்தான் சொல்கிறார்கள். அவர்கள் இரண்டு பேருக்கும் தங்களது இறுதியாண்டு ப்ராஜக்டைக் கூட விவரிக்கத் தெரியவில்லை என்கிறார்கள். இரண்டு காரணங்கள் இருக்கின்றன- முதல் காரணம் ஆங்கிலத்தில் சகஜமாக பேச முடிவதில்லை. இரண்டாவது காரணம், பாடத்தில் அறிவு போதுமான அளவு இல்லை. என்ன செய்ய முடியும்? அவர்களின் அம்மா அப்பாவை பார்க்கும் போது பரிதாபமாக இருக்கிறது. ‘ஏதாச்சும் வேலை வாங்க முடியுமா?’ என்கிறார்கள். பதில் சொல்வதற்கே சங்கடமாக இருக்கிறது.

மாணவர்களைக் குறை சொல்ல முடியாது. இந்த அரசாங்கத்தைத் தான் சாத்த வேண்டும்.

எதற்காக கண்களை மூடிக் கொண்டு கல்லூர்களுக்கு அனுமதி அளிக்கிறார்கள்? பத்து வருடம் கல்லூரிகளை நடத்தினால் அதைப் பல்கலைக்கழகம் ஆக்கிவிடுகிறார்கள். பிறகு அவர்கள் வைத்ததுதான் சட்டம். UGC, AICTE என்று கல்லூரிகளுக்கு அனுமதி அளிப்பதற்கும் பிறகு அவற்றைக் கண்காணிப்பதற்கும் ஏகப்பட்ட அமைப்புகள் இருக்கின்றன. ஆனால் இவற்றின் செயல்பாடுகள் அபத்தமாக இருக்கின்றன என்பதுதான் உண்மை. ஆய்வுக்கு வருகிறேன் என்று கிளம்பி வருவார்கள். வருகிற இடத்தில் கல்வித் தந்தைகள் விருந்துகளும், பெட்டிகளுமாக கொடுத்து பாந்தமாக கவனித்து அனுப்புவார்கள். ‘ஏவ்வ்வ்’ என்று ஏப்பம்விட்டபடியே ‘அத்தனையும் அருமை’ என்று குறிப்பு எழுதி வைத்து விட்டுப் போகிறார்கள்.

இது போன்ற அமைப்புகளில் உறுப்பினராவதற்கு கோடிக்கணக்கில் லஞ்சமாகக் கொடுத்து வருகிறார்கள். அவர்களிடம் வேறு எதை எதிர்பார்க்க முடியும்? கல்வித் துறை என்றாலே பணத் துறை என்ற நிலைமை வந்து வெகு காலம் ஆகிவிட்டது. முன்பெல்லாம் தகுதியின் அடிப்படையில்தான் துணைவேந்தர்களை நியமிப்பார்கள். இன்றுதான் பார்க்கிறோமே- பணம் கொடுப்பவன் தான் துணைவேந்தர். இது துணைவேந்தர் என்ற பதவிக்கு மட்டும் இல்லை- பதிவாளரில் ஆரம்பித்து க்ளார்க் வரைக்கும் ஒவ்வொரு பதவிக்கும் இதுதான் நிலைமை. 

இவர்கள்தான் இந்தியக் கல்வியின் முதுகெலும்புகள். லஞ்சமாகக் கொடுத்த பணத்தை சம்பாதிக்க வழி தேடுவார்களா அல்லது கல்விச் சேவை புரிவார்களா?

கல்லூரிகளில் ஆய்வகங்கள் இல்லை, தகுதியான ஆசிரியர்கள் இல்லை, மாணவர்களை பொறியியாளர்களாக மாற்றும் சிறப்பான பாடத்திட்டங்கள் இல்லை என்ற ‘இல்லைகளை’ பட்டியலிட்டால் ஒரு ஆய்வுக்கட்டுரையே எழுதலாம். சென்ற வருடம் மட்டும் எண்பதாயிரம் பொறியியல் இடங்கள் நிரப்பப்படவில்லை என்பது மனதுக்கு சற்று ஆறுதலான செய்தி. மாணவர்கள் விழிக்கத் துவங்கியிருக்கிறார்கள் என்றுதான் சொல்ல வேண்டும். போதுமான சேர்க்கை நடைபெறாததால் தொடர்ந்து நடத்த இயலாமல் கிட்டத்தட்ட இருபது கல்லூரிகள் விற்பனைக்குத் தயாராக இருக்கின்றன என்று சொல்கிறார்கள். நல்ல விஷயம். கண் துடைப்புக்காக நான்கு செங்கற்களை நட்டவைத்து லட்சக்கணக்கில் பணம் பறிப்பவர்கள் திணறட்டும். ஆறாயிரம் எட்டாயிரம் என்று சொற்ப சம்பளம் கொடுத்து வாத்தியார்களை கொத்தடிமைகளாக நடத்தும் கல்லூரி கனவான்கள் ஒழிந்து போகட்டும். வெறும் நூறு கல்லூரிகள் இருந்தாலும் தரமான கல்லூரிகளாக இருந்தால் வெளியே வரும் மாணவர்கள் பிழைத்துக் கொள்வார்கள். 

பொத்தாம் பொதுவாக பொறியியல் கல்லூரியில் சேர்த்துவிட்டு ‘எம் புருஷனும் கச்சேரிக்கு போகிறான்’ என்ற கணக்காக நான்கு வருடங்கள் கனவுக்கோட்டைகளைக் கட்டிக் கொண்டிருக்கும் பெற்றவர்களின் எண்ணிக்கையைக் குறைப்பதற்கு வெகுஜன ஊடகங்கள்தான் துளியாவது நடவடிக்கை எடுக்க வேண்டும். பெரிய அரசியல் தாதாக்களாலும், அரசியல்வாதிகளாலும், ரெளடிகளாலும் நடத்தப்படும் தகுதியில்லாத கல்லூரிகளின் தோலை உரித்துத் தொங்கவிடும் வேலையை துணிந்து அவர்களால் செய்ய இயலும் என நம்பமுடியாது என்றாலும், மாணவர்கள் மற்றும் பெற்றோர்களின் குருட்டுத்தனமான பொறியியல் மோகத்தை கொஞ்சம் குறைத்துவிடும் விடும் வேலையையாவது செய்யலாம். 

பணத்தை வாங்கி கல்லாவில் போட்டுக் கொண்டு ‘எவன் எப்படி போனால் என்ன?’ என்று கைகழுவிவிடும் கல்லூரிகளை மூடினால்தான் லட்சக்கணக்கான மாணவர்களின் கனவுகளும், அவர்தம் பெற்றோரின் சம்பாத்தியமும் தப்பிக்கும். ஒரு மாணவன் பொறியியல் முடித்துவருவதற்கு தங்களது வாழ்நாள் சம்பாத்தியத்தையும் கரைத்துவிடும் மிகச் சாதாரண மனிதர்களை நாம் பார்த்துக் கொண்டுதான் இருக்கிறோம். BE என்கிற இரண்டு எழுத்துக்களை நம்பி அரைவேக்காடான பொறியியல் கல்லூரிகளிலும், பெயர் தெரியாத பாடங்களிலும் சேர்வதை மாணவர்கள் நிறுத்தட்டும். பொறியியல் மட்டுமே பிழைப்பதற்கான வழி என்று நம்புவதை குறைக்கட்டும். பொறியியல் முடித்துவிட்டு பன்னாட்டு நிறுவனங்களில் வேலைக்குச் சேர்ந்தால் லட்சக்கணக்கில் சம்பளம் வாங்கிவிடலாம் என்பது அதீத கற்பனை. இருபத்தைந்து சதவீத பேருக்குத்தான் அந்த வாய்ப்பு கிடைக்கிறது. மீதமிருக்கும் எழுபத்தைந்து சதவீத மாணவர்களின் நிலைமையை நினைத்துப் பார்த்தால் பரிதாபமாக இருக்கிறது. நல்ல கல்லூரியில் நல்ல பாடம் கிடைத்தால் மட்டுமே சேர வேண்டும். இல்லையென்றால் தயவுதாட்சண்யமே பார்க்காமல் கவுன்சிலிங் அறையை விட்டு எழுந்து வந்துவிட வேண்டும் என்ற எண்ணம் பெற்றோர்களுக்கும் மாணவர்களுக்கும் வர வேண்டும். 

அட்மிஷனுக்கு இன்னமும் காலம் இருக்கிறது. நம்மைச் சுற்றிலும் பொறியியல் தவிர்த்து நிறைய பாடங்களும் இருக்கின்றன. இப்பொழுதே யோசிக்கத் துவங்கினால் ஒரு நல்ல வழியைக் கண்டுபிடித்துவிடலாம். இதுபற்றி இன்னமும் நிறைய பேசுவோம்.