பத்தாவது பாஸ்ண்ணே

பத்தாம் வகுப்புத் தேர்வில் மதிப்பெண்களை அள்ளிக் குவித்திருக்கிறார்கள். முதல் மதிப்பெண்ணை விடுங்கள். 450 என்பதே மிகச் சாதாரணமான விஷயமாக மாறியிருக்கிறது. பத்து வருடங்களுக்கு முன்பாக கூட 460 என்பதுதான் மாவட்ட அளவில் முதல் மதிப்பெண்ணாக இருந்தது. இப்பொழுது கிட்டத்தட்ட ஒவ்வொரு மாவட்டத்திலும் 490 ஐ தாண்டியிருக்கிறார்கள். பாடங்கள் எளிதாகிவிட்டன, மதிப்பெண்களை அள்ளி வழங்குகிறார்கள் என்று சிலர் குற்றச்சாட்டாக சொல்கிறார்கள். மாணவர்கள் நன்றாகப் படிக்கிறார்கள் அதனால் மதிப்பெண்களை குவிக்கிறார்கள், சமச்சீர் கல்வியினால் விளைந்த நன்மை இது என்று இன்னொரு பக்கம் பாஸிடிவ்வாகச் சொல்கிறார்கள். 

ஆனால் இதையெல்லாம் பேசுகிறவர்கள் நானூற்றைம்பது மதிப்பெண்களைத் தாண்டிய மாணவர்களை மட்டும்தான் பார்க்கிறார்கள். இந்தத் தேர்வில் முந்நூறு மதிப்பெண் பெற்றவர்கள் என்ன செய்வார்கள்? தோல்வியைடந்த பத்து சதவீத(கிட்டத்தட்ட ஒன்றரை லட்சம் பேர்) மாணவர்கள் என்ன செய்யப் போகிறார்கள்? எவ்வளவுதான் தேர்வுமுறைகளும் மதிப்பெண் பெறும் வழிமுறைகளும் எளிமையடைந்திருந்தாலும் ஏன் லட்சக்கணக்கானவர்கள் தோல்வியடைந்திருக்கிறார்கள்? மதிப்பெண்கள் அதிகரித்திருக்கின்றன. அதேசமயம் அனைவருக்குமான கல்வியின் தரம் குறைந்திருக்கிறது என்பதுதான் உண்மை.

கிராமப்புற மாண்வர்கள் நன்மையடைய வேண்டும் என்று சொல்லிச் சொல்லியே நமது கல்வி முறையில் வடிகட்டும் முறை என்பதையே சுத்தமாக ஒழித்துவிட்டார்கள். முன்பெல்லாம் ஐந்தாம் வகுப்புத் தேர்வில் நிறைய பேர்களைத் தோல்வியடையச் செய்வார்கள். அடிப்படைக் கல்வியைக் கூட தெரிந்து கொள்ளாமல் நடுநிலைப்பள்ளிக்கு அந்த மாணவன் செல்லக் கூடாது என்பதுதான் நோக்கம். இதில் ஒரு பிரச்சினை இருந்தது. கிராமப்புற பள்ளிகளில் படிக்கும் மாணவிகள் ஐந்தாம் வகுப்பில் தோல்வியடைந்தால் சட்டிபானை கழுவ போட்டுவிடுவார்கள். மாணவனாக இருந்தால் இன்னொரு முறை படிப்பதற்கு சலுகை கிடைக்கும். அதே போல எட்டாம் வகுப்புத் தேர்வில் (ESLC) வடிகட்டினார்கள். எட்டாம் வகுப்பில் தோல்வியடையும் மாணவர்கள் அவர்களாகவே பள்ளியைவிட்டு நின்றுவிடுவது வழக்கம். ஆனால் இப்பொழுது ஒன்றாம் வகுப்பில் சேரும் மாணவன் பத்தாம் வகுப்பு வரைக்கும் Free flow ஆக ஓடிவிடலாம். இலவச புத்தகம், இலவச பஸ் பாஸ், இலவச உணவு என்று சகலமும் கிடைத்துவிடுகிறது. ஆனால் மாணவர்களின் அறிவு வளர்ச்சியை எப்படி கணக்கிடுகிறார்கள்? அவனுக்கு அடிப்படையான கணித, அறிவியல் அறிவு இருக்கிறதா என்பதைக் கூட இவர்கள் கணிப்பதில்லை என்பதுதான் நிதர்சனம். நம்பிக்கையில்லை என்றால் ஒரு தொடக்கப்பள்ளி ஆசிரியரிடம் பேசிப்பார்க்கலாம். ‘அந்தப் பையன் வீக்குன்னு தெரியும். ஆனா ஃபெயில் பண்ணக் கூடாதுன்னு அரசாங்கம் சொல்கிறது...அப்படியே பத்தாம் வகுப்பு வந்துவிட்டான்’ என்பார். இப்படியே எந்த அறிவும் இல்லாமல் அவனை தேர்ச்சியடையச் செய்து என்ன செய்யப் போகிறோம்? ஒரு பக்கம் லட்சக்கணக்கானவர்கள் நானூறு மதிப்பெண்களைத் தாண்டிக் கொண்டிருக்க, இன்னொரு பக்கம் ஒரு லட்சம் பேர் தோல்வியடைந்திருக்கிறார்கள். 

கிராமப்புற மாணவர்களுக்கு உதவி செய்கிறேன் பேர்வழி என்ற  பெயரில் இந்த அரசாங்கங்கள் அவர்களைச் சிதைத்துக் கொண்டிருக்கின்றன. மாறாக, தனியார் பள்ளிகள் இதைத் தங்களுக்குச் சாதகமான அம்சமாக பயன்படுத்திக் கொள்கின்றன. தங்களிடம் படிக்கும் மாணவர்கள் ஆங்கிலம், கணிதம், அறிவியல் தவிர விளையாட்டு, கராத்தே போன்றவற்றில் எல்லாம் சிறப்பானவர்களாக இருக்கிறார்கள் என்று விளம்பரம் செய்கிறார்கள். படிக்க முடியாத மாணவர்களை ஒதுக்கிவிட்டு நல்லவர்களுக்கு மட்டும் பயிற்சி கொடுத்து தங்களது ரிசல்ட்களைக் காட்டிக் கொண்டிருக்கிறார்கள். கொஞ்சம் வசதி இருக்கும் எந்த கிராமத்துப் பெற்றோரும் தங்களது பிள்ளைகள் தனியார் பள்ளியில்தான் படிக்க வேண்டும் என விரும்புகின்றனர். இதுதான் கண்ட பலன்.

மாணவர்களை பத்தாம் வகுப்பு வரைக்கும் தொடர்ச்சியாக பள்ளிக்கூடம் வர வைப்பது நல்ல விஷயம்தான். எழுதப்படிக்கத் தெரியாதவர்கள் யாருமே இல்லை என்ற நிலையை அடைந்துவிடலாம். ஆனால் பத்தாம் வகுப்பிலும் பன்னிரெண்டாம் வகுப்பிலும் இதே சூழலை நீட்டிப்பதுதான் சிக்கலே. பத்தாம் வகுப்பில் நானூறைத் தாண்டிவிட்டால் பயாலஜி, கம்யூட்டர் சயின்ஸில்தான் சேருகிறார்கள். அது பிரச்சினை இல்லை. ஆனால் பயாலஜி, கம்யூட்டர் சயின்ஸில் சேருபவர்களில் தொண்ணூறு சதவீதம் பேர் பொறியியல் படிப்பில்தான் விழுகிறார்கள். இதுதான் பிரச்சினை. 

பதினோராம் வகுப்பில் சேரும் போது பயாலஜி, கம்யூட்டர் சயின்ஸ் தவிர பிற க்ரூப்புகளிலும் படிக்கலாம் என்ற மனநிலையை பெற்றோர்கள் மற்றும் மாணவர்களுக்கு உருவாக்கும் முக்கியமான பொறுப்பு அரசாங்கத்திற்கு இருக்கிறது. பிற துறைகளில் வாய்ப்புகளை உருவாக்கித் தர வேண்டியதும் அரசாங்கத்தின் கடமைதான். ஆனால் அதற்கு கிள்ளிப் போடக் கூட அரசாங்கத்தில் ஆட்கள் இல்லை என்பதுதான் அவலம். பத்தாம் வகுப்பில் லட்சக்கணக்கில் நானூறைத் தாண்டினால் கண்களை மூடிக் கொண்டு குட்டையில் குதிக்கிறார்கள்.

தமிழகத்தில் இருக்கும் தகுதியில்லாத பொறியியல் கல்வி நிறுவனங்களை ஒழுங்குபடுத்தினாலே பல பிரச்சினைகளைத் தீர்த்துவிட முடியும். ஆய்வகங்கள் இல்லை, நல்ல நூலகங்கள் இல்லை என்ற நிலைமையைக் கூட பொறுத்துக் கொள்ளலாம். தகுதியான ஆசிரியர்கள் கூட இல்லை என்பதுதான் உண்மை. Differentiation க்கும் Integration க்கும் என்ன வித்தியாசம் என்றும் அதை எதற்கெல்லாம் பயன்படுத்தலாம் என்பதைக் கூட தெரியாத ஒருவரை பொறியியல் கல்லூரியில் சந்தித்தேன். கல்லூரியில் அவரை Assistant Professor என்கிறார்கள். எம்.இ முடித்திருக்கிறார். இது போன்ற கல்லூரிகளுக்கு நான்கு வருடம் பணம் கொடுக்க மாணவர்கள் கிடைத்தால் போதும். ப்ளஸ் டூவில் எத்தனை மதிப்பெண்கள் என்பது பற்றியெல்லாம் எந்தக் கவலையும் இல்லாமல் சேர்த்துக் கொள்கிறார்கள். பிறகு இவர்கள்தான் பொறியாளர்கள் என்று வெளியில் வருகிறார்கள். யார் வேலை தருவார்கள்? Freshers க்கு யாருமே வேலை தருவதில்லை என்று புலம்பாமல் வேறு என்ன செய்வது?

பெருகிக் கிடக்கும் பொறியியல் கல்லூரிகளையும் பிற சுயநிதிக் கல்லூரிகளையும் ஒழுங்குபடுத்த வேண்டும். பொறியியல் படிக்கும் மாணவர்களின் எண்ணிக்கையை ஒரு கட்டுக்குள் கொண்டு வர வேண்டும். நன்கு படிக்கும் மாணவர்களுக்கு பிற படிப்புகளில் இருக்கும் சாத்தியங்களைப் பற்றி அறிவுறுத்த வேண்டும். புள்ளியியல், கணக்கியல் போன்ற பிற துறைகளில் இருக்கும் வாய்ப்புகளைப் பற்றிய புரிதலை பரவலாக்க வேண்டும். கல்வி என்பது வெறும் அட்டை டூ அட்டை மனனத்திற்கான செயல்பாடு இல்லை என்பதை அறிந்து கொள்ளும் விதத்தில் தேர்வு முறைகளில் மாறுதல்களைக் கொண்டு வர வேண்டும். இவையெல்லாம்தான் Long term vision ஆக இருக்க முடியும். இதையெல்லாம் செய்யாமல் வெறும் தேர்வுமுறைகளை எளிமைப்படுத்துதலும், எல்லோரும் மதிப்பெண் வாங்குவதற்கான வழிகளை உருவாக்குவதும் எந்தவிதத்திலும் பயன்படாது.

காமராஜர் கல்வித் துறையில் செய்த நல்ல மாற்றங்களின் பலனை இருபது வருடங்களுக்குப் பிறகு அறுவடை செய்ய ஆரம்பித்தோம். அதுதான் vision என்பது. அதுவே கிராமப்புற மாணவர்களுக்கு உதவுவதாகச் சொல்லி மற்றவர்களின் வாயை அடைத்துவிட்டு  குருட்டாம்போக்கில் ஆல்-பாஸ் என்கிற திட்டம் நம் ஒட்டுமொத்த சமூகத்தின் அறிவை மழுங்கடிக்கச் செய்துவிடும். இதன் பாதகங்களை இன்னும் பதினைந்து வருடங்களுக்குப் பிறகு அறுவடை செய்வோம்.