மயில் குஞ்சு

மகன் பிறந்திருக்கிறான். கடந்த ஞாயிற்றுக்கிழமை மாலையிலிருந்து கோவை மெடிக்கல் செண்டரில் சுற்றிக் கொண்டிருக்கிறேன். மருத்துவமனை வாசத்திலேயே இன்பம் தரக் கூடிய நிகழ்வென்றால் குழந்தை பிறப்புக்காகக் காத்திருப்பதுதான். ஒவ்வொரு சகுனமாக விளையாடியபடியே இருந்தேன். இரண்டு லிஃப்ட்களில் வலது புறம் இருப்பது முதலில் வந்து சேர்ந்தால் பையன் பிறப்பான். இடது புறத்து லிஃப்ட் என்றால் மகள் என்று நினைத்துக் கொண்டேன். வலது புற லிஃப்ட்தான் முதலில் வந்து சேர்ந்தது.  

ஞாயிற்றுக்கிழமை இரவில் வேணியை மருத்துவமனையில் சேர்த்தோம். அந்த அறைக்கு நேர் கீழாக அவசர சிகிச்சைப் பிரிவு. அவசர ஊர்திகள் வந்து கொண்டேயிருந்தன. ‘சாப்பிட்டுட்டு வர்றேன்’ என்று சொல்லிவிட்டுக் கீழே வந்த போது விபத்தில் இறந்து போன ஓர் இளைஞனைத் தூக்கிக் கொண்டு வந்திருந்தது அந்த அவசர ஊர்தி. உயிர் இருக்கக் கூடும் என்ற நம்பிக்கையில் அவனது அம்மாவும் மனைவியும் இன்னபிற உறவினரும் அமர்ந்திருந்தார்கள். அவர்களுக்கு அருகாமையில் அமர்ந்தேன். சற்று நேரத்திற்கெல்லாம் இன்னோர் இளைஞன் அவசர சிகிச்சைப் பிரிவிலிருந்து ஓடி வந்து ‘அண்ணன் நம்மளை விட்டுட்டு போய்ட்டான்’ என்றான். கூட்டம் கதறியது. எனக்கு கை கால்கள் நடுங்கத் தொடங்கின. எதுவும் உண்ணத் தோன்றவில்லை. அறைக்குச் சென்று அமைதியாக அமர்ந்து கொண்டேன். மறுநாள் வேணிக்கு அறுவை. அவளைத் தூங்கச் சொல்லிவிட்டு இனிமேல் அந்தப் பக்கமே போகக் கூடாது என்று முடிவு செய்தபடியே தூங்க முயற்சித்துக் கொண்டிருந்தேன்.

திங்கட்கிழமை காலையில் அறுவை சிகிச்சைக்கு வேணியை உள்ளே அழைத்துச் சென்றிருந்தார்கள். அதுதான் கே.எம்.சி.ஹெச் மருத்துவமனையின் பொதுவான அறுவை அரங்கு. இருதயம் செயலிழந்து, நுரையீரல் பிரச்சினைக்காக, விபத்துக்களில் அடிபட்டு என்று வெவ்வேறு காரணங்களுக்காக தமது ரத்த பந்தங்களை உள்ளே அனுமதித்துவிட்டு அரங்குக்கு வெளியில் நிறையப் பேர் காத்திருக்கிறார்கள். அங்கே சிரிப்பது கூட அநாகரிகம். எப்பொழுது குழந்தையை வெளியே எடுத்து வருவார்கள் என்ற பதற்றத்தையும் தாண்டி அடுத்தவர்களின் அழுகையும் கண்ணீரும் நம்மை என்னவோ செய்து கொண்டேயிருக்கும். 

பதினொன்றரை மணிக்கு மருத்துவர் வெளியே வந்து ‘இங்க யாருங்க கிருஷ்ணவேணிக்கு சொந்தம்?’ என்றார். அருகே சென்றேன். ‘பையன்’ என்றவர் ‘ரெண்டு பேரும் நல்லாருக்காங்க’ என்று சொல்லிவிட்டு உள்ளே சென்றுவிட்டார்.

அடுத்த சில நிமிடங்களில் எடுத்து வந்தார்கள். பிங்க் நிறத்தில் இருந்தான். கையில் B/o கிருஷ்ணவேணி என்று ஒரு பட்டையைக் கட்டியிருந்தார்கள். ‘பையன்..பார்த்துக்குங்க’ என்று செவிலியப் பெண் அவனது ஜிண்டைக் காட்டிவிட்டு ‘அப்பா மட்டும் கூட வாங்க’ என்று அழைத்துச் சென்றார். ‘இதை வெச்சு எப்படி அடையாளம் கண்டுபிடிக்கிறது’ என்று மண்டை காய்ந்தேன். குளிக்க வைத்து ஆடை மாற்றிக் கொடுத்தார். 

பெரு மருத்துவமனைகளில் நோய்மைகளைப் பார்த்துப் பார்த்து வாழ்க்கை மீதான அவநம்பிக்கையும் பயமும் ஒரு போர்வையைப் போல வந்து விழுகின்றன. அப்பாவை அதே மருத்துவமனையில்தான் சேர்த்திருந்தோம். அந்த அறைப்பக்கமே போய்விடாமல் நான்கு நாட்களைக் கடப்பது பெரும் வாதை. தவிர்க்கவே முடியாமல் அந்தப் பக்கம் செல்லும் போதெல்லாம் அப்பாவை அமர வைத்திருந்த நாற்காலிகளும், ரத்தத்தைப் பரிசோதனைக்குக் கொடுப்பதற்காக காத்திருந்த அறையும் கண்களில் படும். கடந்த வருடம் நெருப்புக்கு அவரைக் கொடுத்துவிட்டு அஸ்தியை பவானி ஆற்றில் கரைத்த போது ‘உங்கப்பாவே உனக்கு மகனாகப் பிறப்பார்’ என்று கடைசிக் காரியங்களைச் செய்தவர் சொல்லி அனுப்பினார். மகள் பிறந்துவிடுவாள் என்ற நம்பிக்கையில் இருந்த எனக்கு பவானிக்காரர் சொன்ன சொற்கள்தான் நினைவில் வந்து போயின. 

என்னை இதே போல பிஞ்சுக் குழந்தையாக எடுத்து வந்த போது ‘மயில்குஞ்சு பார்த்திருக்கியா’ என்று அப்பா தன்னிடம் கேட்டதாக அம்மா சொல்லியிருக்கிறார். அப்பா பெயர் வாசுதேவன். இவனது பெயரிலும் ‘வாசு’ இருக்கும்படியாக பெயர் ஒன்றைத் தேட வேண்டும். 

‘திரு நிறை வாசன் எப்படியிருக்கு?’ என்றேன். 

‘நந்தன்னு வர்ற மாதிரி ஒரு பேரைச் சொல்லுங்க’ என்று சொல்லி மகி நிராகரித்துவிட்டான்.

மகி பிறந்த போது ‘அதுக்குள்ள அப்பா ஆகியாச்சு’ என்பது நம்ப முடியாமல் இருந்தது. அப்பொழுது எனக்கு இருபத்தெட்டு வயது. அவனைத் செவிலியப் பெண் தூக்கிக் கொண்டு வந்து காட்டிய போது திடீரென வந்த பொறுப்பு போல உணர்ந்த தருணம் அது. இவன் பிறக்கும் போது அப்படியே உல்டாவாகியிருக்கிறது. ‘வயசாகிடுச்சு’ என்கிற மனநிலை. ‘முப்பத்தஞ்சு எல்லாம் ஒரு வயசா?’ என்று கேட்கலாம்தான். [‘முப்பத்தஞ்சுதான் ஆச்சா?’ என்று யாராவது கலாய்ப்பார்கள். ‘சரி. முப்பத்தாறு’]. மகனுக்கு இருபத்தைந்து வயதாகும் போதே எனக்கு அறுபதைத் தாண்டிவிடும் என்று யோசித்தால் இந்த எண்ணம் இன்னமும் வலுப்பெறுகிறது. கொலஸ்ட்ராலைக் கட்டுப்படுத்தி உடல்நிலையை ஒழுங்காக பாதுகாத்து என்னவெல்லாமோ செய்ய வேண்டியிருக்கிறது.

அநேகமாக இன்று  மருத்துவமனையிலிருந்து வீட்டுக்கு அனுப்பி வைத்துவிடுவார்கள் போலிருக்கிறது. இப்பொழுதெல்லாம் பெண்கள் கர்ப்பமாக இருக்கும் போதே உள்ளூர் ஆரம்ப சுகாதார நிலையங்களில் பதிவு செய்து பனிரெண்டு இலக்கமுடைய RCH ID வாங்கிவிட வேண்டுமாம். ஜனவரியிலிருந்து இதைக் கட்டாயமாக்கியிருக்கிறார்கள். இந்த எண் இருந்தால்தான் பிறப்புச் சான்றிதழை வாங்க முடியும். இந்தத் தகவல் எங்களுக்குத் தெரியாது. நேற்றுதான் பதிவு செய்து வாங்கி வந்தேன். 

நேற்று பிரசவ அறைக்கு முன்பாக ஒரு பெண் ‘ஆமாங்க..சொகப் பிரசவம்தான்’ என்று வரிசையாக உறவினர்களுக்கு அழைத்துப் பேசிக் கொண்டேயிருந்தார். அவரது மகளுக்கு பிரசவமாகியிருக்கிறது. வாய் நிறையச் சிரிப்பு. அதே தளத்தில்தான் இன்னொரு சிறுபெண் அழுது கொண்டிருந்தாள். உள்ளே அவளது அப்பாவுக்கு அறுவை சிகிச்சை நடந்து கொண்டிருக்கிறது. ‘நீதான் தைரியமா இருக்கோணும்..நீயே அழுதீன்னா அம்மாவுக்கு யாரு தைரியம் சொல்லுறது?’ என்று உறவுக்காரர் ஒருவர் அவளைத் தேற்றிக் கொண்டிருந்தார். இருவேறு காட்சிகள் அவை. அவரவருக்கு அவரவர் துக்கமும் சந்தோஷமும். எல்லாவற்றையும் தவிர்த்துவிட்டு அறை எண் 547க்கு ஓடி விட வேண்டும் என்று பதறியபடியே நான் வேக வேகமாக எட்டி வைத்தேன். உள்ளே குட்டிப்பையன் எதைப் பற்றியும் அலட்டிக் கொள்ளாமல் உறங்கிக் கொண்டிருந்தான். மயில்குஞ்சு உறங்குவது போல.