டிவியில் என்ன பேசுன?

ஞாயிற்றுக்கிழமை காலையில் தூர்தர்ஷன் பொதிகை சேனலில் ‘காலைத் தென்றல்’ நிகழ்ச்சியில் விருந்தினராக அழைத்திருந்தார்கள். 

விடுமுறை தினத்தில் காலை ஏழரை மணிக்கு நாம் பேசுவதையெல்லாம் யார் கேட்பார்கள் தோன்றாமல் இல்லை. நாமாகச் சொன்னால் ‘அய்யோ சொல்லிட்டானே’ என்று ஒன்றிரண்டு பேர் நினைத்துவிட்டால் என்ன செய்வது என்று கமுக்கமாக இருந்து கொண்டேன். இப்பொழுதெல்லாம் கமுக்கமாக இருந்தால்தான் தாதா என்று ஏற்றுக் கொள்கிறார்களாம். 

அதிகாலை ஆறரை மணிக்கு ஜீவகரிகாலன் அழைத்துச் சென்று அரங்கத்தில் விட்டுவிட்டார். நேரடி ஒளிபரப்பு.

யாராவது ‘ஆமா நீங்க என்னவெல்லாம் எழுதுவீங்க?’ ‘ட்ரஸ்ட்ல என்ன செய்யறீங்க?’ என்று கேட்கும் போது நம்மை நாமே பிரஸ்தாபிக்க வேண்டியிருக்கும். அங்கும் இப்படித்தான் இருக்குமோ என்று பயமில்லாமல் இல்லை. நல்லவேளையாக கேள்விகளைக் கேட்ட செழியன் நிசப்தம் வாசிக்கிறவர். நிறையத் தெரிந்து வைத்திருந்தார். உரையாடலை கவனித்தால் தெரியும். என்ன பேசிக் கொள்கிறோம் என்று முன்னதாகவெல்லாம் முடிவு செய்து கொள்ளவில்லை.

‘நீங்க பேசிட்டே இருங்க..தடையாச்சுன்னா கேள்வி கேட்பேன்’ என்று அவர் சொல்லியிருந்தாலும் தொடர்ச்சியாகக் கேட்டுக் கொண்டேயிருந்தார். 

இயல்பாகப் பேச முடிந்தது. முப்பது நிமிட நிகழ்ச்சி. ‘ஏன் முன்னாடியே சொல்லல?’ என்று ஒன்றிரண்டு பேர் கேட்கக் கூடும். அவர்களுக்காக இந்தச் சலனப்படம். அரை மணி நேரத்தில் எதையெல்லாம் சொல்ல வேண்டுமெனெ நினைத்தேனோ அவற்றைச் சொல்லியிருக்கிறேன்.

ஒரு காலத்தில் தூர்தர்ஷன் என்பது பெருங்கனவு. இயக்குநர், தூர்தர்ஷன், சிவானந்தாசாலை முகவரிக்கு எவ்வளவு கடிதங்கள் அனுப்பியிருப்பேன்? சொந்தக்காரர்கள் அத்தனை பேரின் பெயர்களையும் குறிப்பிட்டு ஏகப்பட்ட கடிதங்கள் எழுதியிருக்கிறேன். அதில் ஒரேயொரு கடிதத்தை எதிரொலி நிகழ்ச்சியில் வாசிக்கவும் செய்தார்கள்.

1975 ஆம் வருடத்திலிருந்து பணியாற்றும்- தொடக்க கால ஊழியர்- பாலாஜி ராவ்விடம் எனக்குப் பேசுவதற்கு நிறைய இருந்தன. ஷோபனா ரவி, சந்தியா ராஜகோபால், கோப்பெருந்தேவி, ஃபாத்திமா பாபு, நிஜந்தன் என்று ஒவ்வொருவர் பற்றியும் விசாரித்தேன். அவரும் சலிப்பில்லாமல் சொல்லிக் கொண்டேயிருந்தார். தூர்தர்ஷன் என்றால் வாழ்ந்து கெட்ட குடும்பம் ஒன்றின் பிம்பம் எனக்கு. 

தனியார் சேனல்களில் ஒருவிதமான இறுக்கத்தன்மை இருக்கும். தூர்தர்ஷனில் அப்படியில்லை. ஏதோ அவரவர் வீட்டில் இருப்பது போன்ற உணர்வுடன்தான் இருக்கிறார்கள். நேரடி ஒளிபரப்பின் போதே கூட சர்வசாதாரணமாக அலைபேசிய அலறவிடுகிறார்கள். பேசி முடித்த பிறகு நன்றாக இருந்ததாகச் சொன்னார்கள். நிகழ்ச்சித் தயாரிப்பாளர் லட்சுமி காலை உணவுக்காக திருவல்லிக்கேணிக்கு அழைத்துச் சென்றார். 

நல்ல மனிதர்கள்.

பெங்களூரு திரும்பும் போது செழியனும் நானும் ஜெயலலிதா சமாதிக்குச் சென்றோம். இன்னமும் எம்.ஜி.ஆர் சமாதியில் காது வைத்துக் கேட்கிற மனிதர்கள் இருக்கிறார்கள். செழியன் என்னை பாரீஸில் இறக்கிவிட்டார். நடந்து மூர்மார்கெட் சென்று அங்கே சில புத்தகங்களை வாங்கிக் கொண்டு....அது பற்றி தனியாகச் சொல்கிறேன்.

எப்படிப் பேசியிருக்கிறேன்?