கோயமுத்தூர்வாசி

வெகு நாட்களாக திட்டமிட்டதுதான். கடைசியில் அந்த நாள் வந்துவிட்டது. பெங்களூரிலிருந்து கோயமுத்தூருக்கு குடி பெயர்கிறோம். இன்னும் ஒரு வாரம் இருக்கிறது. நிறைய யோசிக்க வேண்டியிருந்தது. 'என்ன இருந்தாலும் பெங்களூரு மாதிரி வராது' என்று சொந்தக்க்காரர்கள் சொன்னார்கள். 'குழந்தைகளின் படிப்பு பாதிக்கும்' என்று சிலர் சொன்னார்கள். யார் சொல்வதையும் தட்ட முடியவில்லை. எல்லாவற்றையும் எடை போட வேண்டியிருந்தது. 

என்னதான் வெளியூரில் சம்பாத்தியம் அதிகம் என்றாலும் சொந்த ஊருக்கு பக்கத்தில் இருப்பது போல வருமா?  படித்து முடித்த பிறகு பதினைந்து வருடங்களாக வெளியூர் வாசம். நிறையத் தொடர்புகள் அறுந்து போய்விட்டன. அப்பாவும் அம்மாவும் தெம்பாக  இருக்கும் வரையில் வீட்டில் எப்பொழுதும் திருமண அழைப்பிதழ்கள் நிறைந்து கிடைக்கும். இப்பொழுதெல்லாம் வெகு சொற்பம். 'அவங்களுக்கு கொடுத்தா மட்டும் வரவா போறாங்க' என்று  நினைத்துக் கொள்கிறவர்கள் அதிகம். திருமணங்கள் இல்லை. துக்க காரியங்கள் இல்லை. கிடாவிருந்துகள் கூட இல்லை. இப்படியே இருந்தால் அடுத்த தலைமுறையில் முழுமையாகத் தொடர்பற்று விட்டு போய்விடக் கூடும். உள்ளூரில் முக்கால்வாசிப் பேரை அடையாளம் தெரிவதில்லை. 

என்னதான் வெளியூரில் கிளை பரப்பினாலும் உள்ளூரில் வேர் ஓட வேண்டும் என்கிற மனநிலைதானே பெரும்பாலானவருக்கு இருக்கும்? எனக்கு உண்டு.

தமிழ் படிக்கத் தெரியாத மகன்கள், தொடர்புகளற்ற உறவுகள், சொந்த மண்ணில் செய்ய விரும்பும் எதையும்  செய்ய முடியாத தடை என எல்லாவற்றையும் தாண்டி வந்தே தீர வேண்டும் என நினைத்துக் கொண்டேயிருந்தேன். அப்பா இறப்பதற்கு முன்பாகவே கோயமுத்தூருக்கு மாறி விட வேண்டும் என காரியங்களை ஆரம்பித்திருந்தேன். அதுவொன்றும் அவ்வளவு சுலபமில்லை. இப்பொழுதுதான் நேரமும் காலமும் கனிந்து வந்திருக்கிறது.

தனியொருவனாக இருந்தால் பையை தூக்கி தோளில் மாட்டி கிளம்பியிருக்கலாம். வீடு தேடவே இரண்டு  மூன்று சனி, ஞாயிறுகள் தேவைப்பட்டது. எட்டு பேருக்கு யார் வீடு தருவார்கள்? அதுவும் கோயமுத்தூரில் வீட்டு உரிமையாளர்களுக்கு இரண்டு கொம்புகள் இருக்கும் போலிருக்கிறது. இப்பொழுது வீடு கொடுத்திருப்பவர் கூட 'தயக்கத்தோடுதான் தருகிறேன்...நீங்க வீட்டு உரிமையாளராக இருந்தால் என் பிரச்சினையை புரிஞ்சுக்குவீங்க' என்றார். கன கடுப்பு. எதுவுமே பேசவில்லை. 'பெங்களூரில் எங்க வீட்டை வாடகைக்கு விட்டுட்டுதான் வர்றோம்ன்னு சொல்ல வேண்டியதுதானே' என்று வேணி கேட்டாள். அவர் தன்னை பெரிய ஆளாக நினைத்திருக்கிறார். அதை ஏன் உடைத்து விட வேண்டும். பேசட்டும்.

வீடு இப்படியென்றால் பள்ளிக்கூடங்கள் அதைவிட. எவ்வளவு லோலயம் பேசுகிறார்கள்? 

கோவையில் நண்பர்கள் இல்லாமல் இல்லை. ஆனால் இதற்கெல்லாம் அவர்களைத் தொந்தரவு  செய்ய வேண்டியதில்லை என்று தோன்றியது. இப்பொழுதுதான் கிட்டத்தட்ட எல்லாமும் ஓர்ஸு ஆகியிருக்கிறது. இந்த வார இறுதியில் ஒரு வண்டியை பிடித்து சாமானங்களை எல்லாம் ஏற்றிவிட்டால் அடுத்த வாரம் கோயமுத்தூர்வாசி.

'எல்லாம் நல்லாத்தானே இருக்கு...இப்படியே போகட்டும்' என்று நினைத்துக் கொண்டேயிருந்தால் சட்டியை விட்டு நம்மால் வெளியவே வர முடியாது. அதற்குள்ளேயே குதிரை ஓட்ட வேண்டியதுதான். 'கால் நிலத்தில் வலுவாக நிற்கிறது; தலையில் தேவையான சரக்கு இருக்கிறது' - இந்த நம்பிக்கை இருந்தால் காலை எடுத்து இன்னொரு பக்கம் வைத்துப் பார்க்க தயங்கவே கூடாது. அப்பொழுதுதான் வாழ்வின் அடுத்த கட்டத்துக்கு நகர முடியும் என்று திரும்பத் திரும்பச் சொல்வதுண்டு. பேசுவதையும் எழுதுவதையும் விட செயல்படுத்துவதுதான் கடினம். Comfort Zone ஐ உடைக்க பயம் இருக்கும். தயக்கம் இருக்கும். ஆனால் உடைத்தே தீர வேண்டும். அதிகபட்சம் என்ன ஆகிவிடும்? தலையா போய்விடும்? 

யோசித்துப் பார்த்தால் பெங்களூரில் எல்லாமே செளகரியம்தான். சொந்த வீடு. அமைதியான வேலை. நினைத்தால் வேறு நிறுவனத்துக்கு மாறிவிட முடியும். ஆனால் ஓர் எந்திரத்தனம் வந்துவிட்டது. வாரத்தில் ஐந்து நாட்கள் வேலை. வார இறுதியில் பயணம். இன்னமும் எவ்வளவு காலத்துக்குத்தான் இப்படியே இருக்க முடியும்? நாற்பதுகளைத் தொடும் வரைக்கும்தான் வாழ்க்கையை நாம் கட்டுப்படுத்த முடியும். வயது கூடக் கூட வாழ்க்கைதான் எல்லாவற்றையும் முடிவு செய்யும். அதன் போக்கில்தான் நாம் ஓட வேண்டும். நினைத்தாலும் நாம் திசை மாற்ற முடியாது. அப்படியொரு நிலைமை வருவதற்குள் அதன் போக்கை தேவைப்படும் திசை நோக்கி மாற்றி விட்டுவிட வேண்டும் என ஆசைப்பட்டுக் கொண்டிருந்தேன். சாத்தியமாகியிருக்கிறது. 

'பெங்களூருக்காரன்' என்று எவ்வளவுதான் வேகமாகச் சொன்னாலும் அடுத்தவர்களுக்கு பயமே வருவதில்லை. மதுரைக்காரன் திருநெல்வேலிக்காரன் என்று இனி யாராவது வரட்டும். கோயமுத்தூர்க்காரன் என்று சொல்லி முஷ்டியை மடக்குகிறேன்.  

இனி நினைத்தால் ஊருக்குச் சென்றுவிட முடியும். எழுபது கிலோமீட்டர்தான். இனி வேறு ஒரு வேகத்தில் ஓடலாம்.