பெரம்பலூர் புத்தகக் கண்காட்சி

‘என்னையும் நம்பி பேசக் கூப்பிடுறாங்க’ என்று எழுதியிருந்தேன் அல்லவா? அந்த பெரம்பலூர் புத்தகக் கண்காட்சியின் அழைப்பிதழ் இது. தினமும் பேச்சாளர்கள் வருகிறார்கள். ஞாயிற்றுக்கிழமையன்று நானும் பேசுகிறேன். ‘பச்சையைக் காக்க’ என்பதுதான் தலைப்பு. இயற்கை சார்ந்து இனி நாம் மேற்கொள்ள வேண்டிய பணிகள், சூழலியல் செயல்பாடுகள் உள்ளிட்டவற்றைப் பேச வேண்டும் என நினைத்துக் கொண்டிருக்கிறேன்.

பிற எல்லாவற்றையும் விடவும் இன்றைக்கு இதுதான் முக்கியமாகத் தெரிகிறது. பல நூறு கோடி ஆண்டுகளாக உருவாகி மெருகேறிய இந்தப் புவியை வெறும் ஐம்பதாண்டுகளில் சின்னாபின்னப்படுத்தியிருக்கிறோம். கொத்திக் குதறியிருக்கிறோம். எல்லாவற்றையும் அனுபவித்துவிட்டு வாழ்வதற்கே தகுதியில்லாத மலட்டு மண்ணாக அடுத்த சந்ததியினருக்குக் கொடுத்துச் செல்வதற்கான எல்லாவிதமான முஸ்தீபுகளிலும் ஈடுபட்டிருக்கிறோம். வாய்ப்புக் கிடைக்கும் இடங்களில் எல்லாம் இதை அழுத்தம் திருத்தமாகப் பதிவு செய்யவே விரும்புகிறேன்.

29.01.2017 அன்று என்னைப் பேசச் சொல்லியிருக்கிறார்கள். அன்றைய தினமே இன்னமும் மூன்று பேர்கள் பேசுகிறார்கள். மற்ற மூவருமே கவிஞர்கள். நல்லவேளையாக நான் கவிதை எழுதியதையெல்லாம் மறந்துவிட்டார்கள். நெல்லை ஜெயந்தா நன்றாகப் பேசுவார் என்று கேள்விப்பட்டிருக்கிறேன். சுமதி ஸ்ரீ பேசுவதைக் கேட்டிருக்கிறேன். அடித்து நொறுக்குவார். அவர்களைவிட நன்றாகப் பேசினால்தான் எடுபடும். இல்லையென்றால் ‘எவண்டா இவன்...’ என்று சொல்லிவிட வாய்ப்பிருக்கிறது. எழுத்தைப் போலவேதான் பேச்சும். பேசப் பேச மெருகு கூடும். 

பள்ளி, கல்லூரிக்காலங்களில் நிறையப் பேசியதுண்டு. அரட்டை அரங்கத்தில் வட்டத்திற்குள் எல்லாம் வந்தேன். அதன் பிறகு கொம்பை வளர்த்துக் கொண்டு பேச்சிலிருந்து துண்டித்துக் கொண்டேன். அது மிகப் பெரிய தவறு. பேச்சும் மிகச் சக்தி வாய்ந்த ஆயுதம்தான். நமது எண்ணங்களை ஆழமாகப் பதிய வைக்க பேச்சும் நிச்சயமாகப் பயன்படும். இனித் தொடர்ந்து பேசுவதற்கான வாய்ப்புகளையெல்லாம் பயன்படுத்திக் கொள்ள வேண்டும் என முடிவு செய்திருக்கிறேன். பார்க்கலாம்.

பெரம்பலூர் பகுதிக்காரர்கள் யாரேனும் இருப்பின் சொல்லுங்கள். ஞாயிறு மதியமே பெரம்பலூருக்கு வந்து மாலை வரையிலும் அக்கம்பக்கத்தை ஒரு சுற்று சுற்றிவிட்டு வரலாம்.