வாயில் விரலை வைத்தால் கடிக்கத் தெரியாதா?

Oral stage என்று பேசினோம் அல்லவா? அந்த ‘இண்ட்ரெஸ்டிங்’ விவகாரத்தையே இன்னும் கொஞ்சம் நீட்டி முழக்கலாம் என்று தோன்றுகிறது. 

விலங்குகளுக்கு இரண்டே பசிதான் - ஒன்று வயிற்றுப்பசி, இன்னொன்று உடற்பசி என்று டயலாக்கை ஆரம்பித்தால் விசு படம் பார்ப்பது போன்ற எஃபெக்ட் வந்துவிடக் கூடும் என்பதால் மனிதனுக்கும் அதே இரண்டு பசிதான் ஆரம்பகாலத்தில் இருந்திருக்கும் என்று நேரடியாகவே தொடங்கிவிடலாம். பிறகு வந்த சந்ததியினர் அறிவை வளர்க்கிறேன் பேர்வழி என்று மற்ற விவகாரங்களில் கவனம் செலுத்தத் துவங்கிய பிறகு இந்த இரண்டு பசிகளுக்கான முக்கியத்துவம் சற்று குறைந்து போய்விட்டது. திருவள்ளுவர் மாதிரியான ஆட்கள் ‘செவிக்குணவில்லாத போது கொஞ்சூண்டு வயித்துக்கும் கொடு தம்பி’ என்று உசுப்பேற்றிவிட்டுவிட்டார்கள். இப்படித்தான் மனிதன் சோறு தண்ணியை மறந்து பாடுபட ஆரம்பித்தான். அதே போல காமம் என்பது மறைக்கப்பட வேண்டிய வஸ்து என்று நாகரீகம் பேசத் துவங்கினான். ஆக இந்த இரண்டையும் ஒதுக்கி அல்லது மறைத்து வைத்துவிட்டு மற்றதையெல்லாம் பிடிக்கத் துவங்கிவிட்டான்.

என்னதான் கம்ப்யூட்டர், கால்குலேட்டர் என்று நாம் மாறிக் கொண்டிருந்தாலும் ஜீனில் இருப்பதை மாற்ற முடியுமா? அதனால்தான் காமத்தை தூண்டிவிடக் கூட ஏரியாக்களை கண்டுபிடிப்பதற்கான வேட்டையை நாம் பிறந்ததிலிருந்தே தொடங்கிவிடுகிறோம். ஆனால் இந்த ஆபரேஷனில் உடனடியாக வெற்றி கிடைப்பதில்லை. ‘பார்ட்’களை கண்டுபிடிப்பதற்கு பிறந்ததிலிருந்து சில வருடங்களாவது தேவைப்படுகின்றன. துல்லியமாகச் சொல்ல வேண்டுமானால் மிக முக்கியமான ‘ஏரியா’வை மூன்று வயதில் கண்டுபிடித்துவிடுகிறோம். பல குழந்தைகள் கையை ‘அதே’ இடத்தில் வைத்துக் கொண்டிருப்பதன் சூட்சுமம் அதுதான். என்னதான் முக்கியமான ஏரியாவை கண்டுபிடித்தாலும் அது போக மிச்சமிருக்கும் இடங்களை எல்லாம் நாம் கண்டுபிடித்து முடிக்க பல வருடங்கள் ஆகிவிடுகின்றன அல்லது சில ஆட்கள் இதையெல்லாம் கண்டுபிடிக்கவே முடியாமல் ஆட்டத்தை முடித்து காலாகாலத்தில் போய்ச் சேர்ந்தும் விடுகிறார்கள்.

ஆக இந்த ஏரியாக்களை கண்டுபிடிக்க ஒரு நீண்ட வேட்டையை ஒவ்வொரு குழந்தையும் தொடங்க வேண்டியிருக்கிறது. இந்த வேட்டையின் முதல் ஸ்டேஜ்தான் Oral stage. கிட்டத்தட்ட ஒன்றரை வயது வரைக்கும் குழந்தையைப் பொறுத்த வரைக்கும் வாய்தான் eroneous zone. அதாவது வாய்தான் செம ‘ஹாட்’ ஏரியா. அதனால்தான் கண்டதையெல்லாம் வாயில் வைத்து பார்க்கிறது. இதையெல்லாம் எழுதுவதால் ‘குழந்தையின் பிஞ்சு மனதை வஞ்சகத்தோடு சிறுமைப்படுத்துகிறான்’என்று என்னை அடிக்க வர வேண்டியதில்லை- திருவாளர் சிக்மண்ட் ஃப்ராய்ட்தான் இதையெல்லாம் சொல்லியிருக்கிறார். 

சைக்காலஜி படிக்கும் போது இடையிடையே ‘ஃப்ராய்ட் ஒரு ஃபெயிலியர் கேஸூபா’ என்று யாராவது குட்டிக்கரணம் அடித்து சொல்லிவிட்டு போவார்கள். அவர்களை மண்டை அடியாக அடித்து ஓரமாக அமர வைத்துவிட்டு நாம் தொடர்ந்து ஃப்ராய்டை படிக்க வேண்டும். என்னைப் பொறுத்தவரைக்கும் அவர் ஃபெயிலியர் இல்லை. அவர் ஏன் ஃபெயிலியர் இல்லை என்பதைத் தனியாகவே எழுதலாம்.

இப்போதைக்கு, ’குழந்தை கண்டதையெல்லாம் வாயில் வைக்கிறது என்பதற்கே போய்விடலாம். இந்தக் ‘கண்டதில்’ சகட்டுமேனிக்கு அத்தனையுமே அடங்கும். வாயில் கையை வைப்பது, பொம்மையை வாயில் வைப்பது, அம்மாவிடம் பால் குடிப்பது வரை எல்லாமே இந்த கான்செப்ட்தான். குழந்தையல்லவா? அதற்கு நாகரீகம் எல்லாம் தெரிவதில்லை. முதற் சொன்ன இரண்டு பசிகளுக்கான விடையை ஒளிவு மறைவில்லாமல், மற்றவர்கள் என்ன சொல்வார்களோ என்ற கவலையில்லாமல் வெளிப்படையாகத் தேடிக் கொண்டிருக்கிறது. அவ்வளவுதான். இந்தப் பருவத்தில் பால்புட்டியின் நிப்பிளை மட்டுமில்லை கத்தியைக் கொடுத்தாலும் கூட குழந்தை வாய்க்குத்தான் கொண்டு போகும். 

There is a limit for everything. எத்தனை நாளைக்குத்தான் வாயின் மூலமாகவே excite அக்கிக் கொண்டிருப்பது? எல்லாவற்றையும் வாயில் வைத்துப் பார்த்து ஒரு கட்டத்தில் சலித்து போகும் போது ‘அட, வாயில் அத்தனை கில்மா இல்லையே பாஸ்’ என்று முடிவு செய்து நம் உடலின் இன்னொரு ஏரியாவை ஆராய்ச்சி செய்யத் தொடங்குகிறது. இது அடுத்த ஸ்டேஜ்.

இந்த ஒவ்வொரு ஸ்டேஜிலும் குழந்தை என்ன ஆகிறது என்பது முக்கியம். அதாவது ‘காயா?பழமா?’. இன்னும் தெளிவாகச் சொன்னால் எந்தப் பிரச்சினையுமில்லாமல் ஒரு ஸ்டேஜிலிருந்து இன்னொரு ஸ்டேஜூக்கு போய்விட வேண்டும். அப்படி நகர முடியாமல் ஒரு ஸ்டேஜில் சிக்கிக் கொண்டால் அதை 'Fixation' என்கிறார் ஃப்ராய்ட். இப்படி எந்த  ஒரு ஸ்டேஜில் சிக்கல் வந்தாலும் கூட அது அந்தக் குழந்தையின் பிற்கால ‘ஆளுமை’யில் முக்கியமான மாற்றங்களைக் கொண்டு வந்துவிடுகிறது. 

உதாரணமாக Oral stage-இல் குழந்தைக்கு பால் தேவைப்படும் போது அது கிடைக்காமல் போவது அல்லது ஓவர் டோஸாக குழந்தையின் வயிறு குறையக் குறைய ஊற்றிக் கொண்டேயிருப்பது என்ற இரண்டுமே ரிஸ்க்தான். ஒருவேளை தொடர்ந்து பால் கிடைக்காமல் போகும் போது ஒரு கட்டத்தில் குழந்தை பாலை வெறுக்கத் துவங்கிவிடுகிறது. அதை குழந்தைக்கு வெளிக்காட்டத் தெரியாது. மனசுக்குள் இந்த திருப்தியின்மையை வைத்துக் கொண்டே வளரத் துவங்குகிறது. இப்படியான திருப்தியின்மைதான் அந்தக் குழந்தை பிற்காலத்தில் முரடனாக, வெறியனாக மாறுவதற்கான ஆரம்பப்புள்ளி என்கிறார். 

மாறாக, குழந்தைக்கு வயிறு குறையக் குறைய ஊற்றிக் கொண்டேயிருந்தால் குழந்தை பெரியவனாகும் போது ‘எல்லாமே தானாக கிடைத்துவிடும்’ என நம்பும் அல்லது பிறரைச் சார்ந்து வாழும் கேரக்டராக உருவெடுக்கிறது என்கிறார். இப்படி தேவைக்கு முரண்பட்டு என்ன நடந்தாலும் அது டகால்ட்டிதான். Oral Stage இல் நிகழும் ‘ஃபிக்ஸ்’ன் விளைவுதான் ‘ஒருவாட்டி ஃபிக்ஸ் ஆகிட்டா என் பேச்சை நானே கேட்கமாட்டேன்’ என்று சொல்லியபடி நகம் கடிப்பது, தம் அடிப்பது எல்லாம். 

இந்த விளைவுகள் நிகழக் கூடும் என்பதால் குழந்தை எந்த ஸ்டேஜிலும் 'Fix' ஆகிவிடாமல் பார்த்துக் கொண்டாலே போதும். குழந்தை தனது வேட்டையைத் தொடர்ந்தபடியே அடுத்தடுத்த ஸ்டேஜூக்கு நகர்ந்து கொண்டேயிருக்கும்.

முன்னாடியே சொன்னபடி, ஃப்ராய்டின் எல்லாக் கருத்துக்களுக்கும் எதிர்கருத்துக்கள் உண்டு. அவரின் ஒவ்வொரு தியரியையும் பொய் என நிரூபிக்க ஒரு ஆராய்ச்சி முடிவாவது இருக்கும். இந்த ஆராய்ச்சிகள் மீதெல்லாம் நம்பிக்கை இல்லை. ஹிந்துக்காரன் எழுநூற்றைம்பது பேரை வைத்து சர்வே எடுத்துவிட்டு தமிழ்நாட்டில் காங்கிரஸ் கட்சி பத்து சதவீத வாக்கு வாங்கும் என்று அறிவிக்கும் சர்வே போலத்தான் என நம்புகிறேன். 

அதனால் இந்த சர்வேக்களையெல்லாம் நம்பாமல் சைக்காலஜியின் ஆரம்பகட்டத்தில் இருப்பவர்கள் ‘ஃப்ராய்ட் சொன்னதெல்லாம் சரி’ என்று கண்ணை மூடிக் கொண்டு நம்பலாம். அதில் ஒரு லாஜிக்கும் இருக்கிறது. சுவாரசியமும் இருக்கிறது.