பவர்ஸ்டாரும், சாரு நிவேதிதாவும் பின்னே ஞானும்

“நீ இல்லன்னா குடியா முழுகிப் போயிடும்” இதைத்தான் கடந்த ஒரு வாரமாக அவ்வப்போது நினைத்துக் கொண்டிருந்தேன். நம்மை நாமே டூமீலாகவும், அப்பாடக்கராகவும் நினைத்துக் கொள்வதைவிடவும் பெரிய பரிதாபம் எதுவும் இருக்க முடியாது.  அப்படி நினைத்துக் கொள்வது எல்லோருக்கும் சாத்தியமும் இல்லை. ஆனால் சாரு நிவேதிதாவுக்கு அது சாத்தியம். நம்பிக்கை இல்லாதவர்கள் நேற்றைய தினமலரை வாசிக்கலாம். கூடங்குளம் போராட்டம் குறித்து குதித்து குதித்து விமர்சனம் செய்திருக்கிறார். உதயகுமார் விமர்சனத்திற்கு அப்பாற்பட்டவர் என்று சொல்ல மாட்டேன். ஆனால் உதயகுமாரையும், அணு உலை எதிர்ப்பு போராட்டத்தையும் விமர்சனம் செய்ய சாருவுக்கு என்ன அருகதை இருக்கிறது என்றுதான் யோசித்துக் கொண்டிருக்கிறேன். 

சாரு எப்படியோ போகட்டும். என் பிரச்சினைக்கு வருகிறேன். நானும் என்னை ‘பெரியவனாக’ நினைத்துக் கொள்வேனோ என்று அவ்வப்பொழுது பயம் தொற்றிக் கொள்கிறது. அதுவும் நிசப்தத்தில் தொடர்ந்து எழுதிக் கொண்டிருக்கும் சில மாதங்களாக இந்த பயம் அதிகமாகிக் கொண்டிருந்தது. ஆனால் இது வெறும் ‘பில்ட் அப்’தான் என்பதை சுயமாக நிரூபித்துக் கொள்ள வேண்டாமா? ஒரு வாய்ப்பு கிடைத்தது. தொடர்ந்து எழுதிக் கொண்டிருந்ததிலிருந்து எட்டு நாட்களுக்கு திடீர் ப்ரேக். வெறும் எட்டு நாட்கள்தான். ஆனால் என்னையும் அறியாமல் உருவாகியிருந்த வெற்றுப் பெருமையை இந்த நாட்களில் சோதித்துக் கொள்ள முடிந்தது. எழுதவில்லையென்றால் சீந்த நாதி இல்லை என்பதுதான் உண்மை. ஒருவர் மட்டும் ‘ஏன் எழுதவில்லை’ என்று மின்னஞ்சல் அனுப்பியிருந்தார். அவருக்கும் பதில் அனுப்பவில்லை. இந்நேரம் அந்த ஒரே ஒருவரும் ‘எப்படியோ நாசமா போ’ என சபித்திருப்பார்.

எதற்காக எழுதவில்லை? ஆயிரம் சாக்கு போக்குகளை சொல்ல முடியும். ஆனால் உண்மையான காரணம் மனசு சரியில்லை. மனசு சரியில்லாமல் போவதற்கு ‘லவ் ஃபெயிலியர்’ மட்டுமே காரணமாக இருக்க வேண்டியதில்லை என்பதை குறிப்பிட விரும்புகிறேன். அலுவலகத்தின் அதிகப்படியான ஆணிகளிலிருந்து, எக்கச்சக்கமாக கொட்டு உதிரம் வரைக்கும் எது வேண்டுமானாலும் மனசை சரியில்லாமல் ஆக்கக் கூடும். ஒரு வாரமாக எழுதக் கூடாது என்று நினைத்துக் கொண்டேன். வலிந்து எடுத்த முடிவு. சில நேரங்களில் கை அரித்தது. ஆனால் எழுதக் கூடாது என்ற வைராக்கியம் தொடர்ந்து கொண்டிருந்தது. எழுதுகிற நாட்களில் தூங்குவதற்கு இரவு இரண்டு மணி கூட ஆகும் அல்லது சீக்கிரமாகத் தூங்கினால் விடிந்தும் விடியாமலும் லேப்டாப்பை திறந்து வைத்துக் கொள்வேன். நாள் முழுவதும் நேரம் கிடைக்கும் போதெல்லாம் எதையாவது யோசித்துக் கொண்டேயிருக்க வேண்டியிருக்கும். ஆனால் அதுவும் சந்தோஷமாகத்தான் இருந்தது. ஆயிரம் பேராவது ஒவ்வொரு நாளும் வாசிக்கிறார்கள் என்பது உற்சாகமளிப்பதாக இருந்தது. அந்த உற்சாகம்தான் சென்ற வாரத்தில் ஒரு நாள் உடைந்து போயிருந்தது. ஆனாலும் இந்த ஒரு வாரமாக ஒன்பது மணிக்குத் தூங்கி காலையில் ஏழு மணிக்குத்தான் எழுந்தேன். ஒரு விதமான சுதந்திரம் அது. தூங்கிய பத்து மணி நேரங்களும் ஒரு கவிதையைப் போல எனது கைகளுக்குள் சுருண்டு மகன் தூங்கிக் கொண்டிருந்தான். ஒரு விதமான வரம் இது. இதற்கு இன்னொரு பெயரும் உண்டு- சோம்பேறித்தனம்.

சுய பரிசோதனை, மனசு சரியில்லை என்று என்ன வேண்டுமானாலும் சொல்லிக் கொள்ளலாம். ஆனால் நான் ஒரு அன்றாட காய்ச்சி என்பதை சுய பரிசோதனை நிருபித்துவிட்டது. எழுதினால் மட்டுமே கவனிக்கப்படுவேன் என்று உணர்ந்து கொண்ட பிறகு இன்னமும் வேகமாக எழுத வேண்டும் என்று விருப்பம் தலையெடுக்கிறது.

இந்த அன்றாட காய்ச்சியின் புத்தகங்கள் ஆயிரக்கணக்கில் விற்காவிட்டாலும் 

ஏதோ ஒரு மூலையிலிருந்து யாரோ ஒருவர் வாசிக்கிறார் என்பதே கால்களுக்கு நடனத்தைச் சொல்லித் தந்துவிடுகிறது. அப்படித்தான் மின்னஞ்சலில் வந்த இந்த நிழற்படமும்.  Dial For Books இல் ஆர்டர் செய்து புத்தகத்தை வாங்கி அந்த படத்தை அனுப்பி வைத்திருக்கிறார். இதெல்லாம் அவ்வளவு பெரிய விஷயமா? என்று யாராவது கேட்கலாம்.  எனக்கு பெரிய விஷயம்தான். முகம் தெரியாத ஒரு மனிதருக்கு எனது புத்தகத்தை வாங்கி அதை நிழற்படம் எடுத்து அனுப்பி என்னை உற்சாகப்படுத்த வேண்டிய எந்த அவசியமும் இல்லை. ஆனால் செய்திருக்கிறார்.  இந்த உற்சாகத்தில்தான் எழுதுவதன் கியரை மாற்றிக் கொண்டிருக்கிறேன்.  இந்த சுயகதை வண்டியை தற்சமயத்திற்கு ‘பார்க்கிங்கில்’ நிறுத்துகிறேன்.

முதல் பத்தியில் சாரு எப்படியோ போகட்டும் என்று சொல்லிவிட்டாலும் அவ்வளவு ஈஸியாக விட்டுவிட முடியவில்லை. சாரு உண்மையிலேயே பரிதாபகரமான ஜீவனாகத்தான் தெரிகிறார். அவரது எந்த அரசியலும் அவரை காமெடியனாக மாற்றிவிடுகிறது. சின்மயிக்கு ஆதரவு, உதயகுமாருக்கு எதிர்ப்பு, நித்யானந்தாவுக்கு ஜால்ரா என சாரு எதைக் கையில் எடுத்தாலும் அது கடைசியில் பல்லிளித்துவிடும். கவனித்து பார்த்தால் சாருவுக்கு சமூகம் சார்ந்த எந்த நிலைப்பாடும் கிடையாது. எந்த விவகாரம் தனக்கு அதிகபட்ச விளம்பரத்தை தேடித்தருமோ அந்த விவகாரத்தை கையில் எடுப்பார். அவ்வளவுதான். அந்த விவகாரத்தில் எப்படி பேசினால் பலரும் சாணியடிப்பார்களோ அப்படி பேசுவார். இதுதான் சாரு. சாரு எழுதத் தெரிந்த எழுத்தாளன். ஆனால் எழுத்தாளன் என்ற பிம்பத்தை கைவிட்டு தன்னை காமெடியனாக வடிவமைத்துக் கொள்கிறார். தமிழ் சினிமாவுக்கு பவர்ஸ்டார் போலத்தான் நவீன இலக்கியத்துக்கு சாரு நிவேதிதா. தன்னை காமெடியனாகத்தான் மக்கள் பார்க்கிறார்கள் என்பதை பவர் ஸ்டார் தெளிவாக உணர்ந்து வைத்திருக்கிறார். அது அவரின் பலமாக இருக்கிறது. ஆனால் சாரு தன்னை ஒரு நாயகனாக நினைத்துக் கொண்டிருக்கிறார். அதுதான் இவருடைய பலவீனமாக இருக்கிறது.